Μέρες γιορτινές ! Μέρες γεμάτες ξατάνυξη, νοσταλγία, αγάπη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Μαζί με τις ευχές μου για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ γεμάτα ΥΓΕΙΑ χαρά, προσωπική ευτυχία και επαγγελματική επιτυχία, θα ήθελα αντί ευχετήριας κάρτας να σας στείλω ένα γλυκό μήνυμας ελπίδας...η αγάπη ζει παντοτινά.....
------

Κάποτε ζούσε μόνη της μια άσπρη, κάτασπρη φώκια, σ' ένα νησί της Μεσογείου.
Ένα πρωινό, μετά την πρώτη φθινοπωρινή βροχή, ενώ η μέρα έσταζε ολόκληρη σαν να ήταν η πρώτη της δημιουργίας....Σαν όνειρο και σαν παραμύθι, η φώκια βλέπει έκπληκτη ένα πινγκουίνο πλάι στη θάλασσα.
Ετσι κατάμαυρος που ήταν, φαινόταν λειψός...
-Από που ήρθες ; τον ρώτησε
-Δεν θυμάμαι από που έφυγα, θυμάμαι μόνο ότι ταξίδευα πολλές νύχτες πάνω σ' ένα παγωμένο σύννεφο που έλειωσε και βρέθηκα σ' αυτήν την ακτή.
-Ευχαριστώ που ήρθες. Έζησα πολλούς λυπημένους χειμώνες πλάι στην θάλασσα...
Θέλεις να κάνουμε παρέα ; Εγώ θα σε φωνάζω Λαλ
-Ναι θέλω... Κι έγώ θα σε φωνάζω Λιλ.
Και οι μέρες περνούσαν όμορφα, κολυμπούσαν κι έπαιζαν με τα κύματα...
-Τι είναι η αγάπη ; Την ρώτησε ένα βράδυ ο Λαλ.
-Η ανάσα της βροχής κάτω από τ' ανύποπτα φύλλα, του είπε η Λιλ.
Τα φώτα από την απέναντι ακτή ήταν χαρούμενα. Ζούσαν ένα παράδοξο, αλλά όμορφο όνειρο.
Ηταν πολύ κρύα εκείνη η νύχτα και η Λιλ έσφιγγε στην αγκαλιά της το μικρό Λαλ, για να μην κρυώνει.
-Θέλω να σε κρατήσω για πάντα στην αγκαλιά μου, όπως κρατάει ο ουρανός τον ήλιο, τ' αστέρια και το φεγγάρι, του είπε η Λιλ.
-Θα γίνω θάλασσα του καλοκαιριού να κολυμπάς, της είπε ο Λαλ.
Κι ο καιρός περνούσε.....Ήρθε ο χειμώνας, η άνοιξη το καλοκαίρι....
-Θα φύγω είπε ο Λαλ, μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού.
-Για που ; Ρώτησε η Λιλ, ενώ η καρδιά της κόντευε να σπάσει !
-Δεν έχει σημασία, νοιώθω την ανάγκη να φύγω...
Γύρω της η θάλασσα κι ο ουρανός έμοιαζαν να ντύνονταν με τα γκρίζα χρώματα του χωρισμού.
-Μα πως γίνεται να λείπεις ; Μείνε εδώ να δίνεις πνοή στις μέρες μου, κι εγώ θα γίνω βροχή και κρύος αέρας....
Σ' αγάπησα πολύ...πώς θες να φύγεις ; Έξω από 'σένα η ζωή μου θα είναι άδεια......του είπε η Λιλ.
-Κοντά σου ήταν πάντα ωραία, της είπε...
Για 'μένα θα είσαι ένα μοναχικό σύννεφο στον ουρανό.
-Θα σου φτιάξω ένα μάλλινο παλτό και χοντρά χνουδωτά γάντια για τον χειμώνα, για να μην κρυώνεις, του είπε η Λιλ.
-Η σκέψη σου θα είναι για μένα ένας ζεστός άνεμος που θα διαπερνά τις παγωμένες μέρες μου.
Οι μέρες περνούσαν κι ο μικρός Λαλ ήταν πολύ λυπημένος. Ήθελε να φύγει πάλι για τις παγωμένες χώρες, μα δεν ήξερε με ποιο τρόπο.
Η Λιλ για να τον βοηθήσει να φύγει έκλεβε τις νύχτες κρυφά πάγο από ένα ψαράδικο χωριό του νησιού.
Έφτιαξε ένα μεγάλο παγόβουνο κι ένα πρωινό ο Λαλ ανέβηκε στην κορυφή του για να αρχίσει το μεγάλο ταξίδι του.
-Μπορεί να ξανασυναντηθούμε στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού.
-Θα αναπνέω στην αναμονή της επόμενης συνάντησής μας. Τις νύχτες θα κοιμάμαι νωρίς για να σε ονειρεύομαι....
Ο Λαλ πάνω στο παγόβουνο χάνεται προς το γαλάζιο, πέρα από τη θάλασσα....
Κι έτσι πέρασαν μέρες και μέρες, μήνες και μήνες, χρόνια και χρόνια, μα στην καρδιά της Λιλ υπήρχε πάντα ο Λαλ και στη καρδιά του Λαλ, υπήρχε πάντα η Λιλ...
Αφου όμως πέρασαν πολλά χρόνια, κάποτε η Λιλ ένοιωσε πλάι της την ανάσα του Λαλ ! και θυμήθηκε τα τελευταία του λόγια: Μπορεί να ξανασυναντηθούμε στη αθέατη πλευρά του φεγγαριού.
Και τότε κατάλαβε.....είχε έρθει επιτέλους ο καιρός να πάει πλάι του...
Εκεί που θα μπορούσαν να είναι μαζί για πάντα.
Εκεί που δεν θα ήταν μόνη της η Λιλ, κ' εκεί που δεν δεν θα χρειαζόταν να ξανά αποχωριστεί τον Λαλ.

Γι αυτό αν ποτέ κοιτάξετε εκεί που σμήγει ο ουρανός με την θάλασσα, εκεί που ενώνονται οι πάγοι με την στεριά, εκεί θα δείτε το άσπρο των κυμάτων να ενώνεται με το μαύρο του ουρανού. Μην παραξενευτείτε.......Είναι ο Λαλ που έγινε αέρας και η Λίλ που έγινε αφρός.....και τώρα πια είναι ενωμένοι παντοτινά.


ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ....