Αποσπώμενες πόλεις στον χάρτη της κατάθλιψής μου

Της επώδυνης αυτής συγκάλυψής μου

Είναι οι φόβοι που ζω και αναπνέω

Σ'έναν απρόσμενο από καιρό θρήνο που δεν κλαίω

Μόνο ανασαίνω και παρασέρνω

με το φως μου μια πεταλούδα

Αν την ονομάσω επιθυμία,δε θα ξέρω

πια ποια άλλη θαχω τρικυμία

Αχ!,κι αυτός ο κόσμος έσκασε από την πολλή λογική

Πλάνταξε από αριθμούς και βρυχηθμούς

Ένα κομμάτι εμπιστοσύνης που χάνω στα βαθιά

μιας τσιγγάνας ζωής

Πετάω αλλά με ποια φτερά;

Σαν του Ίκαρου μου μοιάζουν

και με τρομάζουν

Γιατί με πειράζουν όταν τα φορώ

Και εκεί πάνω κάποια στιγμή τελειώνει το οξυγόνο

Ένα θα σου πω μόνο

Αν πλαγιάσεις με έναν αποπλανημένο πόνο

Αυτός ξαναγυρίζει σαν οφειλέτης και ποτέ σαν ευεργέτης

Ναι,και σε αυτή την πόλη που θα είσαι πάντα μίας χρήσης

θα στήσεις αυτί

και θα ακούσεις αυτουργούς στο πάθος

είναι το βάθος απροσμέτρητο και γελαστό

και σε γελάει

Επιβιώνει και στα πιο κακά ριζικά

δεν χτίζεται,μόνο παρασιτίζεται και στα πιο φτωχά σπιτικά...

Αλλά αρκετά με τη σφαγή του έρωτα

Είμαι εδώ για να αποκαθηλώσω συνήθειες,

απόλυτους λόγους 

και στεγνώνω στο χαρτί...