William-Adolphe Bouguereau (1825-1905) 

Διχασμένη ψυχή σε αποτεφρωμένα νοήματα ψἀχνει

αδιάκοπα πὀθους και ονειρώξεις

και αν της μιλήσεις

θα σου ακρωτηριάσει τη γλώσσα

θα σε καταβαραθρώσει

και θα ρίξει πιθανά και απίθανα,σκουπίδια και ματωμένα μαντίλια

...το παιδἰ της παίζει παραπέρα 

σε ένα σπίτι με αγιογραφίες βιαστών και πεσιμιστών...

βγάζει τα δάχτυλά του με μια κούκλα

-αυτή που του είχε χαρίσει στα γενέθλιά του-

και ουρλιάζει

κλαίει γιατί δεν ξέρει αν θα το ξαναβρεί η μάνα του...

Χάθηκε πάλι και βούτηξε σε ένα ποτάμι με κορμιά

τα είχανε σκυλέψει κάτι θρησκόληπτες ύαινες

αυτές που τρώνε και σωθικά αμαρτωλών

μόνον έτσι θα έβλεπαν αγγελούδια δηλητηριασμένα από υιούς και θυγατέρες των Ανθρώπων

Δεν άντεξε΄

ήθελε να συντομέψει την επαφή στην άλλη όχθη

και τράβαγε με μανία τα στήθη της

και το πέος της...

ήθελε να ευνουχιστεί με μια κοφτερή πέτρα

και με την φαρέτρα της Αρτέμιδος

να κυνηγήσει και να καταβροχθίσει τη λύπη της...

αφού σκότωνε τα πλανεμένα μάτια της 

θα ράγιζε...το είχε αποφασίσει...