...τι κι αν κρατας το χερι μου,
έχεις ήδη φύγει.Τι κι αν μου μιλας,
τίποτα δεν ακούω....
Γέρνω στο στήθος σου, σαν σε έρημη ξέρα
κι άρχισα κίολας να ψάχνω την αγάπη αλλού.
Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε
δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω,
Ο κάβος μ ' ένα αθόρυβο κουφό κύμα ύπουλα λύθηκε....
Το μάυρο σκαρί κύλησε,
σε παίρνει στο μεταλλικό περα ,μιας νεκρής θάλασσας
Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια από συνήθεια
στη συννεφιά, χωρίς καθόλου ήλιο,
στέκομαι και αποχαιρετώ την ράχη σου
που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει.
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς,
παριστάνεις πως αποδέχθηκες τον χωρισμό ετούτο,
παριστάνω πως απόφάσισα τον χωρισμό ετούτο.
Έτσι από μια αξιοπρέπεια αναγκαστική ,
του πως διαλέγουμε,
του πως μοιραία δεν μας επιβάλλεται τίποτα
του πως την ζωή μας ότι θέλουμε την κάνουμε.
Κι αυτό το τέλος όλο επιστρέφει,
την πιο βολική ώρα μες στα ζεστά δωμάτια
και με πετά έξω στους πέντε δρομούς,
στους πέντε ανέμους,
με ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:
Να σ ' αναζητώ, να μου ξεφεύγεις
να σε ψάχνω,
να λέω για λίγο πως σε βρήκα..........
Και πάλι έξω, πάλι από την αρχή......


................και εγω με την σειρά μου το αφιερώνω,
στο δικό μου , προσωπικό "φυλαχτό".......