Αυτό το καλοκαίρι αν και πολύ οδυνηρό ήταν και "εκπαιδευτικό" για μένα.

Βγήκα από μία μακροχρόνια σχέση, είμαι στο τέλος ενός κύκλου σπουδών

και γενικά νιώθω άλλος άνθρωπος.

Προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρομαι

στις σχέσεις μου. Έχει πλάκα, αν και Λέων, ψάχνω κάποιον να του "παραδώσω"  τη

δυναμή μου - κυρίως στις ερωτικές σχέσεις - και ερωτεύομαι ανθρώπους που είναι

πιο αδύναμοι από μένα. Για κάποιο λόγο όταν είμαι σε μία σχέση σκέφτομαι πως θα

ικανοποιήσω το σύντροφό μου, πως θα τον κάνω ευτυχισμένο και ξεχνάω τον εαυτό μου

ή μήπως  περιμένω να εισπράξω τα ίδια από τον άλλο? Είμαι ρομαντική ακόμα -

φαντάζομαι σχέσεις ζωής και όχι εφήμερες αναζητήσεις; η πρόσφατη περιπέτεια ίσως με

προσγειώσει λίγο. 

Σκέφτομαι ποιο είναι το μάθημα του Κρόνου για μένα όσον αφορά στις σχέσεις. Μήπως ότι

πρέπει πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας και μετά τους άλλους? Μήπως ότι δεν μπορούμε

να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη σε κανέναν γιατί δεν γνωρίζουμε κανέναν, ούτε καν τον

εαυτό μας 100%?