Με ενδιαφέρουν πάντα θέματα ιδιωτικότητας και το ποστ του darkphoenix έθιξε ένα τέτοιο ζήτημα παρόλο που η σκόνη που δημιούργησε είναι εκ του ασφαλούς εφόσον παραμένει πάντα ένα nickname και οι οποιεσδήποτε δηλώσεις του γίνονται με την ασφάλεια της ανωνυμίας...όπως και οι επιθέσεις που δέχεται γίνονται υπό ασφαλή σκεπή. Όμως το θέμα παραμένει: μπορείς να είσαι όσο διαφορετικός θέλεις?  Πρέπει να δηλώνεις δημόσια και χωρίς να σε ρωτήσουν  όνομα, διεύθυνση, επάγγελμα, περιουσία, σεξουαλικές προτιμήσεις, επιθυμίες, άγχη, προβλήματα, ελαττώματα κλπ. Και στις δύο περιπτώσεις απαντάω ΝΑΙ.

Θεωρώ ότι η γενναία φράση του Αντρέ Μπρετόν στη δεκαετία του 1920 «η εποχή της διαφάνειας θα γίνει πραγματικότητα όταν όλοι θα  αισθανόμαστε άνετα ζώντας σε γυάλινους πύργους» υλοποιείται με την τεχνολογική δημοκρατία και τη διάχυση της πληροφορίας και θα πρέπει να συμβεί με ταχύτατους ρυθμούς και στη συνείδησή μας. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία κανένας δεν έχει, δεν πρέπει να κρύβει τίποτα από κανέναν- όσο προσωπικό κι αν είναι αυτό. Αν κρύβω κάτι που δεν βλάπτει κάποιον άλλο  το κρύβω γιατί δεν αισθάνομαι άνετα  επειδή κάποιοι το θεωρούν απαράδεκτο λόγω προκαταλήψεων. Αν κρύβω κάτι επειδή θέλω να κάνω κακό, ή να εκμεταλευτώ κάποιον άλλο η ιδιωτικότητα το καλύπτει.

Η ανάγκη για διαφάνεια δεν είναι άγνωστη στην ιστορία της Δύσης. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία που  δημιούργησε πολλές από τις βάσεις στις οποίες στηρίζεται ο δυτικός πολιτισμός είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Ρωμαϊκή κοινωνία βασίστηκε στην ιδέα της διαφάνειας και η ιδιωτικότητα δεν ήταν καθόλου μα καθόλου προσφιλής σαν πρακτική. Στη Ρώμη ένας πολίτης δήλωνε το όνομα της συζύγου του, τον αριθμό των παιδιών του, την περιουσία του και ότι είχε στη κατοχή του όπως και την ακριβή αξία των κοσμημάτων και των ενδυμάτων της συζύγου του. Όλοι είχαν το δικαίωμα να ξέρουν τα πάντα αφού οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι ακόμα και «τα προσωπικά γούστα και οι προσωπικές επιλογές έπρεπε να είναι φανερές ώστε να είναι προσβάσιμες από όλους». Η χωρίς περιορισμούς ροή τής πληροφορίας ήταν από τα θεμέλια της Ρωμαικής Δημοκρατίας.

Η ιδιωτικότητα, δηλαδή η εσωστρέφεια, η αναδίπλωση σε ένα ιδιωτικό χώρο μακριά από την κοινωνία, ο φόβος να μην εκτεθούμε δημόσια γενικεύει την δυσπιστία, την αδιαλλαξία και αφαιρεί την αναγκαία ανοχή για να προχωρήσουμε προς ένα ανοιχτό κόσμο. Η ιδιωτικότητα που έχει θεοποιηθεί δεν μπορεί παρά να διαιωνίζει τις διακρίσεις, την αδιαλλαξία, το στίγμα.

Ο περιορισμός της πληροφορίας εμποδίζει  τα στοιχεία  που απαιτούνται για μια ακριβή και σωστή ανάλυση, όπως και τη συζήτηση για τα αίτια και τις ρίζες του στίγματος και την αδιαλλαξίας. Οι φιλόσοφοι αναρωτιούνται συχνά πώς οι άνθρωποι θα μάθουν να αποδέχονται ο ένας τον άλλο αν δεν ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλο; Μπορεί να υπάρξει οποιουδήποτε είδους εγκληματικότητα όταν όλα λούζονται στο φως;

Έτσι κάθε ανακοίνωση για τον εαυτό μας πρέπει να γίνεται δυνατά, χωρίς να υπολογίζουμε τον αντίκτυπο της ειλικρίνειάς μας  ακόμα κι όταν ενέχει υπερβολή, ή ακραιφνή εγωισμό: η  Μητέρα Τερέζα, η ξυπόλητη καλόγρια που έλεγε ότι δεν θα φορέσω παπούτσια μέχρι τη στιγμή που θα δεν θα υπάρχει κανένας ξυπόλητος κι ανακηρύχτηκε Αγία πριν μερικά χρόνια από την καθολική εκκλησία είχε ομολογήσει ότι ξεκίνησε το τεράστιο φιλανθρωπικό της έργο από ιδιοτελή κίνητρα (επιδεικτικότητα) και από τον εγωισμό να είναι καλή και να ξεχωρίζει από τους άλλους. Στο δρόμο ήταν που διάλυσε τον εγωισμό της και το έργο της έγινε η ζωή της. Κάθε φορά που δηλώνουμε τον εαυτό μας σε όλη του τη γκάμα με τις λευκές, γκρίζες και μαύρες περιοχές του δηλώνουμε τη διάθεσή μας να εξελιχθούμε, δηλώνουμε τη διάθεσή μας να συνυπάρξουμε και κάνουμε τον άνθρωπο περισσότερο ανθρώπινο.  Όταν λέω ποιος είμαι εγώ κάνω το πρώτο βήμα για να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Αν εσύ θα με αγκαλιάσεις, θα με καταλάβεις, θα αδιαφορήσεις, ή θα με πετροβολήσεις είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη.