Να ʽμαστε πάλι στη δίνη της ιστορίας, ηλεκτρονικοί δερβίσηδες να ψάχνουμε ζωτικό χώρο πέρα από το αγοραίο μας πεπρωμένο.

Στις ατραπούς των αστικών ονείρων, ανάπτυγμα ανυπόγραφης γλυπτικής των οδοστρωμάτων, σε μια αέναη μεταβαλλόμενη έκθεση κάθε φορά που το αίμα ξεχειλίζει.

Στις αλλότριες κυβωτούς των πολυεθνικών, στο ολόγραμμα ακούσιων υπάρξεων που συσπώνται σε κάθε πτώση του χρηματιστηρίου όταν το διακύβευμα είναι το ακαθόριστο limit down επίκτητων συνειδήσεων.

Όταν οι καιροί εγκυμονούν και η οσμή της μετάβασης γαργαλάει βουλωμένες μύτες στην κρίσιμη στιγμή που είτε θα βρούμε σημεία διαφυγής ή θα σκουριάσουμε μιά για πάντα.

Στο θέαμα που υπόσχεται πολλά και δίνει ψίχουλα, προτάσσουμε το όραμα ενός μπάτσου που πετάει την ασπίδα με καρδιά ζεστή στον ρυθμό του πρώτου έρωτα.

Ζητάμε την πτώση των τειχών της Ιεριχούς της κατανάλωσης, πολίτες ανυπάκοοι της πολιτείας των καιρών εκείνων που κάθε ευρώ μεταφραζόταν σε 1μιλγκράμ αντικαταθληπτικού.

Περισσότερο από ποτέ άλλοτε ξερνάμε την πρέζα της ασφάλειας στην μούρη όσων πατεταντάρισαν την ελευθερία, την ζωγράφισαν σε κουτιά απορρυπαντικού, την τεμάχισαν σε ταχυφαγία και την σέρβιραν σε 50 άτοκες δόσεις.

Η αλήθειά μας σκίζει το νεφέλωμα των λοβοτομημένων που έθρεψε την ηδονοβλεψία τους στα σαλόνια των tabloid και στα σφαλιστά παράθυρα που πλαισίωναν τις διαφημίσεις τους.

Δεν θα μείνουμε στο κουκούλι μας, θα γίνουμε χρυσαλίδες και θα κάψουμε, θα σπάσουμε, θα διασκεδάσουμε αυτή τη μέρα σαν ναʼναι η τελευταία μας.

Τρεφόμαστε από τις στάχτες στον δρόμο, βήμα- βήμα κατακτάμε την ορμή του γερακιού, την νηφαλιότητα του γερανιού.

Στις παρυφές του Πύργου της Βαβέλ κρατάμε μερικές εκπλήξεις ακόμα για τους opinion makers που πιστεύουν ότι το φτωχό μας σαρκίο θα ανατροφοδοτήσει τις δεξιώσεις τους ξεχνώντας ότι οι σπόροι είναι πάντα αφανείς.