Παρατηρώ τον εαυτό μου... Τα βιώματά μου. Παλιότερα δεν γνώριζα τίποτε σχεδόν για την αστρολογία, ούτε για την ψυχολογία.. Βλέπω λοιπόν ότι, όταν συμβαίνει κάτι που με πονά πολύ το αγνοώ. Πεισμώνω και από εγωισμό αρνούμαι να έρθω αντιμέτωπη μ'αυτό που βρίσκεται μέσα μου! Προσπαθώ να ασχολούμαι με τόσα, όσα θα με εμποδίσουν να σκεφτώ, να αναλογιστώ. Και το κάνω με επιτυχία. Μου ζητούν συμβουλές για το πώς τα καταφέρνω! Ό,τι όμως δεν αντιμετωπίζεις σε τρώει. Και βρίσκει λοιπόν τη στιγμή που σε χτυπά! Και αρχίζεις να απορείς...Μα τι μου συμβαίνει? Τι γίνεται? Γιατί δεν είμαι καλά? (Έχω αναρρωτηθεί και μέσω του site). Και μετά βρίσκεσαι σ'εκείνο το "κομβικό" σημείο που συνειδητοποιείς τι φταίει και πρέπει ν'αποφασίσεις: "Να τ'αφήσω να βγεί ή να το πνίξω κι ίσως περάσει?"

Αστρολογικά αυτό μεταφράζεται: "Ανάδρομος Κρόνος στο 12ο που ξαναχτυπά τη Σελήνη" Εγκαινιάζεται τούτη τη βραδιά με πανσέληνο, αρχές της Βδομάδας των Παθών. Τι δεν έκανες στο πρώτο μου πέρασμα, ρωτά ο δάσκαλος? Θα στο επιβάλλω τώρα εγώ και θα ξαναγυρίσω φεύγοντας να δω τι έκανες".

Ήρθε η ώρα μου λοιπόν! Ψυχολογικά και αστρολογικά να αφήσω πίσω την άρνηση και να πενθήσω... Θέλω να πιστεύω ότι μετά απ'αυτό θα είμαι πιό ανάλαφρη και με το φως στην άκρη του τούνελ πιό λαμπερό από ποτέ.....

http://www.youtube.com/watch?v=aX1PwkgwsG0