Το πρωί ξύπνησα βλέποντας το ίδιο όνειρο...Αυτόν. Σηκώθηκα πρώτα εγώ, και λίγο μετά η λογική μου χαστούκισε τα συναισθήματα μου, κράτώντας με όρθια...περήφανη.Περπάτησα μέχρι την κουζίνα, και εκεί ετοιμάζοντας το τσάι μου, αυθόρμητα είπα στον εαυτό μου: " Είναι σίγουρα με την άλλη τώρα, ξύπνάνε μαζί, πια ξυπνάει μαζί της ...Σταμάτα."
Έχω μια πικράδα στο στόμα μου, αυτές τις μέρες που δε λέει να φύγει. Και στο πρόσωπό μου ένα παγωμένο πείσμα είναι αποτυπωμένο. Ούτε αυτό φεύγει. Όλα προδίδουν τις σκέψεις μου για κείνον..Ένοχες σκέψεις, που δεν πρέπει να γίνονται. Μου κάνουν κακό...
Είδα την αλήθεια κατάματα τώρα. Κατάλαβα το ψέμα. Ένιωσα την υποκρισία στην μεγαλύτερη ένταση.
Ξέρω πια,πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, τίποτα δεν είναι αληθινό. Μόνο η αγάπη της μητέρας για το παιδί και η φιλία. Ευτυχώς, τα έχω και τα δύο. Γι'αυτούς πρέπει να είμαι καλά και να προχωρήσω...