Αχ Έρωτα,παραπληγικέ μου τύραννε,σακάτη,
άναρχε και προαιώνιε,διαφθορέα του νου,
της λογικής το ασύλληπτο δράμα
μη με πειράζεις
μη με ξελογιάζεις΄ 
με τα βέλη σου τα ποτισμένα από 
απατηλά όνειρα ποιητών
των δικών σου μισθοφόρων
που κηλιδώσανε τον χρόνο με αίμα αισθήσεων΄
μη συνωμοτείς
δε θα με πολιορκήσεις πια
με τα διαφεντέματά σου
αχ!τα ψέματά σου
πόσα κορμιά καψάλισες λίγο λίγο
πόσες ζωές τύλιξες με της πλεκτάνης σου το φτεροκόπημα
Εσύ,μεγάλε Αφέντη του Απόλυτου Ονειροπάρσιμου
τη ζωή ορίζεις αλλά στον θάνατο οδηγείς
γέλια χαράς ξυπνάς και γέλια οδύνης,σπαραγμού αποκοιμίζεις΄
δεν είσαι παρά χημεία
μαζί και αλχημεία
μόνο που τώρα το δικό μου τον χαλκό
δε γίνεται να μετατρέψεις σε χρυσό΄
τι χρυσός αλήθεια θα είναι αυτός
για ποιον κλεφτη τον προορίζεις;
Μεγάλε Αγύρτη,με κόλπα δεν με ξεγελάς
μείνε,ρακένδυτο παιδάριο,μακριά μου
δε θέλω να σε αποθεώσω κι άλλο
με κούρασες με τις άγριες φωνές σου
και όσες και να'ναι οι απειλές σου
εγώ τον Κρόνο θα αφήσω να με καταπιεί
και ας μη με ξεράσει με δήθεν τεχνάσματα...
έμεινα μόνος,σιδερόφρακτος και πλέον επιλήσμων
στα χέρια αναμνήσεων ασήμων
διατηρητέων και εις το διηνεκές απευκταίων΄
φύγε,αλητάκο θεομπαίχτη,αγιογδύτη
δε με τσακίζεις,υποβολέα κουρελιάρη
δε με τρομάζει η αφεντιά σου...
όχι τους χαδιάρικους ψιθύρους σου σ'εμένα...