Δεν κρατιέμαι anotheravatar. Από το να σου απαντήσω αν και δεν είμαι ο/η/το stardome. Το γιατί επιστρέφουμε ποικίλει συνειδητά και ίσως και ασυνείδητα. Να αναμετρηθούμε θες με αυτό από το οποίο τρέχοντας φύγαμε θεωρώντας το πιά λιγότερο απειλητικό; Και λέω φύγαμε υπολογίζοντας ευρύ φάσμα αιτιών : από στεγνά οικονομική μετανάστευση παλαιότερα μέχρι "για σπουδές" στους νεότερυς χρόνους. Από υπερεκτίμηση δυνάμεων ότι σε οποιοδήποτε ζοφερό περιβάλλον θα βρίσκαμε τη χαρά της ζωής; Δεν ξέρω πόσα χρόνια έλειπες ούτε σε ποιά χώρα, αλλά το περιβάλλον είναι πιό ζοφερό από τις χειρότερες υποψίες σου. Καλό για "διακοπές" και ίσως (λέω ίσως γιατί δεν ξέρω) για οικογενειακό τάφο. Για οικογενειακό τάφο εν ζωή πάντως ναι: ιδανικό. Και τώρα χωρίς πικρή πλάκα: αν η πόρτα είναι ακόμη ανοιχτή στη χώρα από την οποία έφυγες, και η οποία σίγουρα έχει παράδοση κρατικής συγκρότησης μεγαλύτερη από ό τι η Ελλάδα, και παρά τη διεθνή κρίση, ΦΥΓΕ. Ακόμη κι αν πρόλαβες να τεκνοποιήσεις, πάρτο και φύγετε. Θα σε περιμένει κάθε καλοκαίρι η υπέροχη αυτή χώρα με τις δαντελένιες ακρογιαλιές, την ξεγνοιασιά στα νησιά και στις παραλίες, τα ρακόμελα και τα ξενύχτια και τον τεράστιο πολιτισμό της. Και η προσωρινή δουλειά για την οποίαν μιλάς είναι στο "και μετά βλέπουμε". Αυτό να βλέπεις. Την ίδια ή κάποια άλλη ακόμη πιό ενδιαφέρουσα. Και όχι αυτούς που φοβάσαι ότι θα προδώσεις/απογοητεύσεις επειδή σε στηρίζουν εδώ αν φύγεις. Στα δικά μου μάτια αυτό μοιάζει πιό πολύ με καθήλωση. Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη: παλεύεις μέσα από την κόλαση για τη νίκη/σωτηρία/κάθαρση. Και τότε ό τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. (Είναι ωραίο όμως να ζεις ως γρανίτης Σου εύχομαι ο τι καλύτερο και σε καταλαβαίνω στο δίλημμά σου, αλλά η απάντηση φλεγόταν μέσα μου.
Σ'ευχαριστώ για την απάντηση empak! Και χαίρομαι που παρενέβης! Yποθέτω
ότι είμαστε της ίδιας γενιάς (+/- 30) όπου αντίστοιχα ερωτήματα
απασχολούν ουκ ολίγους και σύντομα ακόμη περισσότερους.. Η έκφρασή σου
"οικογενειακός τάφος εν ζωή" μου έκανε κλικ. Η αλήθεια είναι πως παρά
τη βιαιότητά της κρύβει μια τρομακτική και γι'αυτό απωθημένη αλήθεια. Η
οικονομική εξάρτησή (και κατ'επέκταση η συναισθηματική) αυτής της γενιάς από την προηγούμενη είναι αναμφίβολα κάποια
μορφή θανάτου..Και, astrologically speaking, αν ο θάνατος και ο έλεγχος αποδίδονται στον σκορπιό και τον πλούτωνα, μήπως τελικά πρέπει να αναζητήσουμε στο πάθος του και το βάθος του τις δυνάμεις εξισορροπήσης και αναγέννησης; Στα λόγια σου πάντως βρήκα πολλές τέτοιες λέξεις-κλειδιά..
υγ: btw τώρα είδα ότι είσαι ένας καρκίνος με ωροσκόπο σκορπιό και όντως οι ενέργειές τους διαπερνούν το κείμενό σου!και μάλλον νιώθω ότι καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις χάρη στον σκορπιό που έχω στην ακμή του τετάρτου...(με intercepted όμως στον ίδιο οίκο τον τοξότη, πράγμα που με προβληματίζει αρκετά..)
επιστροφή κρόνου, ουρανός στον κριό, ποσειδώνας στον υδροχόο,άλλο??
ότι είμαστε της ίδιας γενιάς (+/- 30) όπου αντίστοιχα ερωτήματα
απασχολούν ουκ ολίγους και σύντομα ακόμη περισσότερους.. Η έκφρασή σου
"οικογενειακός τάφος εν ζωή" μου έκανε κλικ. Η αλήθεια είναι πως παρά
τη βιαιότητά της κρύβει μια τρομακτική και γι'αυτό απωθημένη αλήθεια. Η
οικονομική εξάρτησή (και κατ'επέκταση η συναισθηματική) αυτής της γενιάς από την προηγούμενη είναι αναμφίβολα κάποια
μορφή θανάτου..Και, astrologically speaking, αν ο θάνατος και ο έλεγχος αποδίδονται στον σκορπιό και τον πλούτωνα, μήπως τελικά πρέπει να αναζητήσουμε στο πάθος του και το βάθος του τις δυνάμεις εξισορροπήσης και αναγέννησης; Στα λόγια σου πάντως βρήκα πολλές τέτοιες λέξεις-κλειδιά..
υγ: btw τώρα είδα ότι είσαι ένας καρκίνος με ωροσκόπο σκορπιό και όντως οι ενέργειές τους διαπερνούν το κείμενό σου!και μάλλον νιώθω ότι καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις χάρη στον σκορπιό που έχω στην ακμή του τετάρτου...(με intercepted όμως στον ίδιο οίκο τον τοξότη, πράγμα που με προβληματίζει αρκετά..)