ΦΕΥΓΩ. ΤΕΛΟΣ. ΟΣΟ ΠΑΛΕΨΑ , ΠΑΛΕΨΑ ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ "ΕΓΩ" ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ "ΕΜΕΙΣ" ΜΕ ΠΕΤΑΞΕ ΜΕ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ "ΦΡΕΣΚΟ" ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΤΗ ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ (ΠΑΙΔΙ) ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ "ΑΔΕΙΑΣΑΝ" ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ........ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΑ ΞΑΝΑ........... ΚΑΙ ΕΔΩΣΑ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΛΥΤΡΩΘΩ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ. ΤΕΛΟΣ .
 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ. ( ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΤΑΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ)