Μια φίλη μου έστειλε πριν από λίγο στο fb ένα ποίημα της Κικής Δημουλά που της έκανε συνειρμό με κάτι που είχα γράψει: 
"Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε."

(H εφηβεία της λήθης, 1994)


Εδώ θα πρέπει να ομολογήσω ότι η Κική Δημουλά ποτέ δεν μου άρεσε. 
Ακόμα κι όταν στο απόγειο του έρωτά μας η Μ. μου έγραφε σε σημειώματα στίχους της, μου αγόρασε βιβλία της, μου απήγγελλε κομμάτια απέξω στο μπαρ που πηγαίναμε. Τα ποιήματά της ποτέ δεν μου μίλησαν. Λέξεις πάνω σε άλλες λέξεις και άλλες λέξεις. Λεξεις, λέξεις, λέξεις. Να περνάνε ξώφαλτσα απο το αίσθημά μου, να κάνουν το γύρω του κεφαλιού μου και να χάνονται στο μυαλό χωρίς η καρδιά να αναστενάζει.

Όμως τι παράξενο. Κάθε φορά που διαβάζω συνεντεύξεις της ή κυρίως όταν τη βλέπω να μιλάει στην τηλεόραση μαγεύομαι, αφήνομαι, παραδίνομαι. Μου περνάει μια εσωτερική γαλήνη, την αίσθηση ότι δεν γίνεται τίποτα επί ματαίω και μια δύναμη που αρπάζει τη ζωή και δεν την παρατάει μέχρι να την εξαντλήσει.
Όχι, όχι δεν είναι η "σοφία" που με γοητεύει αφού πρόκειται για μια λέξη που βρίσκω απο απωθητική, υπερφίαλη έως τρομακτική, αλλά το ΝΑΙ που εκπέμπει- που δεν έχει καμία σχέση ασφαλώς με τη θετικότητα που κυριαρχεί ως ιός στις μέρες μας- και προέρχεται από τη λαχτάρα της ψυχής να ζήσει το Απόλυτο...


Η Κική Δημουλά μιλάει:

Γράφω ποιήματα επειδή δεν έχω καταφέρει να ζω ωραία

Είναι πάρα πολύ πληκτικό να συνεννοείσαι πάρα πολύ συστηματικά μʼ έναν άνθρωπο.

Έχουμε μια άλλη ζωή μέσα μας η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται…

Ο έρωτας δε θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα. Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περί μύθου…Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας.

Ο βασανισμός κάνει πολύ καλό στα συναισθήματα αρκεί ο βασανιστής να ξέρει τη σωστή δοσολογία.

Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος…αλλά το κάνει κρυφά και ύπουλα, είναι υποκριτής.