phonique, πριν την άποψη μου επέτρεψε μου ένα σχόλιο για αυτές τις τελευταίες μέρες. Χθές είχαμε το ακριβείας τετράγωνο Ήλιου - Κρόνου το οποίο είναι και το τελευταίο του ετήσιο κύκλου Ήλιου/Κρόνου. Ο ετήσιος κύκλος Ήλιου/Κρόνου ξεκινά κάθε χρονιά με την σύνοδο των δύο πλανητών και οι πιο κρίσιμες περίοδοι του και οι πιο αποφασιστικές σε επίπεδο γεγονότων, συνειδητοποιήσεων και προκλήσεων. Ο κύκλος που διανύουμε ξεκίνησε πέρυσι στις 26 Οκτωβρίου και πλέον, με το χθεσινό τετράγωνο οδηγούμαστε στο κλείσιμο του και προς το άνοιγμα του επόμενου. Και όλα αυτά τα προσθέτω για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ και 4 μέρες όλες οι ερωτήσεις που δεχόμαστε εδώ και στο fb όλες έχουν να κάνουν με τον Κρόνο! Όλες! Ούτε μια δεν ξεφεύγει από το μοτίβο. Σχέσεις που λήγουν απότομα, συνειδητοποιήσεις που είναι τόσο προφανείς εδώ και καιρό και μόλις τώρα παγιώνονται, δύσκολες αποφάσεις και προκλήσεις. Όλα τα μοτίβο των Κρόνιων διελεύσεων σε πλήρη ανάπτυξη...
 
Επιστρέφοντας στις δικές σου ερωτήσεις/τοποθετήσεις, νομίζω ότι υπάρχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας στις συνειδητοποιήσεις σου αν τις μελετήσει κανείς από μια Κρόνια (sic) σκοπιά. Ναι, προφανώς και το "πάμε και όπου πάει" από τη σκοπιά του αποτελέσματος δεν μπορεί ποτέ να αποδώσει τα αναμενόμενα αν μείνει ως έχει. Τι θέλω να πω; Προφανώς κάθε σχέση, κάθε εγχείρημα στον ερωτικό στίβο, κάθε προσπάθεια να έρθουμε κοντά σε έναν άνθρωπο είναι ένα άλμα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν γίνεται να μην πεις στον εαυτό σου "πάμε κι όπου πάει" στην αρχή, ας μην είμαστε τόσο ιδεαλιστές με τις επιλογές μας. Όμως στη πορεία χρειάζεται να κάνουμε μια αναπροσαρμογή στόχων και απόψεων. Γνωρίζουμε τον Άλλο όσο εμπλεκόμαστε μαζί του. Ακόμη κι αν αυτό που μας δείχνει είναι ένα μαγκωμένο πρόσωπο, άμυνες και τ' απόνερα των πληγών του, κι αυτό συνιστά γνωριμία. Οπότε ναι, είναι απαραίτητο προς τον εαυτό μας, προς τα συναισθήματα που έχουμε, προς τη τρυφερότητα και την αγάπη που μπορούμε εν δυνάμει να χαρίσουμε να μάθουμε αν αυτός που βρίσκεται δίπλα μας μπορεί να τα δεχθεί όλα αυτά. Κι αν δε μπορεί, τότε κάποια στιγμή εκείνο το κομμάτι που εξυπηρετεί την ολότητα της ψυχής, ο Κρόνος δηλαδή, θα έρθει με τη μορφή της συνειδητοποίησης και θα μας προσγειώσει. Και θα πει: "ΟΚ, και τώρα ρεαλισμός! Δε μπορείς να κυνηγάς συνέχεια ανεμόμυλους. Ειδικά αν δεν είναι δικοί σου.".
 
Όμως ευτυχώς ή δυστυχώς ο Κρόνος δεν είναι ο μόνος παίχτης της ψυχής... Ή για να το θέσω πιο σωστά, η ρεαλιστική, πραγματιστική πτυχή του δεν είναι η μόνη που έχει αξία. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή, στο τέλος αυτού του κύκλου και στο τέλος αυτής της σχέσης να σου φαίνεται ασήμαντη η γνώση του εαυτού σου που έχεις, ή χωρίς αξία, αλλά θεωρώ (προσωπική άποψη εκφράζω αυτή τη στιγμή) πως σε βάθος χρόνου θα αντιληφθείς πόσο σημαντική ήταν η πράξη σου απέναντι σ' αυτό το σύντροφο. Έμαθες μέσα από αυτή την ιστορία ότι μπορείς να στηρίξεις για μεγάλο διάστημα κάποιον που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στις σχέσεις. Πως μπορείς κόντρα στη λογική και τις απτές αποδείξεις ενδιαφέροντος να είσαι εκεί. Και ίσως, σε μια μελλοντική σχέση που θα ξεκινήσει με πιο ρεαλιστικούς και σοβαρούς οιωνούς, να προκύψει ένα διάστημα που θα καλεστείς να παίξεις τον ίδιο ακριβώς ρόλο - μόνο εκείνη τη στιγμή για έναν άνθρωπο που έχεις πιο δυνατά και παγιωμένα συναισθήματα. Θα το ξέρεις τότε και δε θα χάσεις τη Γη κάτω από τα πόδια σου. Θα ανταποκριθείς και ίσως να δώσεις νέα ελπίδα σε κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, να κατέρρεε.
 
Γενικά οι άνθρωποι είμαστε ανυπόμονοι. Κοιτάμε μόνο σε μικρά χρονικά εύρη τα κέρδη και τις απώλειες μας ακριβώς γιατί η ζωή, οι σχέσεις, οι άνθρωποι κινούνται με πολύ μεγάλη ταχύτητα στη καθημερινότητα μας. Όμως αν υπάρχει ένα μάθημα από το Κρόνο, αυτό είναι πως η αληθινή συνειδητοποίηση και πραγματική σόφια του εαυτού μας κρύβεται στο να βλέπουμε ότι ζούμε υπό το πρίσμα της συνολικής ζωής που ζούμε και όχι από το εδώ και το τώρα μόνο.
 
Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις, καθαρά υποκειμενικές φυσικά.