....Και 'κει που νόμιζες πως σ'αγαπούν, τα αγριολούλουδα φυτρώνουν σ'ένα μέρος, τ'αστέρια σβήνουν απαλά και γύρω ερημιά. Εσύ και το κίτρινο απομείνατε να μετράτε κόκκους και δάκρυα΄ κι ενώ εσύ προχωράς το κίτρινο απλώνεται και ο ζήλος απομένει , τα μάτια σου αναπολούν εκείνα τα αγνά....κι αρχίζουν να πιστεύουν σε οάσεις ανύπαρκτες. Έτσι αρχίζεις να πιστεύεις πως στο κίτρινο υπάρχει και λίγο πορτοκαλί , κόκκινο, κοραλλί και στην άκρη θαλασσί . Μάταια όμως, μετρώντας τους κόκκους αντιλαμβάνεσαι πως ένα κίτρινο είναι. Εσύ και οι κόκκοι μείνατε σ'ένα σύντομο ταξίδι και τώρα εσύ φεύγεις και οι κόκκοι δε σ'ακολουθουν .

.....Αυτό το κειμενάκι το εμπνεύστηκα από μια πικρή απογοήτευση που

έζησα και ήθελα να το μοιραστώ με εσάς....ευχαριστώ .