Μια σκέψη που σκέφτεται τον εαυτό της μέσα στα πλαίσια ενός Όλου που η ίδια δημιουργεί για πατρίδα? Ναι, θα μπορούσε με την ίδια πιθανότητα που δεν θα μπορούσε κιόλας...
Όσο βαθιά και αν ψάξεις, στο τέλος καταλήγεις σε κάτι που υπήρχε - άγνωστο γιατί - από πάντα. Κάποιοι το είπαν σκέψη, άλλοι το είπαν Θεό ή Μητέρα, άλλοι το λένε νερό, άλλοι το λένε Coca Cola... Είναι η μοίρα του ανθρώπου να βασανίζεται πάντα από το που προήλθε η φλόγα της συνείδησης, όπως η μοίρα του Προμηθέα (του μυθικού προμηθευτής της) είναι να βασανίζεται πάνω στο βράχο του Καυκάσου, με το γύπα να του τρώει το συκώτι, χωρίς να μπορεί ποτέ να πεθάνει...
Εγω θα έλεγα ότι είναι απλώς μη παραδοχή του κατεστημένου, διερευνηση του τι υπάρχει απο πίσω.
Αν αυτό συνιστά ψυχική διαταραχή, ίσως. Μάλλον η βεβαιότητα ότι κάτι είναι που δεν είναι εμφανως, ίσως εκεί, και αν, υπάρχει διαταραχή.
Διαταραγμένοι ίσως και να είναι όλοι οι σκεπτομενοι εξω απο καλούπια τελικά, όπως αυτός που είπε το "Cogito ergo sum", αμφισβήτωντας εμμεσως την ύπαρξη και προσπαθώντας να την επιβεβαιώσει(σε μια απο τις χροιες της συγκεκριμμένης έκφρασης).
Η Αμφιβολία προξενει αγχος και κενό που προσπαθει το ον(εδω ο ανθρωπος) να καλύψει.
Γιαυτο και λογικοποιουμε τα πάντα, είναι μια μεθοδος να ριχνουμε αγκυρα και να μην βολοδερνουμε συνέχεια, όπως ενας συνεχως σκεπτόμενος. Πολλοι διανοούμενοι τρελαινονται τελικά πάντως. είναι δύσκολο να βαδίζεις σε ενα διάδρομο απο γυαλί και παντού γύρω σου το χάος.
Κάθε αμφισβητιας της υπαρκτης θεωρησης των πραγματων το έχει νιώσει αυτό νομίζω.
Το σίγουρο είναι ότι η σκέψη κινεί όλα τα νήματα από την πιο πρωτόγονη μέχρι την σύγχρονη αντίληψη.
Το θέμα είναι τι υπήρχε πριν απο την σκέψη, την συνείδηση και την αντίληψη.......
Κάποιος άυλος και αόρατος Πατέρας-Θεός του οποίου είμαστε κατʼ εικόνα και ομοίωση μόνο και όχι κατά υπόσταση; Μια σκέψη δική Του; Μια Μητρική υπόσταση της οποίας είμαστε παρθενογενή αποτελέσματα; Μια σκέψη δική Της; Ένας κύκλος ύπαρξης στο άπειρο του χωροχρόνου που άρχισε με την ύλη και τελειώνει στην αντιύλη υποκινούμενος από μια μόνιμη μάχη δίπολων; Μια Μηχανική Ευφυής σκέψη; Μια δημιουργική συγκυρία στην αχανή αιωνιότητα; Μια τυχαία σκέψη;
Πως θα ήταν ο κόσμος αν η δράση δεν ακολουθούσε πάντα την σκέψη; Όπως π.χ. η σχέση ανθρώπου-Η/Υ... Σκέψη-Άνθρωπος και το μηχάνημα υπολογίζει (είδος σκέψης) μόνο ότι δεδομένα του περνάμε εμείς... Όταν αυτά θα φτάσει να τα δημιουργεί όλα μόνο του χωρίς να χρειάζεται την δική μας επέμβαση, δεν θα χρειάζεται πια και τον Δημιουργό... Όμως οι καλοί οι καπετάνιοι ξέρουν πολύ καλά ότι τη «θάλασσα» πάντα θα τους μαθαίνει πως να κυβερνήσουν το σκάφος...
Και η γη μας, ένα σκάφος μέσα στο απέραντο σύμπαν.
Κάτι πρέπει να υπάρχει...
Θα ήταν ενδιαφερον πάντως αν αυτό που κάποιοι αποκαλούν "Θεο" ήταν ενα είδος μηχανης εξω απο το χωρο και το χρόνο...τι μπορει να φτάσει την τελειότητα και την αφθαρσια, αν όχι μια μηχανή(οχι με τα στενα όρια που την ξέρουμε)? Βέβαια και αυτην κάποιος θα την εφτιαξε. Ισως όχι σε αυτό το Συμπαν όμως άρα εδώ θα ήταν θεωρητικά αγέννητη. Και εμείς είτε ατύχημα, είτε ενδιαφέρον πείραμα της.
Ενα είδος βιολογικής μηχανής με σκοπό τη διερευνηση των δυνατοτητων της Βιολογιας οσον αφορα τη θεωση ας πούμε. Εξάλου το Συμπαν είναι φτιαγμένο κατα τρόπο που θα μπορουσε να το σκεφτει μια πολύ αναπτυγμένη μηχανή και όχι άναρχα.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι η επίγνωση οδηγεί στην τρέλα και η άρνηση στην ψυχική υγεία. Από παλιά θεωρούσα ότι εχθρός μας είναι η άρνηση και σε κάθε ευκαιρία την υποσκάπτω. Είναι τεράστια προσπάθεια να αποβάλεις τις προσωπικές σου αυταπάτες που περιορίζουν την όραση και ενισχύουν τη μικρότητα και την εξάρτηση.Ακόμη κι αν η ειλικρινής αντιπαράθεση με την υπαρξιακή μας κατάσταση μπορεί να προκαλέσει τρόμο στο τέλος είναι ιαματική και μας πλουτίζει. Πρέπει να συνεχίσουμε να αρνούμαστε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Η θέαση της ύπαρξής μας εγείρει τεράστια και επώδυνα και φοβογενή ερωτηματικά τα οποία όμως είναι υγιής διαδικασία αυτοανέλιξης.
Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Μέγα παράδειγμα ακμής της σκέψης στην αρχαία Ελλάδα τον καιρό που γεννήθηκαν οι βάσεις της σύγχρονης επιστήμης και κοσμολογίας... Αν τα ακραία φιλοσοφικά και κοσμολογικά ερωτήματα και ανησυχίες θεωρούνται παράνοια πως γίνονται τότε οι υπερβάσεις σήμερα; Πως θα πάμε παρακάτω; Πως θα γίνει ένα επόμενο βήμα; τι πυροδοτεί μια υπέρβαση πέρα απο μια καλλιεργημένη σκέψη;
τυχαία γεννιούνται οι φαεινές ιδέες και σκέψεις; και πόσο κοντά είναι στην ψυχική διαταραχή; τι ρόλο παίζει η διαφορετικότητα απο το σύνολο; όπως και ο πλανήτης μας ως έχει και μέχρι τα όρια του γνωστού ως σήμερα σύμπαντος... είναι μια και μοναδική φαεινή ιδέα!
και στον αντίποδα της φιλοσοφίας έχουμε μια καθημερινότητα να βαράει αλύπητα και που πρέπει να αντιμετωπίσουμε... Πολύ ενδιαφέρον το ποστ αλλά παω για υπνο γιατί δεν με βλέπω να τη βγάζω καθαρή αύριο την υπερωρία.... καληνύχτα
Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός για σκέψη υψηλού βαθμού και, ακόμα και ο πιο πνευματοποιημένος και καλλιεργημένος, συνηθίζει να βλέπει τον εαυτό του και τον κόσμο με τα παραμορφωτικά πρίσματα της αυταπάτης και της υπεραπλούστευσης - και πιο πολύ απ' όλα τον εαυτό του. Γιατί φαίνεται πως υπάρχει μια έμφυτη και επιτακτική ανάγκη σ' όλους τους ανθρώπους να θεωρούν τον εαυτό σαν μια βασική μονάδα."
"Ο "άνθρωπος", ό,τι κι αν πιστεύει ο κόσμος για αυτόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσωρινή σύμβαση της αστικής σκέψης."
Tο να νομίζουμε οι άνθρωποι ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος και η πηγή των πάντων είναι ίσως αναπόφευκτο σύμπτωμα της εκπληκτικής ικανότητας του ανθρώπινου μυαλού να αυταπατάται, το να το δηλώνουμε συνεχώς είναι απλά τραγελαφικό.
gpano, ποιος ομως εχει τη δυναμη να διαλυει αυταπατες ειτε για κατι ασημαντο ειτε για κατι σημαντικο? ποιος μπορει να αντιμετωπισει τοτε τη μηδαμηνοτητα του Εγω?
Ώρες-ώρες νοιώθουμε πανίσχυροι, ικανοί για τα πάντα, άλλες φορές νιώθουμε ανύπαρκτοι, μία σταγόνα στον ποσειδώνιο ωκεανό της μορφοποιημένης ύλης...είμαστε υπερβολικά όντα, ή του ύψους ή του βάθους...αλλά δεν φταίμε κι εμείς...η ίδια η ζωή πότε σου τονίζει το «εγώ» πότε στο διαλύει...
Πάντως για κάθε φιλοσοφικό ερώτημα η αστρολογία έχει απαντήσεις. Όπως εκεί Έξω υπάρχει αυτή η απίστευτη συμπύκνωση ενέργειας, ο εκδηλωμένος Ήλιος, το κέντρο του κόσμου, έτσι και μέσα μας, κάπου εκεί στο «ηλιακό πλέγμα» που λένε και οι εσωτεριστές δονείται ο ηλιακός λόγος, το ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο του ανθρώπου γύρω από το οποίο περιφέρονται όλες οι δυνάμεις (και αδυναμίες) μας. Από αυτό τον ηλιακό μας λόγο, τον εσωτερικό μας Απόλλωνα, απορρέει η διόλου απατηλή αίσθηση της μοναδικότητάς μας, και όσο πιο τονισμένος ή ενδυναμωμένος είναι (είτε εκ γενετής είτε σε διελεύσεις, πχ. στην επιστροφή Ήλιου, τα γενέθλια) τόσο εντονότερα τη νιώθουμε.
Το ζητούμενο είναι ο έμμετρος βίος και η ανάπτυξη ενός υγιούς εγωϊσμού (εντάξει, κλισε ακούγεται αλλά έτσι είναι). Και κάποιες φορές πρέπει να νιώθουμε το κέντρο του κόσμου, με την καζαντζακική έννοια του χρέους και της ευθύνης, σαν να εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά και με τη σύγχρονη χαοτική έννοια του ότι ο καθένας από εμάς, εάν το θελήσει και το πιστέψει μπορεί να προκαλέσει εκπληκτικές αλυσιδωτές αντιδράσεις στον κόσμο (μάλλον είμαι υπό την επήρεια του Δία και τα λέω αυτά)... αρκεί βέβαια να μην μπαίνουμε σε περίεργα φθοροποιά τριπς...και οι μεγαλύτεροι πειρασμοί έρχονται από τις δυνάμεις που υπηρετούν τον Ήλιο μας όταν αυτές δεν διαχειρίζονται σωστά, δηλαδή η διανοητική έπαρση του Ερμή και ο ναρκισσισμός της Αφροδίτης, διότι όσο πιο έξυπνοι είμαστε και όσο πιο «όμορφοι» και αγαπητοί νιώθουμε τόσο ευκολότερα τη ψωνίζουμε...
Εγω παλι εχω την αισθηση πως κανεις δεν μπορει να "γνωριστει" με το εγω του αν δεν εχει συνειδητοποιησει την αρηκτη συνδεση με το ολον, οτι αυτος ειναι ο δρομος για την αναδειξη του εγω που δεν σημαινει απαραιτητα και διαχωρισμο.
Τι ειναι η σκεψη χωρις την εμπειρια ? Ενα συμπαν ολοκληρο φυλακη. Το εδω και το τωρα ειναι αυστηρα καθορισμενο, εφαρμοζωντας τη σκεψη στο χρονο και στον τοπο της αλλαζουμε καπως εμας και ισως λιγο τον κοσμο.
Οι νοητικες δυνατοτητες μας ειναι απεριοριστες, οταν αδυνατουμε να τις βιωσουμε ολιστικα στην καλυτερη των περιπτωσεων γινονται τεχνη και στη χειροτερη μια τεραστια σκαβια του ανεφαρμοστου και του αβιωτου με οτι συνεπαγεται αυτο.
Κατανοώ ότι μιλάει το Εγώ μου όταν αναρωτιέμαι ποιός στο καλό είναι ο ρόλος μου στην παράσταση που έχει στήσει η "φρενιτιώδης φαντασία αυτής της παράφρονης Σκέψης". Καταλαβαίνω ότι το Εγώ μου θα προτιμούσε να έχει και πρωταγωνιστικό ρόλο μόνο και μόνο για να αισθάνομαι ότι η ζωούλα μου έχει νόημα. καταλαβαίνω επίσης ότι το να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει αυτή η Σκέψη (όχι πώς ή από πού, αλλά γιατί) είναι αποτέλεσμα του του Εγώ μου που έχει όρια και δεν μπορεί να συλλάβει την ουσία αυτής της Σκέψης που δεν έχει όρια. Πώς ξεφορτώνομαι λοιπόν το εγώ μου?
Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι πώς μπορεί το Εγώ να ενωθεί με το Όλον απ'τη στιγμή που όταν λέω Εγώ έχω ήδη διαχωριστεί από αυτό. Και δυστυχώς δεν έχω χρόνο τώρα ελπίζω να συνεχιστεί η συζήτηση αργότερα
φερουμε ολοι κληρονομιες ,
να μην το παω καθολου τωρα στο συλλογικο ασυνειδητο
αλλα στο απλο απο ποιους και που γεννηθηκαμε , σε ποια κοινωνια και σε ποιο χρονο ζουμε με ποιους ετυχε να συναντηθουμε ή οχι σε αυτη τη ζωη
ποσο ξεκαθαρη ειναι η δικια μας δυνατοτητα και επιιθυμια ποσο αυτη ερχεται σε συγκρουση ή συναφεια με το περιβαλλον μας
ειναι ολοι αυτοι οι διαχωρισμοι ευκολοι ?
στη δικη μου τη ζωη οχι ..
τι τι ειμαι εγω και τι ειναι ειναι οι αλλοι και με τους αλλους εννοω τα παντα . ειδικα οταν με κοιταω στο καθρεφτη και βλεπω στο βλεμμα μου την αντιπαθητικη καχυποψια της μανας μου
δυσκολευμαι να με ξεχωρισω
τα λεμε
All this frustration
I cant meet all my desires
Strange conversation
Self-control has just expired
All an illusion
Only in my head you dont exist
Who are you fooling
Dont need a shrink but an exorcist
Show me the movie
Of who you are and where youre from
Born of frustration
Caught up in the webs youve spun
Wheres the confusion
A vision of what life is like
Show me the movie
That doesnt deal in black and white
Stop stop talking about whos to blame
When all that counts is how to change
All this frustration
All this frustration
Who put round eyes on a butterflys wings
All this frustration
All this frustration
Who gave the leopards spots and taught the birds to sing
Born of frustration
Born of frustration
Im living in the weirdest dream
Where nothing is the way it seems
Where no ones who they need to be
Where nothing seems that real to me
What can we build our lives upon
No wall of stone, no solid ground
The world is spinning endlessly
Were clinging to our own beliefs
lach, αν καταλαβαίνω αυτό που λες, εννοείς πως τελικά τα όρια του ποιός είμαι, δεν είναι και τόσο δεδομένα, όσο θα ήθελα να είναι για να αισθάνομαι έστω μία ψευδαίσθηση ασφάλειας. Ότι το εγώ μου διαμορφώνεται κι από παράγοντες που δεν είναι στο χέρι μου, ή που δεν θα πίστευα ποτέ μου ότι θα μ'επηρέαζαν. Ότι αν στην τελική περιέχω κομμάτια της μάνας μου και του πατέρα μου γιατί να μην περιέχω και κομμάτια ολόκληρου του κόσμου. Κάποια στιγμή έκανα μια σκέψη. Αν έχανα την μνήμη μου, ξεχνούσα όλα αυτά που έχω ορίσει ως 777, δεν θα θυμόμουν ποιά είμαι, όμως θα εξακολουθούσα να είμαι, να υπάρχω. Κι αναρωτιέμαι, τί μπορεί να υπάρχει πέρα απ'τις κληρονομιές μας.
βλέπουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εαυτού μας, και αυτό μας δίνει ολότελα διαφορετικούς κόσμους. αλλά από την άλλη, ζούμε μέσα από τα σημεία επαφής με τους κόσμους των άλλων. και αυτή είναι η αλήθεια, και καμμία άλλη που δε βιώνεται, που δεν έρχεται σε "πραγμάτωση".
Από την άλλη, λένε πως χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας - οκ peredur, για να σε προλάβω, κάποιοι από εμάς ούτε καν το 10%- θέλω να πω, ποιός ξέρει ποιές αλήθειες θα βίωνε κανείς να έρχονται σε "πραγμάτωση", αν χρησιμοποιούσε παραπάνω από αυτό το ποσοστό.
Food For Thought
Όσο βαθιά και αν ψάξεις, στο τέλος καταλήγεις σε κάτι που υπήρχε - άγνωστο γιατί - από πάντα. Κάποιοι το είπαν σκέψη, άλλοι το είπαν Θεό ή Μητέρα, άλλοι το λένε νερό, άλλοι το λένε Coca Cola... Είναι η μοίρα του ανθρώπου να βασανίζεται πάντα από το που προήλθε η φλόγα της συνείδησης, όπως η μοίρα του Προμηθέα (του μυθικού προμηθευτής της) είναι να βασανίζεται πάνω στο βράχο του Καυκάσου, με το γύπα να του τρώει το συκώτι, χωρίς να μπορεί ποτέ να πεθάνει...
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Είναι μια απο τις πιθανότητες, όπως και ότι είμαστε απλά η σκέψη κάποιου άλλου. Μια σκεψη, πολλές εκδοχες.
Αν αυτό συνιστά ψυχική διαταραχή, ίσως. Μάλλον η βεβαιότητα ότι κάτι είναι που δεν είναι εμφανως, ίσως εκεί, και αν, υπάρχει διαταραχή.
Διαταραγμένοι ίσως και να είναι όλοι οι σκεπτομενοι εξω απο καλούπια τελικά, όπως αυτός που είπε το "Cogito ergo sum", αμφισβήτωντας εμμεσως την ύπαρξη και προσπαθώντας να την επιβεβαιώσει(σε μια απο τις χροιες της συγκεκριμμένης έκφρασης).
Γιαυτο και λογικοποιουμε τα πάντα, είναι μια μεθοδος να ριχνουμε αγκυρα και να μην βολοδερνουμε συνέχεια, όπως ενας συνεχως σκεπτόμενος. Πολλοι διανοούμενοι τρελαινονται τελικά πάντως. είναι δύσκολο να βαδίζεις σε ενα διάδρομο απο γυαλί και παντού γύρω σου το χάος.
Κάθε αμφισβητιας της υπαρκτης θεωρησης των πραγματων το έχει νιώσει αυτό νομίζω.
Το θέμα είναι τι υπήρχε πριν απο την σκέψη, την συνείδηση και την αντίληψη.......
Κάποιος άυλος και αόρατος Πατέρας-Θεός του οποίου είμαστε κατʼ εικόνα και ομοίωση μόνο και όχι κατά υπόσταση; Μια σκέψη δική Του; Μια Μητρική υπόσταση της οποίας είμαστε παρθενογενή αποτελέσματα; Μια σκέψη δική Της; Ένας κύκλος ύπαρξης στο άπειρο του χωροχρόνου που άρχισε με την ύλη και τελειώνει στην αντιύλη υποκινούμενος από μια μόνιμη μάχη δίπολων; Μια Μηχανική Ευφυής σκέψη; Μια δημιουργική συγκυρία στην αχανή αιωνιότητα; Μια τυχαία σκέψη;
Πως θα ήταν ο κόσμος αν η δράση δεν ακολουθούσε πάντα την σκέψη; Όπως π.χ. η σχέση ανθρώπου-Η/Υ... Σκέψη-Άνθρωπος και το μηχάνημα υπολογίζει (είδος σκέψης) μόνο ότι δεδομένα του περνάμε εμείς... Όταν αυτά θα φτάσει να τα δημιουργεί όλα μόνο του χωρίς να χρειάζεται την δική μας επέμβαση, δεν θα χρειάζεται πια και τον Δημιουργό... Όμως οι καλοί οι καπετάνιοι ξέρουν πολύ καλά ότι τη «θάλασσα» πάντα θα τους μαθαίνει πως να κυβερνήσουν το σκάφος...
Και η γη μας, ένα σκάφος μέσα στο απέραντο σύμπαν.
Κάτι πρέπει να υπάρχει...
Ενα είδος βιολογικής μηχανής με σκοπό τη διερευνηση των δυνατοτητων της Βιολογιας οσον αφορα τη θεωση ας πούμε. Εξάλου το Συμπαν είναι φτιαγμένο κατα τρόπο που θα μπορουσε να το σκεφτει μια πολύ αναπτυγμένη μηχανή και όχι άναρχα.
"Ο "άνθρωπος", ό,τι κι αν πιστεύει ο κόσμος για αυτόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσωρινή σύμβαση της αστικής σκέψης."
Herman Hesse
Ο Λυκος της στεπας..
Πάντως για κάθε φιλοσοφικό ερώτημα η αστρολογία έχει απαντήσεις. Όπως εκεί Έξω υπάρχει αυτή η απίστευτη συμπύκνωση ενέργειας, ο εκδηλωμένος Ήλιος, το κέντρο του κόσμου, έτσι και μέσα μας, κάπου εκεί στο «ηλιακό πλέγμα» που λένε και οι εσωτεριστές δονείται ο ηλιακός λόγος, το ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο του ανθρώπου γύρω από το οποίο περιφέρονται όλες οι δυνάμεις (και αδυναμίες) μας. Από αυτό τον ηλιακό μας λόγο, τον εσωτερικό μας Απόλλωνα, απορρέει η διόλου απατηλή αίσθηση της μοναδικότητάς μας, και όσο πιο τονισμένος ή ενδυναμωμένος είναι (είτε εκ γενετής είτε σε διελεύσεις, πχ. στην επιστροφή Ήλιου, τα γενέθλια) τόσο εντονότερα τη νιώθουμε.
Το ζητούμενο είναι ο έμμετρος βίος και η ανάπτυξη ενός υγιούς εγωϊσμού (εντάξει, κλισε ακούγεται αλλά έτσι είναι). Και κάποιες φορές πρέπει να νιώθουμε το κέντρο του κόσμου, με την καζαντζακική έννοια του χρέους και της ευθύνης, σαν να εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά και με τη σύγχρονη χαοτική έννοια του ότι ο καθένας από εμάς, εάν το θελήσει και το πιστέψει μπορεί να προκαλέσει εκπληκτικές αλυσιδωτές αντιδράσεις στον κόσμο (μάλλον είμαι υπό την επήρεια του Δία και τα λέω αυτά)... αρκεί βέβαια να μην μπαίνουμε σε περίεργα φθοροποιά τριπς...και οι μεγαλύτεροι πειρασμοί έρχονται από τις δυνάμεις που υπηρετούν τον Ήλιο μας όταν αυτές δεν διαχειρίζονται σωστά, δηλαδή η διανοητική έπαρση του Ερμή και ο ναρκισσισμός της Αφροδίτης, διότι όσο πιο έξυπνοι είμαστε και όσο πιο «όμορφοι» και αγαπητοί νιώθουμε τόσο ευκολότερα τη ψωνίζουμε...
Τι ειναι η σκεψη χωρις την εμπειρια ? Ενα συμπαν ολοκληρο φυλακη. Το εδω και το τωρα ειναι αυστηρα καθορισμενο, εφαρμοζωντας τη σκεψη στο χρονο και στον τοπο της αλλαζουμε καπως εμας και ισως λιγο τον κοσμο.
Οι νοητικες δυνατοτητες μας ειναι απεριοριστες, οταν αδυνατουμε να τις βιωσουμε ολιστικα στην καλυτερη των περιπτωσεων γινονται τεχνη και στη χειροτερη μια τεραστια σκαβια του ανεφαρμοστου και του αβιωτου με οτι συνεπαγεται αυτο.
Ισως να ειμαι πολυ γηινη.
http://www.youtube.com/watch?v=nz-BRXJh-Uc
μπερδευομαι πολλες φορες και δεν το καταλαβαινω που μου και σας μιλαει
να μην το παω καθολου τωρα στο συλλογικο ασυνειδητο
αλλα στο απλο απο ποιους και που γεννηθηκαμε , σε ποια κοινωνια και σε ποιο χρονο ζουμε με ποιους ετυχε να συναντηθουμε ή οχι σε αυτη τη ζωη
ποσο ξεκαθαρη ειναι η δικια μας δυνατοτητα και επιιθυμια ποσο αυτη ερχεται σε συγκρουση ή συναφεια με το περιβαλλον μας
ειναι ολοι αυτοι οι διαχωρισμοι ευκολοι ?
στη δικη μου τη ζωη οχι ..
τι τι ειμαι εγω και τι ειναι ειναι οι αλλοι και με τους αλλους εννοω τα παντα . ειδικα οταν με κοιταω στο καθρεφτη και βλεπω στο βλεμμα μου την αντιπαθητικη καχυποψια της μανας μου
δυσκολευμαι να με ξεχωρισω
τα λεμε
I cant meet all my desires
Strange conversation
Self-control has just expired
All an illusion
Only in my head you dont exist
Who are you fooling
Dont need a shrink but an exorcist
Show me the movie
Of who you are and where youre from
Born of frustration
Caught up in the webs youve spun
Wheres the confusion
A vision of what life is like
Show me the movie
That doesnt deal in black and white
Stop stop talking about whos to blame
When all that counts is how to change
All this frustration
All this frustration
Who put round eyes on a butterflys wings
All this frustration
All this frustration
Who gave the leopards spots and taught the birds to sing
Born of frustration
Born of frustration
Im living in the weirdest dream
Where nothing is the way it seems
Where no ones who they need to be
Where nothing seems that real to me
What can we build our lives upon
No wall of stone, no solid ground
The world is spinning endlessly
Were clinging to our own beliefs
Born of frustration
βλέπουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εαυτού μας, και αυτό μας δίνει ολότελα διαφορετικούς κόσμους. αλλά από την άλλη, ζούμε μέσα από τα σημεία επαφής με τους κόσμους των άλλων. και αυτή είναι η αλήθεια, και καμμία άλλη που δε βιώνεται, που δεν έρχεται σε "πραγμάτωση".
(clap clap clap clap clap)
χαχαχαχαχαχ
http://www.youtube.com/watch?v=X8k41Pf4LL0