Οἱ ἥρωες προχωροῦν στὰ σκοτεινά.

Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ ἀρέσουν.

Γιώργος Σεφέρης,Τελευταίος σταθμός.

 

 

Μαύρος χειμώνας στην ψυχή μου,συννεφιά.

Σαν το καράβι το ταχύπλοο,

μέσα στην καταιγίδα

έρμαιο των κυμάτων εγώ και η  ψυχή μου.

 

Η γέφυρα,τόπος αναστάτωσης,τόπος εργασίας.

Στην μανιασμένη θάλασσα,δίχως ελπίδα

ο βυθός βρίσκεται κοντά.

 

Σαν άξαφνα ένα φως,φάρος στο σκοτάδι.

ήρθες εσύ, ελπίδα και οδηγός.

Ο διάβολος απόψε δε θα πάρει την ψυχή μου.

Τούτο το σκαρί έχει πολλά ταξίδια ακόμα.

 

Απο πλώρη σε πρύμνη,

χαμόγελα παντού.

Στο φώς σιμαίνει τουτο το καίκι,

απάγγιο και λιμάνι.

 

Αξάφνα το φως σβήνει;

τα αφρισμένα κύματα ολούθε,

η θυελλώδης θάλασσα, ο μανιασμενος Ποσειδωνας

το καράβι ζητούν .

 

Νύχτα μαύρη, άσπλαχνη

απουσία φωτός.

και εμείς αγώνα δίνουμε

για την ψυχή μας.

 

Είναι η μοίρα των ηρώων να προχωρούν στα σκοτεινά.Αλλα εμένα μου αρέσουν οι νύχτες με φεγγάρι.