Έτυχε πριν μια εβδομάδα να παρακολουθήσω την εκπομπή "Παρασκήνιο" στην ΕΤ1. Συγκεκριμένα είχε αφιέρωμα στον νεαρό ποιητή Γιώργο Φιλιππίδη.

Εν τάχει, ο Γιώργος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997. Πέρασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και φοιτούσε. Τον Ιούλιο του 1997 προέβη στο απονενοημένο διάβημα με έναν επεισοδιακό τρόπο, τον οποίο θεωρώ περιττό να αναφέρω.

Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, εκδόθηκε μεγάλο μέρος των ποιημάτων του - δουλειά των δύο τελευταίων χρόνων της ζωής του - σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο "γαλάζια μηχανή".

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να βρω πλήρη στοιχεία γεννήσεώς του στο διαδίκτυο ώστε να μπορούσαμε να κάνουμε μια συζήτηση για την ψυχοσύνθεση της προσωπικότητάς του καθώς και για τις έλξεις και τάσεις εκείνες που τον οδήγησαν στην αυτοχειρία.

"Έχω να πω τόσα πολλά, κι όμως ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω να πω τίποτα. Φοβάμαι ότι η μοναξιά είναι πιο κοφτερή ανάμεσα στους γνωστούς, μέσα στην οικειότητα των προσώπων και των δρόμων. Οι τοίχοι του δωματίου μου δεν λιώνουν ποτέ όταν είναι κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Έτσι περιμένω τα βράδια· τότε καμιά φορά προσεύχομαι κοιτάζοντας χαμηλά ή κλείνοντας τα μάτια. Το απόλυτο πάλλεται μες στο κεφάλι μου και μ' εξουθενώνει· τόσο που καμμιά φορά νομίζω πως όλα τα μελίσσια του κόσμου θέλουν να φτιάξουν τις κυψέλες τους μέσα στο μυαλό μου". Γιώργος Φιλιππίδης