Βαθιά, τὴ νύχτα τὰ μεσάνυχτα,
μὲ τ᾿ ἀνοιχτὰ φτερὰ τοῦ ὀνείρου,
πετᾷ ἡ ψυχή μου, σκλάβα ἐλεύθερη,
στοὺς μυστικοὺς κόσμους τοῦ Ἀπείρου,

.....

Βλέπει τῶν κάστρων τὰ φαντάσματα
καὶ τὰ λευκὰ στοιχειὰ τῶν κάστρων
κι ἀκούει τῶν δέντρων τὸ μεγάλωμα
καὶ τὸ περπάτημα τῶν ἄστρων.

Γ.Δροσίνης, Βαθιά τη νύχτα.

 

Νύκτα,ώρα πρωινή,

η ψυχή μου γυμνή

στα σκεπάσματα ιδρωμένα.

 

Στοιχειά της λεύκας,

σκιές σε χαλάσματα

ερώτων τα οράματα.

 

Στων άστρων το περπάτημα

στων λεύκων το μεγάλωμα

η ψευδαίσθηση του ονείρου.

 

Ψυχή μου μόνη

ολοι οι  χρόνοι

 ναυάγια της καρδιάς μου.