κλαίω τωρα στο γραφείο ρε γαμώτο...
αυτά τα ζώα ξέρουν τι σημαίνει αγάπη και δεσμός.
και την εγκατάλειψη και την μοναξιά την βιώνουν πολύ έντονα.
αλλά τί να πεις σε μία κοινωνία που δεν σέβεται τον άνθρωπο? να σεβαστεί τα ζώα? που για μένα δεν τίθεται θέμα διαχωρισμού, είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που παρακινεί τον σεβασμό και για τα δύο.
αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τα ζώα, που ποτέ δεν θα σε βλάψουν ή προδώσουν και θα είναι πάντα εκεί, πώς θα αγαπήσεις τη δική μας ασταθή φύση? που μπορεί και να σε πονέσει?
έχω 5 φίλους σκύλους στο σπίτι και αν μπορούσα θα μεγάλωνα και άλλο την παρέα μου...
κατά καιρούς μου αφήνουν και άλλα απέξω, κάποιοι ''φιλόζωοι''...
και όταν κάποτε ένα αυτοκίνητο χτύπησε ένα απο αυτά, τα υπόλοιπα με ειδοποίησαν, έτρεχαν γύρω γύρω, ένα έμενε πάντα με τον τραυματία και ένα πάντα με φώναζε.
μόλις βγήκα, σταμάτησαν, ηρέμησαν και έμειναν να κοιτάζουν και να το στηρίζουν μέχρι που έφυγε, ήταν πολύ χτυπημένο...και μετά το τέλος κάθονταν με θλίψη όλα στη σιωπή...
@nohope ..simfwnw apolita..exeis dei pws kanoun otan xanoun to "Afentiko"tous...akoma k auta peftoun se katathlipsi...exw akousei polla peristatika gia skilia eidika se melagxolia meta apo thanato...
einai pikra...giati vlepeis oti vlepoume katw anthrwpo k mporei k na adiaforisoume gia na mi "mpleksoume"k kala!!
@sixamenhkampia΄
όταν πήγαμε στο σπίτι που μεγάλωσα (Αθήνα) οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες, έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό.
Μία μέρα 2 χρόνια μετά, πότιζε η μητέρα μου στην αυλή και εμφανίστηκε ένα σκυλί, σκελετωμένο, διψασμένο, εξαντλημένο φουλ και έκανε χαρές, του έβαλε νερό, ήπιε κατέβασε το κεφάλι και έφυγε. Πετάγεται η γειτόνισσα και λέει αααα η Λίζα!
Η Λίζα λοιπόν, ήταν ο σκύλος του προηγούμενου, που απ' ότι μάθαμε, πήγαν και την παράτησαν στον Πύργο πριν φύγουν. Το σκυλί ήρθε σπίτι να τους βρει, του πήρε 2 χρόνια, και όταν δεν βρήκε κανέναν, δεν ήθελε να μείνει, φαντάσου πώς ένιωσε...
Μετά από 15 χρόνια τώρα, ήρθε να δει το σπίτι που μεγάλωσε ο γιος του προηγούμενου, που ήταν πια 26-27 χρονών.
Και του λέμε την ιστορία, το παιδί έκλαιγε με λυγμούς 2 ώρες! ήταν το σκυλάκι του που τον είχαν αναγκάσει να αφήσει πίσω μαζί με όλα τα άλλα, αλλά που του είχε κοστίσει περισσότερο.
είναι η λατρεία μου αυτά τα ζώα, πάντα είχα, πάντα θα έχω, πάντα θα περιποιούμαι, ποτέ δεν θα αγοράσω-υπάρχουν τόσα που ψάχνουν σπίτι.
κάποτε έτσι στον δρόμο προς χαλκιδική ένας "αλήτης" δεν παρατούσε την "λαίδη" του που είχε τραυματιστεί στην μέση του δρόμου και έτσι σταμάτησε κάποια κυρία με το αμάξι το μάζεψε και μας τα έφερε στην τότε δουλειά που ήμασταν...εκείνη ανέλαβε το οικονομικό με τους γιατρούς και εμείς την περίθαλψη..η θυληκιά ανάρρωσε πλήρως (ήταν και ράτσας). Το έφερε η τύχη όμως ο αλήτης και αρρώστησε και τον χάσαμε....τι μου θύμησες τώρα.
o ponos tou xamou
αυτά τα ζώα ξέρουν τι σημαίνει αγάπη και δεσμός.
και την εγκατάλειψη και την μοναξιά την βιώνουν πολύ έντονα.
αλλά τί να πεις σε μία κοινωνία που δεν σέβεται τον άνθρωπο? να σεβαστεί τα ζώα? που για μένα δεν τίθεται θέμα διαχωρισμού, είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που παρακινεί τον σεβασμό και για τα δύο.
αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τα ζώα, που ποτέ δεν θα σε βλάψουν ή προδώσουν και θα είναι πάντα εκεί, πώς θα αγαπήσεις τη δική μας ασταθή φύση? που μπορεί και να σε πονέσει?
έχω 5 φίλους σκύλους στο σπίτι και αν μπορούσα θα μεγάλωνα και άλλο την παρέα μου...
κατά καιρούς μου αφήνουν και άλλα απέξω, κάποιοι ''φιλόζωοι''...
και όταν κάποτε ένα αυτοκίνητο χτύπησε ένα απο αυτά, τα υπόλοιπα με ειδοποίησαν, έτρεχαν γύρω γύρω, ένα έμενε πάντα με τον τραυματία και ένα πάντα με φώναζε.
μόλις βγήκα, σταμάτησαν, ηρέμησαν και έμειναν να κοιτάζουν και να το στηρίζουν μέχρι που έφυγε, ήταν πολύ χτυπημένο...και μετά το τέλος κάθονταν με θλίψη όλα στη σιωπή...
einai pikra...giati vlepeis oti vlepoume katw anthrwpo k mporei k na adiaforisoume gia na mi "mpleksoume"k kala!!
όταν πήγαμε στο σπίτι που μεγάλωσα (Αθήνα) οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες, έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό.
Μία μέρα 2 χρόνια μετά, πότιζε η μητέρα μου στην αυλή και εμφανίστηκε ένα σκυλί, σκελετωμένο, διψασμένο, εξαντλημένο φουλ και έκανε χαρές, του έβαλε νερό, ήπιε κατέβασε το κεφάλι και έφυγε. Πετάγεται η γειτόνισσα και λέει αααα η Λίζα!
Η Λίζα λοιπόν, ήταν ο σκύλος του προηγούμενου, που απ' ότι μάθαμε, πήγαν και την παράτησαν στον Πύργο πριν φύγουν. Το σκυλί ήρθε σπίτι να τους βρει, του πήρε 2 χρόνια, και όταν δεν βρήκε κανέναν, δεν ήθελε να μείνει, φαντάσου πώς ένιωσε...
Μετά από 15 χρόνια τώρα, ήρθε να δει το σπίτι που μεγάλωσε ο γιος του προηγούμενου, που ήταν πια 26-27 χρονών.
Και του λέμε την ιστορία, το παιδί έκλαιγε με λυγμούς 2 ώρες! ήταν το σκυλάκι του που τον είχαν αναγκάσει να αφήσει πίσω μαζί με όλα τα άλλα, αλλά που του είχε κοστίσει περισσότερο.
είναι η λατρεία μου αυτά τα ζώα, πάντα είχα, πάντα θα έχω, πάντα θα περιποιούμαι, ποτέ δεν θα αγοράσω-υπάρχουν τόσα που ψάχνουν σπίτι.