Είμαι καπνιστής. Ξεκίνησα να καπνίζω στην β΄λυκείου, ξέρετε, από κανένα τσιγάρο στις σαββατιάτικες εξόδους. Δεν πίστευα ότι θα εθιστώ. Μα μόνο το Σάββατο καπνίζω, έλεγα, δεν έχω πρόβλημα, μπορώ θαυμάσια να ζήσω και χωρίς τσιγάρο. Μετά, βεβαίως, ακολούθησε η γνωστή ιστορία. Το ένα τσιγάρο έγινε πολύ εύκολα ένα πακέτο...

Μεγαλώνοντας, έβλεπα γύρω μου κάποιους ανθρώπους που κάπνιζαν μόνο δύο, τρία, πέντε τσιγάρα την ημέρα. Με τον καφέ, μετά το φαγητό, το βράδυ με κανένα ποτό... Κι αυτό μια ζωή, χωρίς ποτέ να φτάσουν στο πακέτο. Τους ζήλευα και τους θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους. Μα πώς μπορούν, αναρωτιόμουνα. Τόση αυτοπειθαρχία πια; Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν θέμα αυτοπειθαρχίας. Δεν επιβάλλουν κάτι στον εαυτό τους, δεν ζορίζονται όλη την ώρα, δεν ταλαιπωρούνται, τους βγαίνει φυσικό... Τόσα θέλουν να καπνίσουν, τόσα καπνίζουν, τόσο απλά...


Εγώ όμως δεν είμαι σαν αυτούς τους ανθρώπους κι ούτε πρόκειται να γίνω ΠΟΤΕ. Κι αυτή είναι η ΜΟΙΡΑ μου.


Μπορώ να κόψω το τσιγάρο; Ασφαλώς και μπορώ. Αύριο, τώρα, αυτή τη στιγμή... Και να μην ξανακαπνίσω ποτέ στη ζωή μου; Βεβαίως. Και δεν είναι ευσεβής πόθος, εκατομμύρια άνθρωποι το έχουν κάνει σε όλο τον κόσμο, γιατί όχι κι εγώ; Εδώ άλλοι έχουν κόψει ναρκωτικά, στο τσιγάρο θα κολλήσουμε;

Ποια είναι η διαφορά; Ότι ακόμα κι αν κόψω οριστικά το τσιγάρο, ακόμα κι αν δεν ξαναμυρίσω καν καπνό στη ζωή μου, ΉΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ πάντοτε ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πάντοτε θα είμαι περισσότερο επιρρεπής στον καπνό από άλλους ανθρώπους. Ότι δεν έχω την πολυτέλεια, αφού το κόψω, να κάνω πειράματα και να κάνω από κανένα τσιγαράκι στα κλεφτά. Άλλοι μπορούν να το κάνουν, εγώ όμως όχι. Το τσιγαράκι πολύ εύκολα θα γίνει ξανά πακέτο. Κι αυτό είναι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ μου.

Επομένως, έχω ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Είμαι ελαττωματικός. Το παραδέχομαι. Και πρέπει να το παραδεχτώ. Γιατί μόνο αν το παραδεχτώ, μόνο αν κοιταχτώ στον καθρέφτη και το φωνάξω δυνατά, μπορώ να αρχίσω να κάνω κάτι γι'αυτό. Τη στιγμή που θα πανηγυρίσω ότι έκοψα το τσιγάρο, τη στιγμή που θα με θαυμάσω για το κατόρθωμά μου, αυτή θα είναι και η στιγμή που θα αρχίσει εκ νέου η πτώση. Το ότι σταμάτησα να καπνίζω, δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να είμαι καπνιστής. Που σημαίνει με τη σειρά του πως αν πέντε χρόνια μετά μου προσφέρει κάποιος τσιγάρο, ΕΓΩ πρέπει να το σκεφτώ διπλά. Κάποιος άλλος όχι, εγώ όμως ναι. Για να το σκεφτώ όμως διπλά, πρέπει να αποδεχτώ ότι έχω ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Μπορεί η αστρολογία να μου εντοπίσει το πρόβλημα; Για να ασχολούμαι με την αστρολογία, ασφαλώς και το πιστεύω. Η αστρολογία δεν θα σου πει πόσα τσιγάρα καπνίζεις αυτή τη στιγμή, αν το έχεις ελαττώσει, αν είσαι σε φάση που το έχεις κόψει... Δεν θα σου πει αν καπνίζεις, θα σου πει αν είσαι καπνιστής. Παραδοσιακή, μοντέρνα, δεν έχει καμία σημασία. Τον ίδιο στόχο έχουν και οι δύο, απλά διαφωνούν στις τεχνικές αναζήτησης του προβλήματος. Εμένα με ενδιαφέρει εκείνη η αστρολογία που θα μου πει ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, όχι που θα μου χαϊδέψει τα αυτιά. Δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από την αποτυχία μιας τεχνικής να μου βρει πόσα τσιγάρα κάπνισα χτες. Οι τεχνικές δεν είναι πάγιες, δοκιμάζονται, τεστάρονται κι αν δεν έχουν αξιόπιστα αποτελέσματα, τις πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων.

Θα μου πεις, δεν σε ενοχλεί αυτό; Δεν σε ενοχλεί που κάποια πράγματα ίσως είναι εγγεγραμμένα στο DNA σου; Ναι, με ενοχλεί. Φρικτά. Το ίδιο όμως με ενοχλούν και τα γηρατειά. Το ίδιο με ενοχλεί και ο θάνατος. Δεν θα χαραμίσω όμως όλη μου τη ζωή μέσα στην ΑΡΝΗΣΗ των γηρατειών και του θανάτου. Θα ζήσω όπως μπορώ, θα κάνω το καλύτερο δυνατό, μέσα στο πλαίσιο όμως της γνώσης ότι τα γηρατειά και ο θάνατος είναι μια ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ κατάληξη.

Βεβαίως και θέλω να είμαι ο Neo και να έχω την επιλογή να πάρω το μπλε ή το κόκκινο χάπι. Κι αυτή είναι και η ελπίδα μου. Ότι κάποτε θα βρεθεί στον δρόμο μου ένας Neo, ένας Μορφέας, μία Trinity που θα μου προσφέρει αυτή την επιλογή. Ή ακόμα καλύτερα, να βρω μόνος μου το κόκκινο χάπι, να το φτιάξω μόνος μου, να κατακτήσω την απόλυτη ελευθερία. Και ελπίζω ότι κάποια στιγμή η ανθρωπότητα θα απεμπλακεί από αυτόν τον τροχό. Όσο όμως είμαι συνδεδεμένος στο Μάτριξ, θα πρέπει να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι κάποια πράγματα θα μου τα επιβάλλουν οι μηχανές. Και - κυρίως - μόνο αν αποδεχτώ ότι υπάρχει Μάτριξ, έχω μια ελπίδα να βγω κάποια στιγμή από αυτό. Αντίθετα, όσο φωνάζω όλη μέρα "Δεν υπάρχει Μάτριξ, δεν υπάρχει Μάτριξ!" τόσο περισσότερο γελούν οι μηχανές σε βάρος μου.