Τι θάθελα άραγε να ξαναδώ?

 

 

Ίσως τους υάκινθους του Μον- Νουάρ ή τις βιολέτες του Κονέκτικατ την άνοιξη. Τα πορτοκάλια που πονηρά κρεμούσε στα κλαριά ο πατέρας μου, μέσα σε ένα κήπο του Μιντί. 

 

Ένα νεκροταφείο στην Ελβετία, θαμμένο κάτω από τα τριαντάφυλλα. Ένα άλλο, θαμμένο κάτω από το χιόνι και μέσα στις άσπρες σημύδες, και άλλα ακόμα, που δεν ξέρω ούτε καν που ακριβώς βρίσκονται, και που στο κάτω κάτω δεν έχει καμιά σημασία.

 

Τους αμμόλοφους, τόσο στη Φλάνδρα όσο και αργότερα στα νησιά της Βιρτζίνια, με τον θόρυβο των κυμάτων που κρατάει από την αρχή του κόσμου. Την φτωχή  ελβετική μουσική κασετίνα που παίζει πιανίσιμο μια αριέττα του Χαυδν  και που κούρντισα στο κεφάλι της Γκρέις, μια ώρα πριν πεθάνει, τη στιγμή που οι επαφές και τα λόγια δεν την έφθαναν πια.

 

Ή ακόμα τα μακριά παγοκρύσταλλα που στάζουν από τα βράχια των Έρημων Βουνών, και πάνω στα οποία, τον Απρίλιο, το νερό βρίσκει την κλίση του και ξεπηδάει με ένα κρότο πηγής.

 

Το Σούνιο, στο βασίλεμα. Την Ολυμπία, το μεσημέρι. Χωρικούς σε ένα δρόμο των Δελφών, να προσφέρουν στην ξένη, για τίποτα, τα κουδούνια του μουλαριού τους. Τη λειτουργία της Ανάστασης σ΄ ένα χωριό της Εύβοιας μετά από μια νυχτερινή πορεία μέσα από τα βουνά. Ένα πρωινό στην Αιγήστη όπου φθάσαμε με το άλογο μέσα από μονοπάτια πετρώδη και έρημα τότε, και που μοσχοβόλαγαν από θυμάρι.

 

Ένα περίπατο στις Βερσαλλίες κάποιο ανήλιαγο απογευματινό ή εκείνη τη μέρα στο Κόρμπιτζ, μέσα στο Νορθαμπέρλαντ, όπου ξαπλωμένη μέσα στο χώρο των ανασκαφών που πνίγονταν στο χορτάρι αφέθηκα παθητικά να με μουσκέψει η βροχή που μούσκευε τα οστά των ρωμαίων νεκρών..

 

Τα γατιά που μαζεύαμε με τον Αντρέα Εμπειρίκο σε κάποιο χωριό της Ανατολίας. Το «παιχνίδι των αγγέλων» μέσα στο χιόνι..

 

Μια τρελή κατάβαση με τόμπογκαν από την κορυφή ενός τυρολέζικου λόφου κάτω από αστέρια γεμάτα προμηνύματα. Ή ακόμα, πιο κοντινή, έχοντας μετά βίας αρχίσει να φθείρεται για να είναι κιόλας ανάμνηση, την πράσινη θάλασσα των Τροπικών, βεβηλωμένη εδώ κι εκεί από λάδια.

 

Τη σαΐτα των αγριόκυκνων στο πέταγμα τους προς την Αρκτική, τον ήλιο του Πάσχα (που δεν ήξερε ότι ήταν ήλιος του Πάσχα) που είδα φέτος από ένα βραχώδες πέταλο των Έρημων Βουνών, πάνω από μια λίμνη σχεδόν παγωμένη ακόμα, χαρακωμένη από τα ραγίσματα της άνοιξης που πλησίαζε…

 

 

 

 

(Σας εύχομαι να ζήσετε Ολόκληρος Εικόνες και Ανθρώπους)

 

 

 

 

 

*Μαργκερίτ Γιουρσενάρ (Με ανοιχτά τα μάτια)