Σηκώθηκα σήμερα με ένα ψιλολουμπάγκο και εκνευρίστηκα πάλι με τις σωματικές αδυναμίες... Α, ρε Ποσειδώνα, και σε είχα για φίλο! Ή μήπως ο Χείρωνας μου έκανε τη δουλειά, που με αργά και σταθερά βήματα πλησιάζει τον Ήλιο μου; Κι επειδή ακόμα δεν ξέρω πού να αποδώσω την ευθύνη-γιατί έχω αυτήν την τάση, ένας Λέων δεν φταίει ποτέ-σκεφτόμουν ότι ίσως η βαθύτερη πληγή του Χείρωνα είναι η θνητότητά μας...Δεν είναι φοβερό, εκεί που έχεις ως είδος ένα μυαλό που δεν φτιάχνει μόνο πυρηνικές βόμβες, αλλά και αριστουργήματα, να πας να κόψεις ένα φρούτο και να τραυματίζεσαι; Τι ψευτοκατασκευές είναι αυτές; Αν ο Θεός ήταν μάστορας, δεν θα ζητούσαμε τα λεφτά μας πίσω; Πώς να αποδεχτώ βρε Χείρωνά μου αυτό το εύθραυστο κατασκεύασμα; Έχει και ημερομηνία λήξης! Μετά λίγο αναθάρρησα, γιατί σκέφτηκα ότι αν έχει δίκιο η Ντάκου που τον θεωρεί κυβερνήτη της Παρθένου, τότε στους Ιχθύς είναι σε θέση αδυναμίας... Και ίσως όσοι τον έχουν εκεί, να καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτό που λέω...Το τελευταίο πέρασμά του από τους Ιχθύς ήταν τη δεκαετία του 60, σε αντίθεση με Ουρανό και Πλούτωνα στην Παρθένο...Τι φοβερά πράγματα όμως έγιναν τότε! Δεν θέλω να ωραιοποιώ το παρελθόν, άλλωστε δεν ζούσα τότε, όμως το σίγουρο είναι ότι η τέχνη τότε γνώρισε μια απίστευτη άνθιση και μέχρι σήμερα ζούμε με εκείνα τα αποφάγια... Αν λοιπόν το να έχω συναίσθηση της θνητότητάς μου, με οδηγεί σε τέτοια έμπνευση, τότε χαλάλι... Για να δούμε τι θα κάνεις Χείρωνα στους Ιχθύς και πάλι, συντροφιά με τον Ποσειδώνα...