Μια σαρκική παρένθεση και μια διανοητική τελεία

ο κόσμος μια απροσδιόριστη χαρτομάζα,μια συνεπτυγμένη παραφωνία

διακρίνω το σκοτάδι που γεννάει εξαμβλώματα

δεν συγχωράει τελικά

είναι ακυβέρνητο,αδιαπέραστο σαν συμπαγής,κολλώδης ουσία

είναι σαν συνουσία ναυτικού πριν φύγει για το ταξίδι στα υπερόρια του σύμπαντος

με πλαστελίνη πλασμένο,συντετριμμένο για απολίτιστα χέρια

με φοβἰζει η διαστικτότητά του και η διστακτικότητά του να ενταχθεί

λαμπυρίζει και διαχέεται σαν μαύρη πανώλη

εγώ στη φορμόλη δεν εκτείνομαι

δεν βγάζω τις φωτιές μου

προπονούμαι για το μεγάλο διάλειμμα

σιγά,απελπιστικά ακοινωνικοποιούμαι

δεν μπορώ,με τραντάζει το συνονθύλευμα άπληστων πόθων και προσδοκιών

με παρασέρνει,με παρατάει σαν επισήμανση με κόκκινο στυλό

διάφορος από ελπιδογραφήματα

-τι βαρετά κι αυτά!-

τρόμος μόνο συμβάλλεται χωρίς μια καρδιά να παρεμβάλλεται

αξιώνοντας ανακωχή αλλά ποια η ουσία στην απολυτότητα του αναπότρεπτου;

θέλω να φύγω για πολλές ζωές

να απολυμανθώ από το τετριμμένο,διασυρμένο,άξεστο είναι μου

με πολεμάει μια παραμορφωμένη,θυμωμένη Μέγαιρα

συγκεκριμένη στο βιβλίο που έγραψες

Σκατά

είναι ανώφελο και περίεργο

πως πλέκουμε αλληλουχίες αυτοθαυμαζόμενων καθρεφτών

Σκατά

γιατί είμαστε μικρόνοες αντίκες,λαιμοτομημένα αγάλματα

και κατακρεουργημένα δέντρα ακτινωτά τοποθετημένα για να κάνουν τη φωτιά πιο φαντασμαγορική

Σκατά

έχω ακόμα μια ασυνείδητη εξουσία να επιβάλλω

να σκαρώσω μια αναπόφευκτη ανουσιουργία

και να επικηρύξω κάθε αντιστασιακό

Σκατά

γιατί ο κόσμος δεν έχει ξεριζώσει τη σκιερή του,αρρωστημένη αδιαφορία

και κριματίζεται