ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ

_Το βάναυσον ου μετέχει της πόλεως_ Αριστοτέλης

Το βάναυσον είναι … ο λαπάς της πολιτικής ηγεσίας μας, δηλονότι του τριφασικού κομματισμού που μας ορίζει. O λαπάς αυτός έχει πια ξεχειλίσει, καθίσταται
βάναυσος.
Διότι η Πόλις αυτή, η των Ελλήνων του Ιερού Κοινού πόλις, αυτή
υπήρξε πάντοτε η Πόλις των Ποιητών: _μήγαρις έχω άλλο τι στον
νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;_. _Μονάχη μου έγνοια η
γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου__ ναι, _η υδάτινη και
μάλλον ελληνιστικού πολιτισμού αυτή πόλις, αιωρείται στους
ουρανούς_εκεί, καθώς τα σπίτια είναι όλα καμωμένα από
πυρκαϊές, οι κάτοικοι ζουν μέσα στις φλόγες, καίγονται συνεχώς
και ξαναγεννιούνται συνεχώς_, ναι και πάλι ναι!
_Τί θα πει φως; Να κοιτάς μ_ αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια!__

 _Περιμένοντας μάταια ως τώρα μια κάποια αντίδραση της
πολιτικής ηγεσίας του τόπου στην πρωτοφανή ασχημία …., κι επειδή αυτή η σιωπή καθιστά συνένοχο όλον τον πολιτικό κόσμο και δημιουργεί οδυνηρό
προηγούμενο στις σχέσεις Πολιτικής Εξουσίας και Πολιτισμού,

Πολλοί και παντού, στα κατ_ ιδίαν, στα MME και αμφί πλήθουσαν αγοράν,
φώναξαν, αγανάκτησαν, μελαγχόλησαν και, νομίζω, όλοι μαζί
φοβηθήκαμε, ή πρέπει ν_ αρχίσουμε να φοβόμαστε. Όλοι μας,
εκτός από το τρικομματικό μας σύστημα, που λούφαξε. Οι
επίσημοι του τρικομματισμού εννοώ, εκεί στην Βουλή και στην
Κυβέρνηση κι όχι ανεπισήμως. Ίσως, διότι όπως λέει κι ο
Καβάφης, _βλάπτουν και οι τρεις την Συρία εξ ίσου__

Αυτά, που είπες, κι είσαι και Υπουργός του Ελληνικού λαού,
δηλαδή υπό το έργο του, διάκονός του, είναι άγρια. Διότι εδώ
είμαστε ελληνικός λαός, δεν είναι παίξε - γέλασε. Εμείς δεν
έχουμε για ιδρυτικό συμβόλαιο ένα κατόρθωμα τεχνικό, όπως οι
πυραμίδες, ή μια πολεμική πράξη, όπως η γενοκτονία των
Ινδιάνων. Εμάς, μας έστησαν μπροστά στους θεούς μας και την
ταυτότητά μας δύο ποιήματα του Ποιητή. Πρώτη μας γνώση η Ιλιάς
και η Οδύσσεια, πρώτος μας Γενάρχης ένας ποιητής: ο Όμηρος.
Και πρώτη και τελευταία παρηγοριά μας για την γνώση και την
απόγνωσή μας, ένα συλλογικό ποίημα ενός αριστοκρατικού,
πολιορκημένου αλλά μη καθισμένου λαού: O Ακάθιστος Ύμνος των
Ελευθέρων Πολιορκημένων. Δος μοι λόγον, Λόγε, έψαλλαν για σένα
και για μένα, όλοι οι Λαπάδες του Γένους. Λαπάδες και
Ακάθιστοι.

Πρόσεχε σε αυτώ, αδελφέ μου …. Διότι αυτά που είπες, ότι
ο πολιτικός πρέπει να είναι κάτι σαν νταβατζής τεθωρακισμένης
μεραρχίας βαρέων υποκοπάνων, κι ότι οι ποιητές είναι λαπάδες,
τα ξανάπαν πριν από σένα, Αντίχριστοι Φασίστες και Ναζήδες,
που μιλούσαν για παρακμιακή Τέχνη και λαπάδες Ποιητές. Κι
είδες, ότι είχαν κακό τέλος οι Υπεράνθρωποι….