Μετά από συνεχόμενα χαστούκια που με τάραξαν πολύ (μα πολύ) πρόσφατα, προερχόμενα από τα άτομα του άμεσου φιλικού και ερωτικού μου περιβάλλοντος, τα οποία ήταν το σημαντικότερο κομμάτι τις ζωής μου τα τελευταία 4,5 χρόνια,  αισθάνθηκα έντονα το αίσθημα της προδοσίας και της απογοήτευσης. Σε συνάρτηση με την αλλαγή επαγγελματικού περιβάλλοντος, η οποία δεν είναι τραγική, αλλά "άβολη", καθώς και την πιεσμένη οικονομική μου κατάσταση, είμαι σε μία φάση, πως να το πω: "Φαίνονται τα σημάδια από τα δάχτυλα πάνω στο μάγουλό μου?". Πάω λοιπόν με μία φίλη να πιώ ένα καφέ, έτσι για να βγώ λίγο από τη μιζέρια μου. Και σκάει ένας φίλος της, άνθρωπος τον οποίο έχω δεί συνολικά 3 φορές στη ζωή μου, με την τελευταία να είναι πριν απο 2 χρόνια περίπου. Και αφού λέμε, λέμε περί ανέμων και υδάτων (ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν), γυρίζει και μου λέει με κάθε ειλικρίνια, και με φιλική διάθεση:"Έχεις αλλάξει πολύ, έχεις ηρεμήσει, φαίνεσαι πιο γλυκιά, πιό όμορφη. Δεν σε ξέρω καλά, αλλά κρίνω απ'αυτό που δείχνεις". Βρε μπας και χρειάζομαι τα χαστούκια μου? Μήπως τελικά οι κουβέντες που ακούς από ανθρώπους που δεν το περιμένεις, έχουν μεγαλύτερη σημασία απο αυτές που προέρχονται απο αυτούς που σε πλαισιώνουν καθημερινά? Μάλλον έτσι είναι.