Πριν κάποια χρόνια,ο μπαμπάς μου ανακοίνωσε στην μαμά μου και στον αδερφό μου,ότι παίρνει μετάθεση για την Κύπρο..Σκοπός της μετάθεσης ήταν να φτιάξει το ραντάρ της ελεύεθερης Κύπρου στη ναυτικη βάση στο Ζύγι που αργότερα μετονομάστηκε σε ''Ευάγγελος Φλωράκης''.

Το λάτρεψαν το νησί,τους ανθρώπους,τα τοπία,την θάλασσα...Το μόνο που τους έλειπε από όλη αυτή την χαρά ήταν ακόμα ένα παιδάκι στην οικογένεια..Προσπαθούσαν για 7 χρόνια αλλά μάταια.Το κλίμα όμως του νησιού ή ίσως η μοίρα,θέλησε να έρθω εγώ εκεί...Η χαρά της οικογένειάς μου ήταν απερίγραπτη...Πλέον αποκτήσαμε ισχυρούς δεσμούς με την Μεγαλόνησο...Είχαμε ρίζες πια εκεί...

Μετά από 1 χρόνο φύγαμε για Ελλάδα...

Πριν λίγα χρόνια ο μπαμπάς μου έφυγε από την ζωή και αναγκάστικα να φύγω για Κύπρο να δώσω εξετάσεις για να περάσω σε ελληνικό πανεπιστήμιο...Τον νονό μου γνώριζα μόνο που ζούσε εκεί και τον είχα δει μόνο 3 φορές στην ζωή μου-ήταν ναύτης του μπαμπά μου στο στρατόπεδο τότε...Έφυγα μόνη μου σε ηλικία 17 ετών και άφησα την μαμά μου και τον αδερφό μου πίσω στην Ελλάδα..Ήταν άγνωστο μέρος για εμένα...Ήθελα να φύγω αμέσως...Είχα ανάγκη την οικογένειά μου και όλα μου φαίνοταν τόσο ξένα και απόμακρα...Ο τρόπος που μιλούσαν,οι συνήθειές τους,η κουζίνα τους,η οδήγησή τους,η αυστηρή πειθαρχία,η ''ποδιά'' που φορούσαν στα σχολεία,ο εκκλησιασμός κάθε Κυριακή πρωί όπου εκείνη την περίοδο δεν είχα καθόλου καλές σχέσεις με τον Θεό γιατί τον θεωρούσα υπεύθυνο που μου πήρε τον μπαμπά μου ακόμα και το σπίτι όπου ζούσα και η οικογένεια του νονού μου,όλα μου ήταν τόσο ξένα...

'Ηθελα να φύγω τρέχοντας αλλά δεν έκανα κίνηση γιατί ήξερα ότι ήταν για το καλό μου...Μιλούσα με τους δικούς μου και έδειχα ότι περνούσα καλά..Δεν ήθελα να έχουν την έννοια μου και ένα επιπλέον βάρος που ήταν και η δική μου απουσία εκτός του μπαμπά...Ήμουν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη στις καλαδερφούλες μου-κόρες του νονού μου,έτσι λέγονται στην Κύπρο-και έπαιζα μαζί τους γιατί ήξερα πως δεν έπρεπε να τις στενοχωρώ στην τρυφερή ηλικία που ήταν...

Ένα πρωινό ο νονός μου με πήγε στον μώλο της Λεμεσσού και όταν κάθησα στον δρόμο με τους φοίνικες άρχιζα και έκλαιγα με λυγμούς χωρίς να ξέρω την αιτία...Σκεφτόμουν την οικογένειά μου..Όταν γυρίσαμε σπίτι ο νονός μου μου έδειξε κάποιες φωτογραφίες δικές μου και της οικογένειάς μου από τότε που μας γνώρησε και εκεί είδα τον μπαμπά να με έχει στην αγκαλιά του-ούτε είχα σαραντήσει καν-και ήμουν σε εκείνον τον δρόμο με τουσ φοίνικες που τότε ήταν μόλις 1 μέτρο το ύψος τους...Είπα μέσα μου ''αν αυτό δεν είναι μνήμη από τότε,τότε τί είναι;;''....

Όλοι στην Κύπρο ήταν τόσο φιλικοί μαζί μου που με τον καιρό άρχιζε να αλλάζει η διάθεσή μου..Στο λύκειο που πήγαινα με αποκαλούσαν ''καλαμαρού'' (εξ Ελλάδος) και με είχαν ''αγκαλιάσει'' όλα τα παιδιά..Εκεί είδα την πραγματική έννοια της παιδείας στα σχολεία...Πραγματικά,δεν κατάλαβα για πότε μου είχαν γίνει απαραίτητοι όλοι τους και όλα εκείνα που όταν πρωτοπήγα μου φαινόντουσαν τόσο απόμακρα...

Με αφορμή μίας εθνικής επετείου στο λύκειο,επειδή είχα καθαρή ελληνική προφορά,με έβαλαν να διαβάσω την ιστορία της Κύπρου μπροστά σε όλο το λύκειο,που απαρτιζόταν από τα διπλάσια άτομα-ίσως και παραπάνω-από τα ελλαδίτικα λύκεια..

Όπως είναι λογικό έκανα πάρα πολλές πρόβες και έμαθα και την ιστορία του νησιού μου...Εκεί κατάλαβα ότι είναι ένα νησί αρκετά χτυπημένο από την μοίρα...Όσα είχα ακούσει όσο ήμουν στην Ελλάδα,δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που μάθαινα τότε...Το αγάπησα αυτό το μέρος και πόνεσα ταυτόχρονα για όλα όσα έχε περάσει...

Το καλοκαιράκι,μετά από 30 ολόκληρα χρόνια,άνοιξαν τα σύνορα της κατεχόμενης Κύπρου...Η νύφη του νονού μου-που πρίν 4 χρόνια πάντρεψα εγώ-ήταν δημοσιογράφος και έπρεπε να καλύψει το γεγονός..Μου έβαλε μία κάρτα δημοσιογράφου στο μπλουζάκι μου και με πήρε μαζί της,μιας και δεν μπορούσα να γυρίσω μόνη μου στην Λεμεσσό..Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν εκεί ήταν συγκλονιστικές...Κόσμος που μετά από 30 χρόνια έβλεπε το σπίτι του που το είχε εγκαταλείψει τρέχοντας για να σωθεί,λυποθημούσε και έκλαιγε γοερά που το ξαναέβλεπε...Ακόμα και εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου σε όλο αυτό το σκηνικό και ήταν ένας λόγος που μίσησα ακόμα πιο πολύ τους Τούρκους από ότι πριν...

Αρχές Σεπτεμβρίου ήρθε ο αδερφός μου και η συγκήνησή ήταν τεράστια.Με πήγε στο μαιευτήριο που γεννήθηκα το οποίο πλέον είχε κατεδαφιστεί,με πήγε στο σπίτι που μέναμε και με πήγε και στο στρατόπεδο όπου είδαμε το ραντάρ που είχε φτιάξει ο μπαμπάς και από κάτω έγραφε το όνομά του τιμητικά...

Αυτό το ραντάρ σήμερα έγινε στάχτη...Ο τότε διοικητής του μπαμπά μου σήμερα βρέθηκε νεκρός μέσα στα συντρίμια..Νέα παλικάρια βρήκαν φριχτό τέλος και όλα αυτά για μία τραγική ανθρώπινη αμέλεια...

Γιατί να περνάει τόσα πολλά αυτός ο τόπος;;;Γιατί η μοίρα το χτυπά αλύπητα συνέχεια;;;Πότε θα ηρεμήσουν επιτέλους οι άνθρωποι εκεί;;; Στενοχοριέμαι για το νησί μου,την δεύτερη πατρίδα μου... 

(Ήθελα απλά να τα πω και να ξεσπάσω και δεν ήθελα σε δικούς μου ανθρώπους..Προτίμησα την ανωνυμία του κυβερνοχώρου..Συγγνώμη που κατάχραστηκα το site γι'αυτ'ο..)