το τελευταιο ποιημα του Καβαφη ειναι απο τα πολυ αγαπημενα μου κι εχω μια αισθηση και αν κανω λαθος διορθωστε με πως μιλαει απεριγραπτα καλα για το τι ειναι ο ποσειδωνιος ερωτας ή τουλαχιστον μια εκδοχη του ..
"Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ' έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονή
οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει."
It's that ole devil called love again,
Gets behind me and keeps giving me the shove again,
Putting rain in my eyes, tears in my dreams,
And rocks in my heart.
It's that sly ole son of a gun again,
He keeps telling me, I'm the lucky one again.
But I still have that rain, still have those tears,
And those rocks in my heart.
S'pose I didnt stay - ran away - didn't play,
The devil what a potion, he would brew.
He'd follow me around, build me up, tear me down,
Till I'll be so bewildered, I wont know what to do.
Might as well, give up the fight again.
I know darn well, he'll convince me, that he's right again.
When he sings that sorry song, I'm just gonna tag along,
With that ole devil called love.
He'd follow me around, build me up, tear me down,
Till I'll be so bewildered, I wont know what to do.
Might as well, give up the fight again.
I know darn well, he'll convince me that he's right again.
When he sings that sorry song, I'm just gonna tag along,
With that ole devil called love.
*Alison Moyet - That Ole Devil Called Love
http://de.youtube.com/watch?v=LmNGnqcWMI0
"Γιατί
μ' όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν νάναι το σώμα σου κοντά." ισως ο πλουτωνας ..
Το ποιημα αυτο εχει συντροφεψει πολλες νυχτες .. της αρχης των διελευσεων ποσειδωνα που ειχα - οχι πως ηξερα τιποτα σχετικα τοτε ..
ειχα σκοπο να το ποσταρω πολυ καιρο τωρα .. απλα η ραθυμια μου το ανεβαλλε .. θεωρω πως ειναι ενα απο τα σχετικα αγνωστα αλλα πολυ σπουδαια ποιηματα του .
ευχαριστω.
Δεν του άρεσε καθόλου του Καβάφη αυτό το ποίημα... Ανήκει στα Αποκηρυγμένα του..
Ήταν ένα από τα αγαπημένα ποιήματα της παρέας μου όταν εικοσάρηδες το απαγγέλαμε από έξω κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας ...από τα μπαρ μεθυσμένοι και ανέλπιδα ερωτευμένοι...
εχω ζησει τις νυχτες απαγγελιας και μεθυσιου .. του ποιηματος με το συνεργο που με μυησε στο ποιημα .. βρισκοντας τις λεξεις του Καβαφη για να με περιγραψει σε κοινη τη φαση της ζωης μου ...
Δεν ειναι τοσο αυστηρο οσο τα αλλα .. ισως γι αυτο να μην του αρεσε ..
η τεχνη δεν οφειλει να ειναι αποδεκτη απο τους δημιουργους της .. παντα ..
Νηφάλιος μέθη
Ιερομονάχου Συμεων Γρηγοριάτη, εκδόσεις ΑΓΡΑ
"Όπως ο οφθαλμός κατασκευάστηκε με γνώμονα το φως, το δε αυτί τον ήχο, έτσι ο ανθρώπινος έρως έχει για μέτρο του τον Θεό"
Sobria ebrietas
"Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ' έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονή
οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει."
It's that ole devil called love again,
Gets behind me and keeps giving me the shove again,
Putting rain in my eyes, tears in my dreams,
And rocks in my heart.
It's that sly ole son of a gun again,
He keeps telling me, I'm the lucky one again.
But I still have that rain, still have those tears,
And those rocks in my heart.
S'pose I didnt stay - ran away - didn't play,
The devil what a potion, he would brew.
He'd follow me around, build me up, tear me down,
Till I'll be so bewildered, I wont know what to do.
Might as well, give up the fight again.
I know darn well, he'll convince me, that he's right again.
When he sings that sorry song, I'm just gonna tag along,
With that ole devil called love.
He'd follow me around, build me up, tear me down,
Till I'll be so bewildered, I wont know what to do.
Might as well, give up the fight again.
I know darn well, he'll convince me that he's right again.
When he sings that sorry song, I'm just gonna tag along,
With that ole devil called love.
*Alison Moyet - That Ole Devil Called Love
http://de.youtube.com/watch?v=LmNGnqcWMI0
"Γιατί
μ' όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν νάναι το σώμα σου κοντά." ισως ο πλουτωνας ..
Το ποιημα αυτο εχει συντροφεψει πολλες νυχτες .. της αρχης των διελευσεων ποσειδωνα που ειχα - οχι πως ηξερα τιποτα σχετικα τοτε ..
ειχα σκοπο να το ποσταρω πολυ καιρο τωρα .. απλα η ραθυμια μου το ανεβαλλε .. θεωρω πως ειναι ενα απο τα σχετικα αγνωστα αλλα πολυ σπουδαια ποιηματα του .
ευχαριστω.
Ήταν ένα από τα αγαπημένα ποιήματα της παρέας μου όταν εικοσάρηδες το απαγγέλαμε από έξω κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας ...από τα μπαρ μεθυσμένοι και ανέλπιδα ερωτευμένοι...
Δεν ειναι τοσο αυστηρο οσο τα αλλα .. ισως γι αυτο να μην του αρεσε ..
η τεχνη δεν οφειλει να ειναι αποδεκτη απο τους δημιουργους της .. παντα ..
''ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......''
(Νικος-Αλεξης Ασλάνογλου)
επιτρέψατε μου να μοιραστώ μαζί σας, ένα εκ των αγαπημένων μου ποιημάτων :
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
* Νηφομανής :νηφάλια ναινόμενος, αυτό ξέρω ως έκφραση και μού θύμισε για λίγο τη δική σου. Χρησιμοποιήθηκε για τον Σεφέρη απο...έναν δάσκαλο.
Ιερομονάχου Συμεων Γρηγοριάτη, εκδόσεις ΑΓΡΑ
"Όπως ο οφθαλμός κατασκευάστηκε με γνώμονα το φως, το δε αυτί τον ήχο, έτσι ο ανθρώπινος έρως έχει για μέτρο του τον Θεό"