Γιώργο Καλησπέρα,

Καθώς είμαι γνήσιο λιονταράκι, μπορώ να πω πως όπως και σε όλα τα λιονταράκια ο κρόνος έκρυψε το φως που με έλουζε όλα τα προηγούμενα χρόνια...είμαι λιονταράκι του 1ου δεκαημέρου, συνεπώς υπέφερα ιδιαίτερα από τον ιούλιο 2005 έως και τον αύγουστο 2006...όλο αυτό το διάστημα, καταριόμουνα την τύχη, τον κρόνο, τις πανσελήνους, τους ωροσκόπους και τις πλανητικές όψεις και ευχόμουνα να φύγει επιτέλους η κρόνια τιμωρία από πάνω μου....και είναι πράγματι τιμωρία για όσες καταστάσεις δεν αντιμετώπισα, για όσα είπα: ε μωρέ δεν έγινε και τίποτα, ας χαρούμε λίγο ακόμα...για όλον τον χρόνο που σπατάλησα στο να γνωρίσω άλλους ανθρώπους και να τους δώσω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και κυρίως είναι τιμωρία γιατί δεν ήμουν εξίσου γενναιόδωρη με τον εαυτό μου...δεν συνομίλησα ποτέ με εμένα, δεν προσπάθησα να με γνωρίσω και αφηνόμουνα στην λεόντια υπερβολή που με διακατέχει σε όλα...

τώρα, έχω καταλάβει πως τα λιονταράκια πρέπει να μειώσουν το βασικότερό τους ελλάτωμα, το οποίο συνοδεύει και τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα τους...την υπερβολή...αν κάνουμε μια κλίμακα απο το 1-10 με μέγιστο το 10, και αναρωτηθούμε για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του λιονταριού, ας πούμε : πόσο γενναιόδωρος είσαι, πόσο εγωιστής είσαι, όλοι μας 10 θα απαντήσουμε ή θα απαντούσαμε πριν μπει ο κρόνος στη ζωή μας...Πιστεύω, δηλαδή, πως όσον αφορά στα λιοντάρια δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε αν έχουν κάποιο χαρακτηριστικό, θετικό η αρνητικό, αλλά ΠΟΣΟ έντονο είναι αυτό το χαρακτηριστικό....

Όσο μισούσα τον Κρόνο και την επιρροή του πριν από λίγο καιρό, τόσο πιο χαμογελαστή είμαι όταν τον σκέφτομαι να με κοιτάει επικριτικά και να μου λέει: τώρα θα δείς εσύ...τι;;;; χάρηκες;;; πάρε μια ακόμα να έχεις για να στανιάρεις...και το μαστίγιο του έχει αντικατασταθεί με μια κιμωλία που καταγράφει τα λάθη μου σαν εξισώσεις στον μαυροπίνακα της ζωής μου και μου ζητά να βρω την σωστή απάντηση....κι όπως στο σχολείο έπρεπε να διαβάσω σκληρά για να καταλάβω την γεωμετρία, έτσι και στην ζωή πρέπει ακόμη πιο σκληρά να προσπαθήσω να καταλάβω τον πανέμορφο λιονταρίσιο εαυτό μου...γιατί όπως είπες "κανένας δεν έχει καταλάβει το νόημα της αγάπης αν δεν το έχει αγαπήσει ενα λιοντάρι"...και αυτήν την μεγαλοπρέπεια μας, ο κρόνος δεν μπορεί να την χαλιναγωγήσει...

Εύχομαι να δίνς μια νότα αισιοδοξίας στα πονεμένα λιονταράκια...patience...