august μου πιστεύω ότι η σχέση πρέπει να έχει δυναμική, να εξελίσσεται...είναι λοιπόν φυσικό επακόλουθο και το παροδικό και η ανατροπή.
Τι γίνεται όμως όταν εμπιστεύεσαι, πιστεύεις, θαυμάζεις και σέβεσαι τον/ην άλλο/η για να έρθει ξαφνικά ...η διάψευση? Όταν διαπιστώνεις ότι ο άλλος-ανεξαρτήτως μόρφωσης, ηλικίας, εμπειρίας- θέλει δίνοντας ελάχιστα να παίρνει πολλά...
Έχω συγκρατήσει την εξής φράση: "Δε χρήζει κανείς φιλανθρωπίας σε αυτό το σπίτι...Είναι καλύτερο να δίνεις ΚΑΙ να παίρνεις..."
Τουλάχιστον, μέχρι σήμερα είχα την προνοητικότητα να φεύγω εγκαίρως, ώστε να μη χάνω στον τομέα "αξιοπρέπεια".
Τώρα πρέπει να μάθω να φέρομαι καλά στους άλλους, αφού πρώτα μου δείξουν ότι το αξίζουν.
Συγχωρείς λάθη?
Μπορει κάποιος να ανατρέψει ότι έχει αρχίσει να ξεθωριάζει στα μάτια σου?
Αντέχεις να δίνεις ευκαρείες?
Αν τελικά δώσεις ευκαιρεία, μπορείς να καταφέρεις να διαγράψεις οτιδήποτε αρνητικό απο τη σκέψη σου?
(μη νιώθεις οτι σου παίρνω συνέντευξη! απλά μου αρέσει να βλέπω πως σκέφτονται οι άνθρωποι. Η δική μου απάντηση στις ερωτήσεις μου είναι ΟΧΙ!)
august υπήρξε σχέση στην οποία έδωσα περισσότερες ευκαιρίες απ' όσες έπρεπε. Ίσως ήταν και η μοναδική φορά που άφησα τη ζυγαριά να γύρει τόσο πολύ εις βάρος μου.Έστω και με καθυστέρηση κάποιων χρόνων βρήκα το κουράγιο και έδωσα τέλος..
Από τότε προσπαθώ να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Ομολογώ είναι πολύ δύσκολο...Ιδίως όταν θέτεις ως αδιαπραγμάτευτους όρους την ειλικρίνεια και το σεβασμό.
Όσο για τα αρνητικά...δεν νομίζω ότι τα διαγράφεις ποτέ από τη σκέψη σου. Πρέπει όμως να συμφιλιωθείς με αυτά για να μπορέσεις να εξελιχτείς...
Αλλος/η για τις προβλέψεις?
Νιώθεις αυτό το ανικανοίητο στις σχέσεις?
Αν ναι, θεωρεις ότι είναι κάτι παροδικό ή ζητάς την ανατροπή?
Τι γίνεται όμως όταν εμπιστεύεσαι, πιστεύεις, θαυμάζεις και σέβεσαι τον/ην άλλο/η για να έρθει ξαφνικά ...η διάψευση? Όταν διαπιστώνεις ότι ο άλλος-ανεξαρτήτως μόρφωσης, ηλικίας, εμπειρίας- θέλει δίνοντας ελάχιστα να παίρνει πολλά...
Έχω συγκρατήσει την εξής φράση: "Δε χρήζει κανείς φιλανθρωπίας σε αυτό το σπίτι...Είναι καλύτερο να δίνεις ΚΑΙ να παίρνεις..."
Τουλάχιστον, μέχρι σήμερα είχα την προνοητικότητα να φεύγω εγκαίρως, ώστε να μη χάνω στον τομέα "αξιοπρέπεια".
Τώρα πρέπει να μάθω να φέρομαι καλά στους άλλους, αφού πρώτα μου δείξουν ότι το αξίζουν.
Μπορει κάποιος να ανατρέψει ότι έχει αρχίσει να ξεθωριάζει στα μάτια σου?
Αντέχεις να δίνεις ευκαρείες?
Αν τελικά δώσεις ευκαιρεία, μπορείς να καταφέρεις να διαγράψεις οτιδήποτε αρνητικό απο τη σκέψη σου?
(μη νιώθεις οτι σου παίρνω συνέντευξη! απλά μου αρέσει να βλέπω πως σκέφτονται οι άνθρωποι. Η δική μου απάντηση στις ερωτήσεις μου είναι ΟΧΙ!)
Από τότε προσπαθώ να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Ομολογώ είναι πολύ δύσκολο...Ιδίως όταν θέτεις ως αδιαπραγμάτευτους όρους την ειλικρίνεια και το σεβασμό.
Όσο για τα αρνητικά...δεν νομίζω ότι τα διαγράφεις ποτέ από τη σκέψη σου. Πρέπει όμως να συμφιλιωθείς με αυτά για να μπορέσεις να εξελιχτείς...