@fireworks
Σε ένα περιβάλλον που τα πάντα δοκιμάζονται (θρησκεία, γλώσσα,ιστορία) και πρέπει να αναγεννηθούν από τη βάση τους, αφήνοντας μιας και καλή πίσω τους, αφορισμούς, δογματισμούς, αγκυλώσεις, ώστε να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας και να μας εξυψώνουν ως λαό... μέχρι τότε, σανίδα σωτηρίας μου είναι ο τόπος που ζω, αναπνέω, εργάζομαι και αποκαλώ "σπίτι" μου.
Αν δεν αποτελεί κοινό τόπο συνάντησης η προστασία και η βελτίωση αυτού του τόπου- με ό,τι αυτό συνεπάγεται- τότε πάμε χαμένοι όλοι μας... Και όσο κι εάν με ενθουσιάζει η ιδέα εξερεύνησης νέων πολιτισμών, νέων τόπων, έχω ανάγκη μιας στέρεης βάσης, ενός "σπιτιού" για να επιστρέφω και για το οποίο θα αισθάνομαι περίφανη...
Στο ερώτημα λοιπόν εάν υπάρχει ενοποιητικό στοιχείο θα απαντούσα ναι υπάρχει. Και είναι η γη, ο αέρας, η θάλασσα που με περιβάλλουν, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ό,τι έχω χτίσει και κατακτήσει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το σπίτι μου και και εν μέρει σπίτι και των γύρω μου (ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ιδεολογίας). Και ναι... με πονάει όταν διάφοροι ασυνείδητοι ή άπληστοι επιχειρούν να το ρημάξουν...
Χρησιμοποίησα τη λέξη "σπίτι" με την ευρύτερη έννοια για να περιγράψω το περιβάλλον στο οποίο ζω και κινούμαι. Σαφώς και εμπεριέχει κάτι δικό μου αλλά όχι μόνο αυτό... Δεν μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι χωρίς να λάβεις υπόψη σου και ό,τι το περικλείει...
Απαιτεί αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και σεβασμό του άλλου...
Αν αποτελούσε κοινή συνιστώσα η βελτίωση του χώρου που ζούμε και κινούμαστε, προβαίνοντας στις αναγκαίες υποχωρήσεις και όχι το πως θα καρπωθεί ο καθένας τα περισσότερα αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα να κολυμπάμε στα sk@t@ που δημιούργησε η απρονοησία μας.... Ακόμη και όσοι σήμερα φέρουν το μεγαλύτερο φορτίο ευθύνης για αυτή την κατάντια δεν θα μπορούσαν να δράσουν με την ίδια άνεση που τους δίδεται σήμερα με το πρόσχημα του μπάχαλου και την απαξίωση των πάντων...
Είναι ουτοπία να πιστεύψει κανείς ότι κλείνοντας τη πόρτα του σπιτιού του στα σκουπίδια του γείτονα ή πετώντας τα δικά του έξω από την αυλή του, δεν θα τον φτάσει κάποια στιγμή η δυσοδία ή πως δεν θα΄ρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να τα διασχίσει για να προσπεράσει....
Για να καταλήξω στο εξής ερώτημα... Από τη στιγμή που ζούμε σε αυτό τον τόπο, πως θα τα καταφέρουμε να μην μας πνίξουν τα σκουπίδια παρά με συλλογική προσπάθεια και ευθύνη???
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ...
Σε ένα περιβάλλον που τα πάντα δοκιμάζονται (θρησκεία, γλώσσα,ιστορία) και πρέπει να αναγεννηθούν από τη βάση τους, αφήνοντας μιας και καλή πίσω τους, αφορισμούς, δογματισμούς, αγκυλώσεις, ώστε να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας και να μας εξυψώνουν ως λαό... μέχρι τότε, σανίδα σωτηρίας μου είναι ο τόπος που ζω, αναπνέω, εργάζομαι και αποκαλώ "σπίτι" μου.
Αν δεν αποτελεί κοινό τόπο συνάντησης η προστασία και η βελτίωση αυτού του τόπου- με ό,τι αυτό συνεπάγεται- τότε πάμε χαμένοι όλοι μας... Και όσο κι εάν με ενθουσιάζει η ιδέα εξερεύνησης νέων πολιτισμών, νέων τόπων, έχω ανάγκη μιας στέρεης βάσης, ενός "σπιτιού" για να επιστρέφω και για το οποίο θα αισθάνομαι περίφανη...
Στο ερώτημα λοιπόν εάν υπάρχει ενοποιητικό στοιχείο θα απαντούσα ναι υπάρχει. Και είναι η γη, ο αέρας, η θάλασσα που με περιβάλλουν, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ό,τι έχω χτίσει και κατακτήσει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το σπίτι μου και και εν μέρει σπίτι και των γύρω μου (ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ιδεολογίας). Και ναι... με πονάει όταν διάφοροι ασυνείδητοι ή άπληστοι επιχειρούν να το ρημάξουν...
Απαιτεί αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και σεβασμό του άλλου...
Αν αποτελούσε κοινή συνιστώσα η βελτίωση του χώρου που ζούμε και κινούμαστε, προβαίνοντας στις αναγκαίες υποχωρήσεις και όχι το πως θα καρπωθεί ο καθένας τα περισσότερα αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα να κολυμπάμε στα sk@t@ που δημιούργησε η απρονοησία μας.... Ακόμη και όσοι σήμερα φέρουν το μεγαλύτερο φορτίο ευθύνης για αυτή την κατάντια δεν θα μπορούσαν να δράσουν με την ίδια άνεση που τους δίδεται σήμερα με το πρόσχημα του μπάχαλου και την απαξίωση των πάντων...
Είναι ουτοπία να πιστεύψει κανείς ότι κλείνοντας τη πόρτα του σπιτιού του στα σκουπίδια του γείτονα ή πετώντας τα δικά του έξω από την αυλή του, δεν θα τον φτάσει κάποια στιγμή η δυσοδία ή πως δεν θα΄ρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να τα διασχίσει για να προσπεράσει....
Για να καταλήξω στο εξής ερώτημα... Από τη στιγμή που ζούμε σε αυτό τον τόπο, πως θα τα καταφέρουμε να μην μας πνίξουν τα σκουπίδια παρά με συλλογική προσπάθεια και ευθύνη???