KAΘΑΡΣΙΣ

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ ? παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να ειπώ «κύριε Άλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θαʼχα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά : «Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα?»

Έπρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και νʼ αρθρώσω «Δούλος σας, κύριέ μου».

Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν από λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή, δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ?»

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.

Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασαν τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστρες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σʼερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα²?"

Κτείνειν ως νόσον πόλεως = να τον σκοτώνουν σα ναʼτανε κάθαρμα της πολιτείας. Πλάτ., Πρωταγ. 322d
Μετά το «Με ήβρε η νύχτα?» το χειρόγραφο του Καρυωτάκη είχε ακόμη τη φράση «κι ο θάνατος» Βλ. την έκδοση του Γ.Π.Σαββίδη 2, 231

Και ξαφνικά ανακαλύπτω την "Κάθαρση"....

«Κάθαρσις», γράφει ο Κ. Δήμου στον "Πρωϊνό Λόγο" (εφημερίδα της Ηπείρου) είναι ο τίτλος κειμένου του Κώστα Καρυωτάκη, γραμμένο το 1928 λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν υπηρετούσε ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Προνοίας και Αντιλήψεως για την αποκατάσταση των Προσφύγων της Μικράς Ασίας.

Κείμενο στο οποίο καταγράφονται οι οδυνηρές εμπειρίες ενός χρηστού υπαλλήλου (του ίδιου του συντάκτη) που αντιστάθηκε στους μηχανισμούς καταρράκωσης της προσωπικότητάς του και τους στημένους μηχανισμούς της διαπλοκής μέσα στο χώρο της δουλειάς του. Διδάσκονταν μέχρι πρότινος και στα Λύκεια.

Είναι ένα ειλικρινές, έντιμο και γενναίο κείμενο ενός έντιμου και θαρραλέου δημοσίου υπαλλήλου, και κόντρα στο διεφθαρμένο υπηρεσιακό καθεστώς της εποχής του. ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΠΟΔΟΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ.
Και είναι γνωστό ποιο ήταν το τίμημα της αντίστασης και της αξιοπρεπούς στάσης του Καρυωτάκη στο χώρο της δουλειάς του: Η υπηρεσιακή εξόντωσή του και η δυσμενής μετάθεσή του στην Πρέβεζα, όπου και αυτοκτόνησε.


"...δείγμα πως η γνήσια ποίηση είναι καθαρά πολιτική, λαβαίνω ένα κείμενο του Καρυωτάκη. Είναι το Κάθαρσις", σχολίαζε ο καθηγητής Λιαντίνης.
"Γραμμένη λίγο προτού πεθάνει ο ποιητής, η Κάθαρσις είναι καθαρή, όσο και η αυτοκτονία του. Που η αυτοκτονία του Καρυωτάκη στην Πρέβεζα λειτούργησε σαν καθαρμός για όλους τους ποιητές και ολόκληρη την ποίηση της εποχής του...Το κείμενο αυτό δίνει μια πρωθύστερη αναπαράσταση της πολιτικής αθλιότητας του σήμερα με πιστότητα ανατριχιαστική...Τόσο δραστικό είναι το πολιτικό βεληνεκές της αληθινής ποίησης. Μια σελίδα ποίηση είναι ίσον ή μεγαλύτερο από μια βιβλιοθήκη φλυαρίες".

απο τη συννεφιά στη λιακάδα...

το λιμάνι και η θάλασσα του ζεπου με πήγαν προς τα εκεί(από συλλογη απο ανέκδοτα κείμενα του καββαδια που βρήκα σε ενα βιβλιαρακι και σημείωσα):

Είναι καιρός τώρα που ένα παράξενο όνειρο με παιδεύει... Να φύγω με ενα μικρο κινέζικο καραβάκι μονάχος, μ'ένα καραβάκι που να μην έχει μπούσουλα και τιμόνι, και ή να χαθώ σ'ένα γεμάτο με ατμούς σίφωνα ή να ξημερωθώ ύστερα απο χρόνια σ'ένα νησί που να λάμπει σα διαμάντι στον καυτερό ήλιο, να μείνω εκεί για πάντα γύρω από γυμνές γυναίκες που δεν τις είδε ποτέ μάτι άλλο εκτός από το δικό μου, και ξαπλωμένος τα βράδια πάνω στα κοράλλια και τα κοχύλια, ν'ακούγω να παίζουν αόρατα ουκουλέλε, βλέποντας τ'άστρα που σ'όλους τους ουρανούς είναι πάντα τα ίδια.

αντρεα, φοβερή περιγραφή...

Ζεππο και μενα μου αρεσε πολυ η περιγραφη για την Πρεβεζα ..

gp ειδικά η Πρέβεζα όπως την περιγράφει ο ΚΚ στο σχετικό ποίημα...

η Πρεβεζα...
επειδη τυχαινει να ειμαι απο κεινα τα μερη..
... ...
ειναι ισως οτι πιο καταλληλο για την ιδιοσυγκρασια του ποιητη οπως περιγραφεται στο ποστ.
ειναι υγρη και σκοτεινη..ησυχη σε σημειο καταθλιψης..
αργη και με υποβοσκουσα ανησυχια..
με στενα σοκακια..φτωχογειτονιες και ελλειψη ρυμοτομιας..
ειναι γεματη με κοσμο αλλα και ερημη ταυτοχρονα.
Ειναι συντηρητικοφανης...αλλα ειναι και λιμανι..αλητεια..
Με μπαρακια χωμενα μεσα στα στενα..
Εχει ομορφη νυχτα..τα καλοκαιρια με εναστρο καθαρο ουρανο..γεματες πλατειες και ψαροταβερνες..γεματη η βολτα στο λιμανι με καθε λογης ανθρωπους..
Οικογενειες...ζευγαρακια..παιδοπαρεες..ομορφες κοπελες..
Μηχανακια..πλανοδιους μικροπωλητες..με καλαμποκια..ζαχαρωτα..
Ειναι σαν ενα κομματι της να ακολουθει το σημερα..
Αλλα ενα μεγαλο κομματι της να εχει μεινει πιστα προσκολλημενο στο χθες..
Ενα χθες αβεβαιο και τραυματισμενο...αφου η πρεβεζα..σαν λιμανι, εχει γνωρισει πολλες φορες στο παρελθον την καταστροφη..την ξενη κυριαρχια, τις σφαγες, την υποτελεια..
Ναι..ορισμενες φορες αν δωσεις προσοχη.. θα ακουσεις ενα βουβο παραπονο..ενα θρηνο στον αερα...
Και το χειμωνα..
Βροχη...πολλη βροχη...ενα γκριζο μισοσκοτεινο..(ή μισοφωτεινο..) τοπιο..
Μανιασμενα κυμματα ακομα και μεσα στο λιμανι...να βγαινουν ψηλα στην προβλητα..
Καθεσαι σιωπηλος μεσα στα καφενεδακια στο λιμανι...και βλεπεις κι ακους τον Ποσειδωνα και τον Αιολο να τσακωνονται..και αυτο αρκει..

Αν ομως ενα πραγμα εχω χαραγμενο στη μνημη μου απο μικρος, ειναι οτι η πρεβεζα.. ειναι η πολη με το λουνα παρκ.
Χειμωνα καλοκαιρι...αυτο εκει...ο παλιατσος στην ακρη της πολης..
Με τα πολυχρωμα φωτακια και τη χαρουμενη μουσικη...


Ναι...αυτο ειναι η πρεβεζα. Ενας παλιατσος...

ether12 μπορεί να είναι κλισε όμως κάνει τη διαφορά σε σχέση με τις άλλες σειρές...

Συμφωνώ με τη Μariah.
gpano και labtec, φαίνεται, όντως, να υπάρχει ένα συγκεκριμένο σεναριακό μοντέλο σε αυτού του είδους τις σειρές.

Είναι, όμως, και θέμα ρεαλισμού.

Η μονότονη και υπερβολικά ήρεμη ζωή στην Πρέβεζα της δεκαετίας του '20 -η οποία συνετέλεσε στη θανατηφόρα ανία του ποιητή- δεν γίνεται να παρουσιαστεί πιο σπιντάτα και ευχάριστα....



Ο πρωταγωνιστής πιστεύω παίζει ικανοποιητικά, ενώ το υπόλοιπο καστ μου έκανε καλή εντύπωση, όχι μόνο λόγω Αρμένη αλλά και κάποιων νέων ηθοποιών που έχουν πράγματα να δείξουν.


Εννοείται, πάντως, πως η σειρά δεν φαίνεται για κάτι εξαιρετικό (μέχρι τώρα τουλάχιστον).

Πάντως, απ'όσο είχα διαβάσει, μετά το 7ο-8ο επεισόδιο θα ανέβουν οι ρυθμοί παρουσιάζοντας πιο "διονυσιακές" στιγμές της ζωής του ποιητή.