Πρώτα Χριστούγεννα στη νέα γειτονιά.
Με φιλοξενεί ήδη ένα χρόνο- απλά πέρυσι στις γιορτές είχα ακολουθήσει εκτός πόλης τον άνθρωπο που με "οδήγησε" στη  ... χωροταξική αλλαγή. Φέτος, αυτός έφυγε γι αλλού, κι εγώ δήλωσα πως "έφυγα" , σε συγγενείς φίλους και γνωστούς, (είναι και ο λιονταρίσιος εγωισμός στη μέση) μένοντας σπίτι, μπας και συμμαζέψω τα κομμάτια μου.
Λέω, είναι μέρες σαν όλες τις άλλες.
Μόνο όταν ήμουνα πολύ πολύ μικρή, τότε, ναι, είχαν ένα κάποιο χρώμα.
Τώρα είναι απλώς λίγες μέρες παραπάνω εκτός γραφείου....
Ξυπνάω , παραδόξως για αργία, σχετικά νωρίς, είμαι στο δεύτερο καφέ και στο νέο πακέτο τσιγάρα...
Βάζω στην πρίζα τα "αστεράκια" που κρέμασα στη μπαλκονόπορτα του καθιστικού, έτσι για λίγο "εορταστικο χρώμα".
Ανοίγω στη χαμηλή ένταση την ΤV στη Θεία Λειτουργία (σε καλό μου, θάναι και τριάντα χρόνια που δεν έχω πάει χριστουγεννιατικα εκκλησία) μπας και ανακαλέσω μνήμες παιδικές, πιο γαλήνιες... (Χμμμ)
Μπαίνω στο site και διαβάζω σχόλια δικά σας, παλιά και καινούργια, κι εναλλάσσω διαθέσεις και σκέψεις. Κλείνω την ένταση στην TV και τριγυρίζω σιωπηλά στο site.
Και ξαφνικά, σαν από μαγικό ραβδάκι, μέσα στην ησυχία (έχουν φύγει σχεδόν όλοι απ τη γειτονιά, είναι και πρωί ακόμα) μπαίνει μέσα στο σπίτι μου μελωδία!.
Τραβάω διστακτικά την κουρτίνα και βλέπω τέσσερα παιδιά, καλοντυμένα σαν σε παρέλαση (μπλε πουλοβεράκι άσπρο πουκάμισο) σα να χουν ξεκόψει από τη δημοτική μπάντα, να περνάνε κάτω απ το παραθυρό μου και να παίζουν απαλά Χριστουγεννιάτικη μουσική. Τρίγωνα Κάλαντα μές στη γειτονιά... Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!.
Αφησα πάλι την κουρτίνα να πέσει, χαμογελώντας χαζοχαρούμενα. Θυμήθηκα το παιχνίδι της Χαράς και την Πολυάννα, που έμαθα να παίζω μικρή και μου ξέφυγε ένα "Σ΄ευχαριστώ, Θεέ μου, που μ αξίωσες..!" όπως τό λεγα και τότε (είμαι πολύ ευχαριστημένη, που έχω αυτό... που νιώθω αυτό... κλπ).
Τα παιδιά συνέχισαν το δρόμο τους και η μελωδία έσβησε σιγά σιγά.
Μου μεινε στα χείλη το χαμόγελο, όμως!
Χρόνια Καλά Σε Όλους!