Νομίζω υπάρχει μια σχέση...της μάνας με το παιδί της(της πραγματικής, όχι της γιαλαντζί που έχουν γελοιοποιήσει το ρόλο σε διάφορα site συμπεριλαμβανομενου και του παρόντος κάποιοι χρήστες).
Κατά τα άλλα δεν νομίζω. Αλλά δεν ξέρεις σε τι κοινωνια ζούμε?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΕΙΔΟΣ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΡΟΥΝΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ,ΤΟ ΧΑΡΑΜΙΖΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΓΙΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΝ ΜΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΚΑΧΥΠΟΨΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΣΕΙ ΘΥΜΑ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΑΝ ΚΙ ΕΤΣΙ ΠΕΤΑΝΕ ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΤΟΥΣ (ΠΟΣΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ). ΣΕ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΒΑΡΟ,ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΑΧΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΙΑ ΕΚΘΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ ΣΕ ΘΥΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ.
Αυταπάρνηση και θυσία στις σχέσεις κατακτώνται μετά από αγώνα και προσπάθεια. A priori υπάρχουν μόνο οι ιδέες, τα λόγια και οι προθέσεις. (προσωπική άποψη). Άρα η απάντηση μου είναι: μπορεί και να υπάρξει.
Γράφει σήμερα ο Γ.Π. στο status του στο fb: ''Ολες οι σχεσεις
ειναι εντελει
ανταλλακτικες'',αναφωνησε το απαισιο απολυτο πλασμα κι εγω του
αντιγυρισα: ''Μα διχως το υγιεστατο κινητρο του δουναι κ' λαβειν,μεταξυ
φιλων,εραστων,μητερας κ' παιδιου,η σχεση εκφυλιζεται.Ακομα κ' η νεαρη
καλογρια,που αυτοφυλακιζεται στο μοναστηρι,στην ουσια προσφερει την
περιορισμενη επιγεια ζωη της σε ανταλλαγμα της αιωνιας''. ''Αρκετα με
τις σημειολογιες'',ειπε κ' αλλαξαμε θεμα!''
Δεν έχω δάκρυα να χαρείς, λόγια για να παλέψεις,
Δεν έχω ανάσα να καείς, ούτε καρδιά να δέσεις.
Δεν έχω ευχή να συχωρά, φιλί να σε λυτρώνει,
Δεν έχω χέρια να σταθείς, βλέμμα να σε υψώνει.
Δεν έχω αγάπη, ούτε φως,
Δεν έχω άλλη ουσία,
Το Τίποτα είναι τα Πάντα μου,
Το Όλα, Ανυπαρξία.
Κιαν το ρωτάς που χάνομαι και η μορφή μου σβήνει,
Είναι γιατί στο όνειρο..ψυχή δεν έχει μείνει.
Πιστεύω ότι σίγουρα συμβαίνει. Να νοιάζεται δηλαδή κάποιος για κάποιον άλλο χωρίς να περιμένει. Aυτό βέβαια δε σημαίνει ότι διατηρείται και σχέση. (η οποιαδήποτε σχέση) Εκεί είναι που ταιριάζει η ανταλλαγή που λέει ο Γ.Π. που σίγουρα θα έχει κάτι σε ανταλλακτικό Ζυγό...
Αλλά το πάρε-δώσε δεν προΰποθέτει κανένα όρο.
Κι εγώ νομίζω ότι οι σχέσεις είναι ανταλλακτικές. Φυσικό είναι αφού ο άνθρωπος είναι γεμάτος με ένστικτα, τα οποία και να θέλει να τα αντιπαρέλθει, αυτά κινούνται υποσυνείδητα και ασυνείδητα και τελικά φροντίζουν ώστε να ικανοποιηθούν. Αν δεν ικανοποιηθούν μπορεί να οδηγήσουν και σε στρεβλή προσωπικότητα.
Το θέμα είναι, αν τυχόν βρεθεί κάποιος που έχει πράγματι υπερβεί τα ένστικτα και νιώθει και είναι ένα γνήσιο κομμάτι - κύτταρο του σύμπαντος και δεν περιμένει αλλά απλά δίνει, είμαστε σίγουροι όλοι εμείς ότι θα τον αναγνωρίσουμε και δεν θα εκλάβουμε την περίπτωσή του ως ψυχοπαθολογική;
Αν καποτε νιωσεις μοναξια σκεψου πως καπου υπαρχω
κι αμα δεν νιωσεις ζεστασια πες μου να μην ξαναρθω.
Αν θες να φυγεις μακρια θ'ανοιξω ολους τους δρομους
για να πλανιεσαι νοερα αντιθετα στους νομους.
Κι αν παλι νιωσεις μοναξια, λυπαμαι μα θα φυγω
για να προσφερω πιο πολλα σε σενα που αφηνω.
"Μονο αν φτασει κανεις σε τοσο υψηλο εξελικτικο σημειο που να τρεφεται απο αυτο που λεμε Θεο δεν εχει αναγκη απο τιποτε αλλο και μπορει να μονο να δινει", Μα και πάλι παίρνει ... την χαρά, την ικανοποίηση του να δίνει. Δίνω και παίρνω, γιν και γιαννγκ, εισπνοή και εκπνοή, μέρος και όλον, ταυτόχρονα. Η ποιότητα της απάντησης μπορεί να είναι διαφορετική, να αρέσει ή όχι αυτό που δίνεται ή αυτό που λαμβάνεται.
@brujo, σε φιλο-σοφικό επίπεδο το να δίνεις δεν είναι υπέρβαση, είναι το δεδομένο. Υπάρχεις άρα δίνεις θέλεις-δεν θέλεις, δίνεις την παρουσία σου, τις σκέψεις σου, το ποστ σου, την εργασία σου, την αύρα σου, το CO2 της εκπνοής σου, το σαρκίο σου, πες το όπως θέλεις. Και παίρνεις τα ίδια από τους άλλους, θέλεις-δεν θέλεις.
Εάν αναφέρεσαι στις συναισθηματικές, φιλικές, οικογενειακές σχέσεις και εάν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι φροντίζεις να δίνεις αυτό που οι άλλοι σου ζητάνε ή απαιτούν από εσένα για να αισθάνονται καλά και να είναι ευτυχισμένοι και δεν περιμένεις οι άλλοι να φροντίσουν να δώσουν σε σένα αυτό που ζητάς και θα σε κάνει ευτυχισμένο. Κατάλαβα καλά? Εάν ναι, τότε έχεις βρει το κλειδί της ελευθερίας. Τότε είσαι ελεύθερος! και ευτυχής!
@fireworks, σαφέστατη και συμφωνώ, όταν το "δίνω" παίρνει την θέση της τοποθέτησής μας απέναντι στις πράξεις των άλλων, όταν παίρνει την θέση του συνυπάρχω, συμπορεύομαι, συνεισφέρω, συναλλάσομαι, βοηθάω με την συμπεριφορά μου κλπ κλπ, τότε αποκτά την δυναμική της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης, προς τον εαυτό μας και τους άλλους. Αποκτά τελικό προορισμό = την εσωτερική μας ισορροπία και την ισορροπία των σχέσεων μας (κατά την ταπεινή μου άποψη). Και τότε πρέπει να προσέχουμε να μην περάσουμε σαν καλά προσκοπάκια την γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο... με το ζόρι!
...και εγώ πολλά έγραψα αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα...
Ποιος νοιαζεται για ποιον?
Κατά τα άλλα δεν νομίζω. Αλλά δεν ξέρεις σε τι κοινωνια ζούμε?
ειναι εντελει
ανταλλακτικες'',αναφωνησε το απαισιο απολυτο πλασμα κι εγω του
αντιγυρισα: ''Μα διχως το υγιεστατο κινητρο του δουναι κ' λαβειν,μεταξυ
φιλων,εραστων,μητερας κ' παιδιου,η σχεση εκφυλιζεται.Ακομα κ' η νεαρη
καλογρια,που αυτοφυλακιζεται στο μοναστηρι,στην ουσια προσφερει την
περιορισμενη επιγεια ζωη της σε ανταλλαγμα της αιωνιας''. ''Αρκετα με
τις σημειολογιες'',ειπε κ' αλλαξαμε θεμα!''
Δεν έχω ανάσα να καείς, ούτε καρδιά να δέσεις.
Δεν έχω ευχή να συχωρά, φιλί να σε λυτρώνει,
Δεν έχω χέρια να σταθείς, βλέμμα να σε υψώνει.
Δεν έχω αγάπη, ούτε φως,
Δεν έχω άλλη ουσία,
Το Τίποτα είναι τα Πάντα μου,
Το Όλα, Ανυπαρξία.
Κιαν το ρωτάς που χάνομαι και η μορφή μου σβήνει,
Είναι γιατί στο όνειρο..ψυχή δεν έχει μείνει.
Αλλά το πάρε-δώσε δεν προΰποθέτει κανένα όρο.
Το θέμα είναι, αν τυχόν βρεθεί κάποιος που έχει πράγματι υπερβεί τα ένστικτα και νιώθει και είναι ένα γνήσιο κομμάτι - κύτταρο του σύμπαντος και δεν περιμένει αλλά απλά δίνει, είμαστε σίγουροι όλοι εμείς ότι θα τον αναγνωρίσουμε και δεν θα εκλάβουμε την περίπτωσή του ως ψυχοπαθολογική;
κι αμα δεν νιωσεις ζεστασια πες μου να μην ξαναρθω.
Αν θες να φυγεις μακρια θ'ανοιξω ολους τους δρομους
για να πλανιεσαι νοερα αντιθετα στους νομους.
Κι αν παλι νιωσεις μοναξια, λυπαμαι μα θα φυγω
για να προσφερω πιο πολλα σε σενα που αφηνω.
δεν εχω αλλο τροπο να ορισω τον εαυτο μου...
Δεν ξερω ....ι δεν εχω αλλο τροπο μετρησης της ικανοτητας μου...
Και γενικα της υπαρξης μου...
http://www.youtube.com/watch?v=yRrMDKu28O8&feature=related
Εάν αναφέρεσαι στις συναισθηματικές, φιλικές, οικογενειακές σχέσεις και εάν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι φροντίζεις να δίνεις αυτό που οι άλλοι σου ζητάνε ή απαιτούν από εσένα για να αισθάνονται καλά και να είναι ευτυχισμένοι και δεν περιμένεις οι άλλοι να φροντίσουν να δώσουν σε σένα αυτό που ζητάς και θα σε κάνει ευτυχισμένο. Κατάλαβα καλά? Εάν ναι, τότε έχεις βρει το κλειδί της ελευθερίας. Τότε είσαι ελεύθερος! και ευτυχής!
@fireworks, σαφέστατη και συμφωνώ, όταν το "δίνω" παίρνει την θέση της τοποθέτησής μας απέναντι στις πράξεις των άλλων, όταν παίρνει την θέση του συνυπάρχω, συμπορεύομαι, συνεισφέρω, συναλλάσομαι, βοηθάω με την συμπεριφορά μου κλπ κλπ, τότε αποκτά την δυναμική της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης, προς τον εαυτό μας και τους άλλους. Αποκτά τελικό προορισμό = την εσωτερική μας ισορροπία και την ισορροπία των σχέσεων μας (κατά την ταπεινή μου άποψη). Και τότε πρέπει να προσέχουμε να μην περάσουμε σαν καλά προσκοπάκια την γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο... με το ζόρι!
...και εγώ πολλά έγραψα αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα...