Αγαπητέ κ. Πανόπουλε,

Αυτό το πρώτο μήνυμα στον ιστότοπο είναι ένα μήνυμα έκκλησης σε βοήθεια κι απολογούμαι γι'αυτό...
Αλλά μετά από μια σειρά ετών που όποια προσπάθεια να ορθοπατήσω αποδείχθηκε άκαρπη (κι αυτό σε πολλά ζητήματα), νιώθω την ανάγκη να απευθυνθώ σε σας ελπίζοντας πως η οπτική σας γωνία θα μου επιτρέψει να αντιληφθώ το προς τα που οδεύει η κατάστασή και τι θα μπορούσα να κάνω γι'αυτό.
Νιώθω πως είμαι ακόμη μακριά από το τέλος αυτής της περιόδου γενικής αστάθειας, ελπίδων και διάψευσεων, αναποφαστικότητας, συνεχών απογοητεύσεων (και συχνά σε σχέση με τον εαυτό μου..), στεναχώριας και συναισθηματικής εξάντλησης και πολλές φορές απορώ που δεν έχω καταρρεύσει ακόμη παρά το ότι παραπαίω καθημερινά.
Η ζωή νιώθει όλο και περισσότερο σαν στενό, τσαλακωμένο ρούχο που εκθέτει τη γύμνια μου στην παραμικρή απρόσεχτη κίνηση και απ'ότι καταλαβαίνω ο χάρτης μου δεν αφήνει πολλές ελπίδες για το άμεσο μέλλον. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος λόγος ή κάποια έξοδος..         

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για όποια απάντηση. :)