Όταν είσαι στη σκηνή, φοράς το σμόκιν και το καλό σου καπέλο. Παίρνεις το μπαστούνι - που δεν είναι κάποιο δεκανίκι βοήθειας, αλλά βασικό εργαλείο για την παράσταση - και ξεκινάς το πιο εκθαμβωτικό νούμερο που έχεις επινοήσει!!! Το κοινό είναι στη θέση του να χειροκροτά ή να πετάει ντομάτες.

        "If you're blue and you don't know where to go to,  why don't you go where fashion sits"?

     To πιο δύσκολο κομμάτι του σόου είναι όταν ανοίγει η πόρτα με το δωμάτιο με τους Καθρέφτες. Είναι πολλοί οι αντικατοπτρισμοί, και ακόμα κι αν εκτελούν με ακρίβεια τις κινήσεις σου, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τις προθέσεις τους - όλοι θέλουν τη θέση του κεντρικού χορευτή. Αισθάνεσαι ασφάλεια από την αγάπη του κοινού.  Βεβαίως το κοινό σε αγαπάει. Και όταν σου σφίγγουν το χέρι και σου δίνουν ένα ζεστό σταυρωτό φιλί στα παρασκήνια που ξεμακιγιάρεσαι, γνωρίζεις τότε ποιοι πραγματικά σε αγαπούν και ποιοι όχι. Σημασία έχει όταν γυρνάς στο σπίτι, να σε περιμένει μια αγκαλιά. Αλλά και από πιο μακριά, από απόσταση, από το Μεγάλο κοινό φτάνουν μικρά τρυφερά αγγίγματα μαζί επιφωνήματα θαυμασμού.

   "Σημασία έχει να με αγαπάνε", η ατάκα πίσω από την υπόκλιση. Και χειροκρότημα για το κλείσιμο της αυλαίας. Το σόου συνεχίζεται κάθε μέρα...

"Υποδεχτείτε τον έναν και μοναδικό, το πιο λαμπερό αστέρι της σκηνής. Στον αστερισμό του Λέοντα, μόνο για απόψε!!! Ο φοβερός και τρομερός, ο ένας και μοναδικός... Γιώργος Πανόπουλος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


 Χρόνια πολλά, να είσαι ευτυχισμένος... ;)