Δεν θέλω άλλες νύχτες, μ΄ακούς; Δεν θέλω φώτα αναμμένα και κλεισμένα παράθυρα.

Δεν θέλω σκιές από τις λάμπες του δρόμου που παραμορφώνουν τις εικόνες, ούτε ρολόγια που αναβοσβήνουν το Μετά Μεσημβρίας.

Δεν αντέχω άλλο τις ώρες της μέρας που περνάνε τόσο αργά χωρίς την παρουσία σου. Που γεμίζουν από υποχρεώσεις αλλιώτικες και όχι από στιγμές, μαζί με σένα.

Δεν αντέχω να ζω για τη νύχτα, όταν η μέρα είναι η αγαπημένη μου.

Είναι δύσκολο το σκοτάδι την ώρα που φεύγεις, μ΄ακούς;

Βαριά δουλειά να γυρίζω το κλειδί της πόρτας πίσω σου και να βάζω τα κλειδιά στο τραπεζάκι. Και εκείνη η τρεχάλα στο παράθυρο μπας και προλάβω να δω τη σκιά σου που ξεμακραίνει, μού προκαλεί πάντα έναν ακαθόριστο βήχα.

Είναι άδειο και σιωπηλό μετά το σπίτι. Και μαζί με τη νύχτα, δεν αντέχεται.

Άγριο και σκληρό το μαξιλάρι. Μεγάλο το κρεβάτι, άχαροι οι ήχοι της νύχτας που μπαίνουν μόνοι τους από το ανοιχτό πατζούρι.

Και είναι και εκείνα τα μάτια μου, που δεν κλείνουν, που δεν ηρεμούν. Τα χέρια μου που δεν έχουν κάτι να αγγίξουν.

Και εκείνα τα πόδια μου, που δεν μπλέκονται πουθενά πάνω στα σεντόνια.

Κι όταν ξυπνάω στη μέση της νύχτας, με πιάνει τρέλα που δεν ξέρω αν για να σε ονειρευτώ, πρέπει να κλείσω ξανά τα μάτια μου ή να τα ανοίξω τελείως.

Θέλω ξημερώματα, μ΄ακούς;

Θέλω να μπορώ να βλέπω το σώμα σου με το πρώτο φως της ημέρας. Με εκείνο το γκρίζο χρώμα που σχηματίζεται όταν ο κόσμος αφήνει τη νύχτα και καλωσορίζει τον ήλιο.

Να σηκώνω τα σκεπάσματα και να βγαίνει η ζέστη από την αγάπη μας με την μορφή της μυρωδιάς, της άλλης όψης του αέρα.

Θέλω να βγάλω από τη θήκη της εκείνη την από καιρό αγορασμένη οδοντόβουρτσα και να τη βάλω στο ποτηράκι του μπάνιου. Με ευλάβεια. Με φροντίδα.

Θέλω να μυρίζω την οδοντόκρεμα στο στόμα σου και την πρώτη γουλιά από τον καφέ σου. Γιατί ο δικός μου, είναι πικρός όταν πίνεται μονάχος του. Ούτε η ζάχαρη δεν έχει όρεξη πια να τον γλυκάνει.

Θέλω ανακατεμένα μαλλιά και ξυπόλυτα πόδια. Ρούχα χαλαρά και βαριά πατήματα.

Θέλω τα χέρια σου στο τραπέζι του μπαλκονιού και τα πόδια σου στα πλακάκια παγωμένα.

Τα τρίματα από τα κουλουράκια και τις βρεγμένες χαρτοπετσέτες από τα ποτήρια του νερού.

Θέλω την πρώτη καλημέρα δική μου. Με λόγια, με πράξεις, με αγγίγματα, με αισθήσεις.

Θέλω να πλένω τα φλιτζάνια και να φτιάχνεις τα ριχτάρια στον καναπέ.

Να φτιάχνω τα μαλλιά μου στο μπάνιο και να φοράς την κολόνια σου για να τη μυρίζω.

Να μου κουμπώνεις το κολιέ και να σου στρώνω το πουκάμισο.

Να σε βλέπω να δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου και να με βλέπεις να βάζω τις γόβες μου.

Να γυρνάμε πίσω δυο φορές, για να τσεκάρουμε αν έχουμε πάρει τα κλειδιά μας.

Να κλειδώνω την πόρτα και να πατάς το κουμπί του ασανσέρ.

Να κατεβάζω τα σκουπίδια και να βγάζεις το αυτοκίνητο από το γκαράζ.

Θέλω φως στη ζωή μου και όχι σκοτάδια πια.

Θέλω ξημερώματα μαζί σου, μ΄ακούς;