τι ωραια κι ευκολα ηταν ολα οταν ηξερες πως μπορεις να φυγεις ανα πασα στιγμη..οτι δεν θα ποναγες και πολυ, αφου δεν αγαπαγες και πολυ...ελα που η ζωη σου φερνει καποτε εναν ανταξιο αντιπαλο:θες να σηκωθεις να φυγεις, να μην ανεχτεις μυγα στο σπαθι σου, να κανεις τα δικα σου, αλλα..το μεγαλο αλλα σου χτυπησε την πορτα. να πας που?μακρυα απο την αγαπη σαν δειλος?σαν αναξιος? να κατσεις εδω να λυσεις ολα σου τα θεματα αγαπητε μου ζυγε, να δεις τι σημαινει αναμετρηση με τους πιο μυχιους φοβους σου, ξερεις, εκει που σε ποναει το στομαχι και αναταραζεται η καρδια καθε βραδυ, πριν κοιμηθεις, διπλα του..να κατσεις να κοιταξεις καταματα το φοβερο τερας που λεγεται πραγματικη οικειοτητα με τον αλλον, ξερεις, αυτην που σε ξεγυμνωνει με ολα σου τα ελαττωματα και τις ανασφαλειες μπροστα στον αλλον..ω ναι, εισαι κι εσυ ενας απλος θνητος. θα τα καταφερεις να αγαπησεις πραγματικα τον αλλον?θα καταφερεις να αγαπησεις πραγματικα τον εαυτο σου?φοβασαι πολυ?