Για μια ακόμη φορά το αίσθημα του ανήμπορου είχε κατακλύσει το κορμί της.Ήταν ξαπλωμένη, ένα με το στρώμα.Αυτή η σωματική απραξία ήταν ανυπόφορη μιας και οι νευρικές απολήξεις είχαν αδρανοποιηθεί.'Ερχονταν όμως σε πλήρη αντίθεση με το ρυθμό που δούλευε το μυαλό της.Εικόνες, ήχοι και συναισθήματα φούντωναν και καταλάγιαζαν σαν το απέραντο της θάλασσας  έρμαιο της διάθεσης του καιρού. Κάποια στιγμή η λογική πρασπάθησε να πάρει θέση, ήξερε πως ήταν μάταιο.Το ήξερε από πάντα. Από την πρώτη στιγμή που συνέβηκε.Το έβλεπε στα μάτια της που κοίταζαν τα δικά του.Όμως η καρδιά της άνθισε, η ψυχή της φώτισε, το κορμί της ρίγησε, το μυαλό της κάλπασε μακριά.Πως να πολεμήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό?Να τον υποτάξεις με στείρες εξηγήσεις, λόγια της λογικής?Αυτή ήταν η φτιαξιά της.Να ακούει τα λόγια της ψυχής και της καρδιάς, αυτά που την έκαναν να νιώθει ζωντανή, και να ξέρει ότι θα τσακιστεί στα σίγουρα και μετά θα μαζεύει τα κομμάτια της για να συνεχίσει.Λόγια που ειπώθηκαν και δεν ειπώθηκαν  ποτέ, ματιές που ανταλλάχτηκαν, απουσίες που παρέμειναν για πολύ καιρό και παρουσίες που δεν ήταν ποτέ εκεί, πάθος που σιγόκαιγε, αγωνία και ερωτηματικά στριφογύριζαν στο μυαλό της μέχρι που δεν το άντεχε άλλο πια.Το βάρος ήταν αβάσταχτο.Το κορμί της άρχισε να πετρώνει και να γίνεται βαρύ.Το στρώμα δεν το κρατούσε.Άρχισε να βουλιάζει.Και το σκοτάδι που ακολούθησε είχε τη δική του μορφή.