Οφειλω να ομολογήσω ότι το 1ο μισό του 2010 ήταν απλά αδιάφορο... μέχρι που το καλοκαίρι... αχ το καλοκαίρι βρίσκω τον άνθρωπο που ονειρευόμουν και μάλιστα καλύτερο από ότι τον ονειρευόμουν. Μια σχέση αυτή που ήταν τόσο έντονη και δυνατή που λέγαμε θα κρατήσει για μια ζωή αλλά δεν τη  βρήκε το 2011. Ω ναι ο Αι Βασιλης  μου έφερε για δώρο τον πιο επώδυνο χωρισμό ever....  χρονιάρα μέρα. 

Δεν ξέρω για τους υπολοίπους αλλά εγώ δεν χωρίζω ποτέ παρά μόνο αν δεν αφήσει ο άλλος καμμία απολύτως επιλογή... και αυτό έγινε τόσο ξαφνικά.  Δεν μου άφησε καμμία επιλογή καμμία. His way or the highway... Και τον πήρα τον ανήφορο τον πήρα θέλωντας και μη... Το ερώτημα είναι αν έχεις κουραστεί και βαρεθεί αυτά που σε γεμιζαν πριν από αυτόν..... πως? μα πως? γυρνάς στην παλιά σου ζωή? Πως τον ξεχνάς όσο και αν σε αδίκησε? Και πως ελέω Κρόνου πας παρακάτω?????? Ναι υπάρχει ζωή αλλά άχαρη.... τσίχλα δίχως ζάχαρη χωρίς το ταίρι σου....

Δεν ξέρω Κύριε Κρόνε αν έπρεπε να μεγαλώσω τόσο, αν το ξεχνώ νυχτοπερπατήματα, κοινωνικότητα και επαγγελματιές φιλοδοξίες, νάζια και νιαουρίσματα ήταν το μάθημα.... αλλά αν ήταν αυτό ε, υπήρχε και άλλος τρόπος να μου το διδάξεις.....