τι τρέχει με το χρόνο και τα λιοντάρια;τον τελευταίο καιρό δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τρομοκρατώ τον εαυτό μου με αυτήν ακριβώς τη σκέψη. οχρόνος έρχεται ως σύμμαχος στην πρώιμη νιότη, αλλά όταν τον αψηφήσεις σε στοιχειώνει το πέρασμά του. η ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης τελικά γίνεται το πορτραίτο της πτώσης του, όπως περιέγραψε και ο΄΄Οσκαρ Ουάϊλντ στον Ντόριαν Γκραίϋ
Το θεμα ειναι να διδασκομαστε απο οσα περναμε, ο χρονος ειναι κατι το σχετικο, η δικη μου ζωη εστρωσε μετα τα 23, πριν ηταν σκετη κολαση, τωρα ειναι ανθρωπινη, μετα απο πολυ κοπο. ομως τα μαθηματα ζωης μεχρι τα 23 αφομοιωθηκαν και δεν εχουν επαναληφθει τα λαθη ξανα, νομιζω οτι αυτο ειναι το μυστικο με το χρονο, να μας κανει καλυτερους.
"Ο χρόνος είναι η ουσία από την οποία είμαι φτιαγμένος"... Ήμουν σίγουρος πως αυτή την ιδέα, αυτή την πεποίθηση, την είχα ξαναδεί κάπου. Με άλλη μορφή όμως - άλλωστε οι σκέψεις μπορεί να μένουν ίδιες στον πυρήνα αλλά το πως εκφράζονται είναι διαφέρει ανάλογα τον διάνοια που τις εκφράζει. Το βρήκα τελικά και το παραθέτω:
"Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν να αναζητήσουμε την πρωταρχή του χρόνου κάπου έξω από τον εαυτό μας, έξω από τη χρονικότητα που συνιστά εμάς τους ίδιους, και γι' αυτό τον λόγο ο Χάιντεγκερ υπογραμμίζει στο τέλος της διάλεξης του (Τυβίγγη, 1927) ότι δεν προτίθεται να ορίσει τον χρόνο ως ετούτο ή εκείνο το ον, αλλά ότι θα ήθελε μάλλον να μετασχηματίσει το ερώτημα 'Τι είναι χρόνος;' στο ερώτημα 'Ποιος είναι ο χρόνος', δηλαδή στο να αναρωτηθούμε μήπως τελικά ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτός είναι, κατά τον Χάιντεγκερ, ο μοναδικός τρόπος να 'μιλήσουμε για τον χρόνο με τους δικούς του όρους', αντί να τον υποστασιοποιήσουμε σ' ένα ον διαφορετικό από εμάς, στο οποίο θα αποδιδόταν μια ταύτοτητα που όμως θα αποποιούταν το χρονικό του χαρακτήρα."
(από το βιβλίο: Ο Χάιντεγκερ και το ερώτημα του Χρόνου, Francoise Dastur, Εκδόσεις Πατάκης)
ο χρονος ειναι χρημα .... πρεπει να ξερεις που τον ξοδευεις και γιατι ... ακομα και ανουσια αν περνα υπαρχει ουσια αν γινεται με τη δικη σου θεληση ... ο χρονος ειναι λυτρωση... και πανω απο ολα ειναι δικο σου ...ολος δικος σου και ισως για ολους σε αυτο το κοσμο ...24 ωρες την μερα ..... αντε και για καποιους 25!!!
θελω να μεγαλωνω και καθε ρυτιδα και ασπρη τριχα να μου θυμιζουν μια αλοκληρη αληθινη στιγμη που εχω ζησει - ελεγε μια φιλη μου ψαρινα ..
τι σας φταιω που εχω κρονο στον 7 - και τωρα τελευταια πηρα χαμπαρι .. πως καποια τρενα απλα διαλεξα να μην τα παρω .. ζωντας με την αφελεια .. μεχρι προσφατως που δεν ζω με κανενα χρονικο περιορισμο ..
ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ Jorge Luis Borges
"Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν να αναζητήσουμε την πρωταρχή του χρόνου κάπου έξω από τον εαυτό μας, έξω από τη χρονικότητα που συνιστά εμάς τους ίδιους, και γι' αυτό τον λόγο ο Χάιντεγκερ υπογραμμίζει στο τέλος της διάλεξης του (Τυβίγγη, 1927) ότι δεν προτίθεται να ορίσει τον χρόνο ως ετούτο ή εκείνο το ον, αλλά ότι θα ήθελε μάλλον να μετασχηματίσει το ερώτημα 'Τι είναι χρόνος;' στο ερώτημα 'Ποιος είναι ο χρόνος', δηλαδή στο να αναρωτηθούμε μήπως τελικά ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτός είναι, κατά τον Χάιντεγκερ, ο μοναδικός τρόπος να 'μιλήσουμε για τον χρόνο με τους δικούς του όρους', αντί να τον υποστασιοποιήσουμε σ' ένα ον διαφορετικό από εμάς, στο οποίο θα αποδιδόταν μια ταύτοτητα που όμως θα αποποιούταν το χρονικό του χαρακτήρα."
(από το βιβλίο: Ο Χάιντεγκερ και το ερώτημα του Χρόνου, Francoise Dastur, Εκδόσεις Πατάκης)
τι σας φταιω που εχω κρονο στον 7 - και τωρα τελευταια πηρα χαμπαρι .. πως καποια τρενα απλα διαλεξα να μην τα παρω .. ζωντας με την αφελεια .. μεχρι προσφατως που δεν ζω με κανενα χρονικο περιορισμο ..