τελετές Ποσειδώνιες...ο απέραντος Ωκεανός της Λήθης...και η ανάδυση από το κατώτατο όριο της ζωτικότητας...η χαμένη Ψυχή, ξεγυμνωμένη από κάθε αυταπάτη...και η ονειρική απόδραση την τελευταία στιγμή...
έθερ, εγώ έμεινα πιο πολύ στη γέννηση-διάλυση-αναγέννηση... πάντως για να σου δημιουργεί τόσα συναισθήματα αυτό το θέαμα (με ενόχλησε και σε στιγμές) κάτι λέει...
έχει και πλούτο τζον το κόνσεπτ...αλλά η όλη ατμόσφαιρα μου κάνει πιο πολύ ποσειδώνα (απογυμνωμένο ποσειδώνα)...υπνωτική και υποβλητική...ναρκωμένα, άσχημα σώματα που τρέμουν με σπασμούς...ο πλουτώνιος δεν περιμένει παθητικά το αναπόφευκτο...γκαζωνει με τ'αμάξι για να γίνει ένα με τον άλλον...και ο τελικός σάλτος μπορεί να ειδωθεί και σαν απατηλό πέταγμα...με πάει συνειρμικά και στην απόγνωση των ναρκωτικων...
ποίηση... οι αυστραλοί, όπως τους έχω ζήσει, έχουν την πολυτέλεια που είχαν οι αρχαίοι έλληνες να αναζητούν την τελειότητα, τα μαθηματικά, την μουσική , την ποίηση, σε ό,τι έχει παραμείνει φύση, ακόμα και τεχνητή σε αυτήν την φάση. και ιδού το αποτέλεσμα. υπάρχουν παράδεισοι ακόμα...και είναι πολλοί.
Μην το δεις είναι για ελάχιστους