Stardome* - ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ

ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΖΩΔΙΩΝ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ

THRAKAS @ 25.01.2007 02:08

Το ζευγαρακι περπατουσε στο παρκο.Ομορφο απογευματακι.Ανοιξιατικο.
Χερι χερι ηταν για να τους ζηλευεις .Απο μακρυα.
Καθισαν στο παγκακι αλλα δεν μιλουσαν.
Τα προσωπα τσιτωμενα.Θελαν να μιλησουν αλλα φοβοντουσαν.
Καλα εκανα,ειπε εκεινη.Το λαχανι θα πηγαινει με τις κουρτινες.
Την κοιταξε αγρια.Ως εδώ,ειπε.Ανεχτηκα τις κουρτινες,όχι τους τοιχους.
Θα ζησω και γω σε αυτό το σπιτι.
Από πισω τους μια εκκλησια.Μεγαλοπρεπη.Κοσμος πολυς μαζευτηκε από ωρα
Ηταν ηδη μεσα.
Ολοι με σκυμενα κεφαλια.Ο πονος ενωνει τους ανθρωπους.
Λουλουδια ένα σωρο.Πολεμουσαν αδικα να φερουν ομορφια.
Τα πολλα χρωματα τους ,μπερδευαν την εικονα και τονιζαν την δυσαρμονια τους.
Χερια ανεβαιναν στα ματια συχνα.Σκουπιζαν ματια και ξανακρυβονταν.
Ντρεπεται ο κοσμος να δειξει ότι είναι ανθρωπος.
Η ακολουθια ειχε ξεκινησει.
Αιωνες περασαν ,τα ιδια λογια λενε.
Μα υπαρχουν και αλλα;
Ηρθε η ωρα του αντιο.
Μια φιγουρα,θυμιζε γυναικα,σηκωθηκε και προχωρησε να μιλησει.
Αξιοπρεπεια.Μικρα βηματα.Τα μετρουσε ποσα θα χρειαστουν για να φτασει.
Εβγαλε ένα βιβλιαρακι απ την τσεπη.
Κραταω το παραμυθακι σου Δημητρακη μου.Το αγαπημενο.
Αυτό που σου διαβαζα τους τελευταιους μηνες.
Μαζι πολεμησαμε,διπλα διπλα καμαρι μου.Αλλα μας νικησε.
Ησουν γενναιος.Παληκαρι σωστο.Κι ας ησουν μονο εξι .
Αδικο πολύ.Μα το χαμογελο δεν σου φυγε απ τα χειλη.
Διαβασε μανουλα ,μου λεγες.να μην ποναω.
Και πονουσες και δεν το δειχνες.Μονο ρουφαγες το φαρμακο.
Και αντεχες για να αντεχω.
Ξεκίνησε με φωνη δυνατη,αλλα αρχισε να τρεμει.
Ειχε σκεφτει τι θα πει,αλλα ως εδώ ηταν.
Ενοιωθε τα κυταρα της να σπανε.Κομματια η καρδια της.
Συντριμια και ολοι οι αλλοι.Και συνεχισε.Επρεπε να τον αποχαιρετισει όπως του αξιζε.
Το κρεβατακι σου θα μεινει όπως το αφησες.Τιποτα δεν θα πειραξω.
Θα είναι εδώ,δικο σου.Θα περιμενω να βρεθουμε.
Και θα ξαναπαιξουμε,θα ξαναγελασουμε,θα σου ξαναπω παραμυθακια.
Λιγο καιρο μακρυα θα μαστε.Και μετα παλι.μαζιΓια παντα.
Ο ορισμος του πονου είναι ο πονος της μανας που χανει το παιδι της.
Και ο ορισμος του κουραγιου,οταν το αποχαιρετα .
Τα χερια ανεβαιναν πιο συχνα στα ματια.Μεχρι που μειναν εκει ακουνητα.
Το μικρο ,ασπρο φερετρο περεμενε ακινητο.Κανεις δεν τολμουσε να το ακουμπησει.
Λιγα τετραγωνα πιο πανω,σε ένα νοσοκομειο,δυο αλλοι γονεις περιμενουν με αγωνια.
Τα ματια στυλωμενα στην πορτα.
Μια νοσοκομα ερχεται προς το μερος τους.Ολα πηγαν καλα.Θα ξερουμε σιγουρα σε λιγες μερες.
Ανακουφιση.
.Δευτε λαβετε τελευταιον ασπασμον.
Γιατι όμως;Ποιος ξερει;ποιος θα μαθει;ποτε;
Η μανα και ο πατερας γυρισαν σπιτι.
Εφαγε η μικρη κυρα Βασω;
Εφαγα μαμα,πεταχτηκε η μικρη.Και σοκολατα.
Την αγκαλιασε και την εσφιξε.
Πιο πολύ από άλλες φορες.
Σαν να δινε ζωη και συναμα να αρπαζε δυναμη.
Και την χρειαζοταν τοσο.
Εξι μηνες περασαν.Στο ιδιο παρκο.Ενα παιδακι παιζει με μια μπαλλα.
Κυλαει στα ποδια μιας κυριας που το παρακολουθει.
Την σταματαει με το ποδι,σκυβει την πιανει και περιμενει.
Ερχεται να την παρει.
Άλλο προσωπο,αλλα μαλλια.Ιδια ματια.
Τον κοιταει βαθια και του χαμογελαει.
Εχεις τα ματια του γιου μου,του λεει.
Τον λενε Δημητρακη και είναι σε ταξιδι.

αναφορά περιεχομένου