Υπάρχουν κάποιες στιγμές στο χρόνο που αλλάζουν τον ρου της ζωής σου, αν και αδυνατείς να το αναγνωρίσεις αρχικά. Ήταν τέλη Οκτώβρη, δέκα μήνες πριν περίπου σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ένα τραπέζι είκοσι ατόμων, με θέα το Λυκαβηττό και η πρώτη φορά που σε γνώρισα. Καθόσουν ακριβώς απέναντι μου, δίπλα στην μια από τις αγαπημένες σου Κριαρίνες και ακτινοβολούσες. Τότε δεν το ήξερε κανένας από τους 3 μας (που λίγες εβδομάδες αργότερα γίναμε 4) τι θα επακολουθούσε...Είμαστε εδώ λοιπόν, 10 μήνες μετά και σου γράφω αυτές τις γραμμές ξέροντας ότι γράφω σε μια επιστήθια φίλη μου. Γιατί αυτό είσαι αγαπημένη μου Εύα. Φίλη με το «Φ» κεφαλαίο και λαμπερό. Επιστήθια, καρδιακή, δοτική και τόσο ιδιαίτερη...
Θα μπορούσα να επεκταθώ αστρολογικά για το τι θαυμάζω και με δένει μαζί σου, αλλά θα το κρατήσω καθημερινό και ζεστό όπως αρμόζει. Λατρεύω το γεγονός ότι σε καθετί που σκέφτεσαι, σε όλα όσα αρχίζεις ή τελειώνεις, στις χαλαρές κουβέντες και στις σοβαρές συζητήσεις, προσθέτεις πάντα ένα τόνο αισιοδοξίας. Αλλά θεωρώ εκπληκτικό ότι δεν το κάνεις επί τούτου ή σαν μια ψυχολογική αυθυποβολή. Ξέρεις σχεδόν κάθε φορά τι έχει φταίξει, νιώθεις δυνατά και τη χαρά και τη λύπη, τον ενθουσιασμό και την απογοήτευση και σε κάθε περίπτωση έχεις ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη και ένα καλό λόγο να δώσεις. Σε ευχαριστώ γιατί αυτός ο καλός λόγος μου κάνει καλό όποτε σου τηλεφωνώ και μας παίρνουν οι ώρες κουβεντιάζοντας ή στις συναντήσεις μας που δεν γίνονται πάντα κάτω από ιδανικές συνθήκες (ιδιαίτερα τελευταία).
Τολμάς! Κάθε φορά δεν φοβάσαι να πάρεις το ρίσκο να τολμήσεις να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, να πεις αυτό που αισθάνεσαι, να δοθείς οριστικά εκεί που επιλέγεις. Ξέρω ότι έχεις πονέσει, ξέρω ότι έχεις κάνει πολλές καινούργιες αρχές και είσαι κοντά σε μια ακόμη. Πονάς πολύ γιατί δίνεσαι πολύ αλλά δεν έχεις ακόμη απογοητευθεί, σαν ένα μικρό παιδί μοιάζεις που μόλις πάρει λίγη αγάπη και ζεστασιά θέλει να σου τη δώσει πίσω πολλαπλασιασμένη, ισχυρότερη και τη στιγμή που το πράττεις ο άλλος ξέρει ότι γίνεται μόνο για εκείνον. Η αγάπη σου είναι στοχευμένη σε μια εποχή που όλοι αγαπάνε γενικά από τον φόβο της απόρριψης και πιστεύοντας πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι μόνο και μόνο αν δεν τραυματίσουν τον πολύτιμο «εαυτούλη» τους. Τουλάχιστον να ξέρεις ότι είσαι αυθεντική καλή μου Εύα και όποιος δεν μπορεί να αντέξει την αγάπη σου, πιθανότατα δεν έχει θέση στη ζωή σου.
Όταν έχεις γενέθλια είναι ευχές είναι σχεδόν πάντα στερεότυπες όπως ξέρεις Εύα μου, αλλά αυτό δεν παύει να τις κάνει σημαντικές όταν λέγονται από καρδιάς. Γιʼ αυτό πρώτα από όλα θα σου ευχηθώ υγεία γιατί είναι το πολυτιμότερο από τα αγαθά σε αυτή τη ζωή. Δεν ξέρω αν είναι εφικτή η απόλυτη ευτυχία σε αυτή τη ζωή (πιθανότατα όχι) αλλά εγώ εύχομαι και ελπίζω να την κατακτήσεις και είναι όπως την ονειρεύεσαι. Όμως σε αυτή τη ζωή που έχουμε έρθει είμαστε υποχρεωμένοι να μάθουμε. Τα σημαντικότερα μαθήματα και αυτά που μας φέρνουν πιο κοντά στην αυτογνωσία είναι εκείνα που προέρχονται από την προσπάθεια. Εύχομαι λοιπόν να μην αποφεύγεις ποτέ τον μόχθο ή τον πόνο όταν σου χτυπούν την πόρτα. Αντίθετα να τους αντιμετωπίζεις πάντα κατάματα και άφοβα. Στο τέλος της μάχης θα έχεις μάθει ποια είσαι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Να μάθεις εσένα. Ελπίζω κι αυτό να το κατακτήσεις.
Είσαι από τους σημαντικότερους ανθρώπους που γνώρισα μέσα σε αυτή τη χρονιά και ελπίζω το παρεάκι μας (το κουαρτέτο) να παραμείνει για χρόνια πολλά πιστό και δυνατό. Σε ευχαριστώ που αποφάσισες να είσαι εκεί για εμένα. Χαίρομαι που μπορώ να είμαι εκεί για εσένα. Να είσαι πάντα καλά Καβουροσελήνη μου γλυκιά...