Να 'μαι πάλι ξάγρυπνη να περιμένω το ξημέρωμα της μέρας που σημάδεψε τη ζωή μου.. 21 φεβρουαριου δεκαεφτα χρονια πριν. Μια ημερομηνια που με επιμέλεια φτοντισα να συμβουν τα πιο σημαντικά πραγματα στη ζωή μου(έτσι νομιζα τουλαχιστον). Μια μερα που τα τελευταια τρια χρονια μου προκαλει πονο και αναστάτωση. Ερχονται στο νου μου οι στιχοι απο ενα τραγουδι..ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙΣ.. και αναρωτιεμαι ,τι με πονάει περισσότερο; το οτι δεν το καταλαβε η το οτι εγω δεν τον εκανα να καταλάβει; Δεν ξερω...Καμια φορα αγαπη ειναι να δίνεις στον αλλον την ελευθερία του και εγω αυτό εκανα και ας πόνεσα ..και ας ποναω ακόμα καμια φορα..οπως σημερα.. Ετσι λοιπον αποφασισα να μοιραστω τις σκεψεις μου με εσας τους ανθρωπους που τοσο αναπαντεχα μπηκατε στη ζωη μου και με αγκαλιασατε χωρις να κανω τιποτα..ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που εστω και με αυτον τον τροπο μοιραστηκα την θλιψη μου μαζι σας. Σας ευχομαι να περασετε μια ομορφη και χαρουμενη μερα.ΣΑΣ ΦΙΛΩ!!!!