Είναι σίγουρα άνοιξη. Για μένα από την Κυριακή. Απο την Κυριακή είναι Άνοιξη γιατί



στο ήμισύ μου κολλώ ξανά το ήμισή μου.


Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι μια ύπνωση: γοητεύομαι από μιαν εικόνα: αρχικά συγκλονίζομαι, ηλεκτρίζομαι, μετατίθεμαι, ανατρέπομαι, τορπιλίζομαι, αποσταθεροποιούμαι, εκρήγνυμαι, παραπαίω, ταράζομαι, συγκλονίζομαι....

Προσηλυτίζομαι απο μιαν οπτασία, γιατί σε τίποτα δεν ξεχωρίζει η οδός προς την ερωτοπληξία, από την οδό προς τη Δαμασκό στην οποία ο  Σαούλ-Παύλος πλήττεται απο ένα θεικό όρομα και μεταστρέφεται σε χριστιανό. Στη συνέχεια παγιδεύομαι, συμπιέζομαι, ακινητοποιούμαι με τη μύτη κολλημένη στην εικόνα (στον καθρέφτη).

Ποτέ δεν πέφτω στα δίχτυα του έρωτα εφόσον προηγουμένως δεν τον έχω ποθήσει. Μέχρι τότε αναμονή. Μια εξαίσια γαλήνη. Ωστόσο ο μύθος του κεραυνοβόλου έρωτα έινα τόσο ισχυρός ώστε μένουμε κατάπληκτοι όταν ακούμε κάποιον να λέει ότι αποφάσισε να ερωτευθεί: σαν τον Αμαντούρ στο Επταήμερο που βλέπει τη Φλωρίδα στην αυλή του αντιβασιλιά της Καταλωνίας: "Αφού την κοίταξε ώρα πολλή, πήρε την απόφαση να την αγαπήσει". Πως! Να το πάρω απόφαση αν πρέπει να τρελαθώ?



Ονομασίες της απόλυτης ένωσης: "η μοναδική και απλούστατη χαρά", "η άσπιλη και αμόλυντη χαρά",

"η τελειότητα των ονείρων", "το τέρμα όλων των ελπίδων", "η θεία μεγαλοπρέπεια", "η αμέριστη ανάπαυση"



Δεν είμαι πια ΕΓΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ


Παραδινόμαστε σ΄αυτόν που ενσαρκώνει ένα όνειρό μας. Δημιουργούμε το μύθο μας. Την προσωπική μας αιωνιότητα.


http://www.youtube.com/watch?v=LAxzZuGNSq8




*Έλα να μιλήσουμε για τις πρώτες μέρες του έρωτα. Όχι για την απελπισία του αλλά για την έκστασή του. Για τότε που το Για Πάντα είναι ο παράδεισος μιας αιώνιας άνοιξης.