πάτα play 

 

  http://www.youtube.com/watch?v=8ttpBreOnvQ&feature=share

 

 

 (ετοιμάσου η μικροαστικη΄σου ψόφησε .. το σταυρό σου)

 

 

-Γκρίζοι τοίχοι, πολιτείες,

κυβερνήσεις, εταιρίες
κλουβιά δίχως λουκέτα

ελεύθερος στις αργίες
παρωδίες,

ψεύτικες ιστορίες,

παρερμηνείες
με αίμα και φτώχια

 βαμμένες συνοικίες
Ξένοι

σε λευκούς τοίχους που εφιάλτης μπαίνει
μπαίνει

σε μαύρης χείρας ιστό που μας περιμένει
κυνηγημένοι

 είμαστε παντού ξένοι
μετανάστες

 που το συρματόπλεγμα στην πέτσα μένει
κι όμως

δεν υπάρχουν πατρίδες εκεί που βασιλεύει η πείνα 
όλα για το συμφέρον,

 κάνατε φίλο τα χρήματα,

 θύματα,

σχήματα,

βήματα
ΓΑΜΩ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΑΣ 
ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ
στίχος στης ψυχής

 ο ήχος σπάζοντας το τείχος
φλόγα στην καρδία μου και ο κόσμος σας

δίχως
χρώμα, ανθρωπιά, αίσθημα και σε κώμα

 με κανόνες δεμένος
ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΡΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

-Ο πλαστικός ήχος της πόλης με κουράζει

όπως τα φώτα της που πέφτουν στο σκοτάδι και με ημέρα μοιάζει

βγαίνεις να δεις όταν χαράζει

 μα το ασπρόμαυρο αστικό τοπίο σου κρύβει τη θέα
στη σκεπάζει,

 

 μες την εξαθλίωση

 και μες το ρατσισμό ζουν δίχως να μιλάνε για την επιβίωση,

 

 εγώ κι εσύ

εξάρτημα μέσα στην επιχείρηση 
επούσιος ο συμβιβασμός

 για τη νίκη μεταξύ των άλλων κατοίκων συμβίωση

δε βρέθηκε χώρος γι αυτούς που αισθήματα έχουν
σ' αυτό τον τόπο όλοι διαφέρουνε

 μα όλοι τρέχουν

 τόσο γρήγορα
που παρασέρνουνε κι εσένα κι εμένα
ακίνητοι σαν κούκλες μαγαζιών

 τους βλέπουν
ωστόσο

τρέχουνε γρήγορα οι δείκτες στο ρολόι
μα σαφώς μαύρος θα βγεις από την πίσσα
μέσα απ' ό,τι  αντιμετωπίζαμε βγήκαμε σώοι
μα προτιμώ απ' το να την δω να υποτιμάω εμένα πρώτα

-Ρώτα ο κόσμος πως ζει

μέσα στης πόλης τη βουή
αυτός ο κόσμος στη ψυχή

 δίνει οργή σε λαβύρινθο
και να βγει προσπαθεί απ' το αδιέξοδο
το βέλος δείχνει το γκρεμό αντί την έξοδο,

πες μου, που πας?
ψάχνεις τον τρόπο να ζεις

 στην αποξένωση γυρνάς
και όλο τρέχεις να κρυφτείς 
σε μια οθόνη μιλάς

και φίλους ψάχνεις να βρεις
όμως είσαι μόνος τελικά

μάλλον έχεις να τους πεις
απ' τη μια μοναξιά,

 στο διαδίκτυο χαμένοι
κι απ' την άλλη κόσμος που

να ζήσει επιμένει
και παλεύει, μιλάει, φωνάζει, γράφει κι ονειρεύεται
κοιτά κατάματα τον κόσμο και χαμογελά
στον πρώτο χρόνο

κλέβει

για μια βόλτα στην πόλη
και είν' η απλότητα μια λέξη που δε νιώθουμε όλοι
είναι αλήθεια δύσκολο

 να ζήσεις απλά
ψάξε για λίγο τα θέλω σου μήπως είναι πλαστά

-Δυο δάκρυα από παιδί

 και ο λόγος σα μαχαίρι
αν είσαι φίλος και τα

ο νιώθεις τότε δώσε μου το χέρι
τότε κράτα με και κάνε με πεθαίνοντας αστέρι
κι όταν μόνος πλέον θα σαι θα φυσάω σαν αγέρι
να θυμάσαι λοιπόν ψηλέ

πως οι λύκοι ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
κατοικούνε στα ουράνια,

τα βράδια μόνο βγαίνουν 
και τα βράδια που όλα καίγονται

 παίρνουν σάρκα και μορφή
και με λύσσα πια δαγκώνουν ό,τι τους αδικεί
νύχτες σκότους,

κόλαση φωτίζω τα λημέρια σου
καλύτερα στον Άδη αγκαλιά με τα αστέρια σου

καλύτερα στον κόσμο σου παρά ρε στον δικό τους
τους έφερα αντίρρηση και έγινα εχθρός τους

εχθρός τους ρε στο σύστημα, φωτιά στην εξουσία
υπερήφανος για μένα κι ας με λούζουνε στα κρύα
δεν έχω πια πατρίδα και θεό για να πιστέψω
και μήνυμα προς όλους τους :
στο τέλος θα αντέξω!

-Απ' τα περβάζια της πόλης κοιτάζω
βλέπω τη σκόνη

που γύρω γύρω απλώνεται
μοιάζει με πέπλο,

μη βγεις,

μοιάζει μ' αόρατο δίχτυ που σιωπηρά μας κυκλώνει
και τις ματιές μας στοιχειώνει

κάθε λεπτό που περνά
γίνεσαι πιόνι στο βωμό και στον παλμό που σου παίζουν
γελάς και κλαις όταν θέλουν

ανοίγεις πόρτες κλειστές
που τεχνιεντως στο δρόμο

 που περπατάς θα σου φέρουν
κι εσύ γελάς με τα φώτα

και τα λαμπάκια που παίζουν
αναβοσβήνει η χαρά σου με το ρυθμό μιας λυχνίας
οχτάμπιτης μελωδίας,

βωμός μιας νέας θρησκείας
είναι η πόλη που ζεις,

 ακροβατείς κι αναπνέεις
στο παραμύθι εισπνέεις,

μες το βυθό επιπλέεις
το παραμύθι τελειώνει κι όμως εσύ επιμένεις
δε ζεις καλά

όμως αυτοί πάντα θα ζουν καλύτερα
πιο άνετα, ξεκούραστα κι ευτυχισμένα
καληνύχτα,

 όταν ξυπνήσεις πέρνα μια βόλτα από δω
να με ξυπνήσεις κι εμένα 

-Αναμιγνύοντας τις σκέψεις,

 βλέψεις, θες να πιστέψεις
σα λέξεις που μπερδεύονται εύκολα, το μυαλό σ' όλα μου τα εύκολα
βλέπεις αυτά που σου φαίνονται πανεύκολα, εύκολα, ευκολόπιστα, ευκολίες
κάπου ξέφυγα κι όμως κάπου, κάπως, κάποτε το μέτρο μου απλά χάνεται
κι αλλάζει απλώς δεν πιάνεται, προς το καλύτερο ελπίζω
πάντα μου εδώ με ρίμες χτυπώ, σηκώνω γροθιά, στη φάση βαθιά
παραγωγικότητα μου κόντρα πένα στην ψευτιά
κι όμως τελειώνει το κουπλέ από τα βάθη της καρδίας
από τον κόσμο της ψευτιάς όπου το μίσος ξεχειλίζει
φωνή η οργή υψώνει και φωνάζει με μανία
ΓΑΜΩ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΡΧΙΔΙ
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

 

 

 

 http://www.youtube.com/watch?v=8ttpBreOnvQ&feature=share