ΘΥΜΑΣΑΙ (2)

Συνεχισα να περπαταω στην παραλια.

Ειχε αρχισει να δυει κι ηταν ομορφα.Παντα είναι ομορφα τετοια ωρα.

Λιγα καραβια στα ανοιχτα αραγμενα,λιγα ζευγαρακια να περπαταν αγκαλιασμενα.

Χωρις να το καταλαβω,τσιγαρο στο τσιγαρο εφτασα μεχρι την εκκλησια των Κυριλου και Μεθοδιου.

Τοση ωρα το μυαλο γυρνουσε στην συναντηση.Και σε οσα αυτή ξυπνησε .

Περιεργο σκεφτηκα..Αρκει μια νοτα από ένα τραγουδι,μια ακρη μιας μυρωδιας για να ξαναζησουμε ότι περασε.

Σαν  σκαλιστα γραμματα πανω σε μαρμαρινη πλακα.Οση σκονη και να τα καλυψει,αρκει ενας αερας,μια βροχουλα και θα ξαναφανουν.Ισως όχι ξεκαθαρα ,σαν καινουργια,αλλα το νοημα τους θα μεινει για παντα.Εως οτου εστω να μεινει ακεραιη η πλακα.Αν σπασει;;..Αν σπασουμε;;

Ποσα χρονια περασαν;Πανε...πανε σχεδον εξι Ποτε εγιναν;Κι όμως εγιναν..

Οι καμπανες χτυπησαν και τις κοιταξα.Οχι ενοχλημενος..Αλλα παλι σαν μια νοτα με γυρισαν πισω.........................................................................

Ανεβηκα τα σκαλια της εκκλησιας με βηματα σιγανα.Φορτωμενος λες και ημουν.

Ευτυχως δεν εχει κοσμο,σκεφτηκα..Κοιταξα προς το γραφειακι και ειδα τον παπα να πηγαινοερχεται...

Με κοιταξε και χαμογελασε,συνεχιζοντας τη δουλεια του.

Καλως τον Αλεξανδρο τον Μακεδονα..,φωναξε...Μεγα δεν σε λεω γιατι σε προλαβε άλλος...

Γελασε παιχνιδιαρικα..Τα γκριζα γενεια και τα ρασα δεν μπορουσαν να κρυψουν την νεανικη του ψυχη.Ολο ορεξη και δυναμη.Γεματη χαρη και ζεστασια.

Καλησπερα πατερ ,απαντησα.Σας ηθελα ιδαιτερως..

Με κοιταξε και καταλαβε την αναγκη.Ξεφυσηξε...Αν και όπως βλεπεις ,τρεχω σαν παλαβος,περασε στα ιδαιτερα σαλονια μας, να τα πουμε..Με το κεφαλι εδειξε προς τον γυναικωνιτη,εκει που ηταν το εξομολογητηριο..

Εκατσα στην καρεκλα ,του κατηγορουμενου όπως ελεγε..

Μικρο δωματιακι,γεματο εικονες στους τοιχους.Να κοιτανε αλλοτε σαν δικαστες,αλλοτε σαν φιλοι που συμπονανε.Αναλογα ,με τι ματια τους εβλεπες..

Πολλα καντηλια αναμενα γυρω γυρω..Γυαλινα σε διαφορα χρωματα,εδιναν ένα φως ηρεμιας..

Εκατσε απεναντι μου.Τι κανει η κυρα και ο διαδοχος,με ρωτησε.Δεν σας ειδα την Κυριακη.Ολα καλα;;

Όλα καλα πατερ,απαντησα.Αυριο γινεται τριων ο μικρος.Ηρθαμε την Κυριακη ,αλλα δεν μας προσεξες...

Γεραματα αγαπητε μου,γεραματα.Παντα καλα να ναι...

Και μου κανε νοημα να ξεκινησω.....

Θα μπω κατευθειαν στο νοημα ,για να μη χασω κουραγιο...

Λοιπον,γνωρισα μια κοπελα..Μαρινα.Πανε σχεδον τρεις μηνες..

Το βλεμμα του σοβαρεψε..Σκοτεινιασε..

Γνωριστηκαμε τυχαια πριν καιρο.Δεν εδωσα σημασια.Ομως σιγα σιγα ριζωσε στο μυαλο μου..Ολο την σκεφτομουν..Συνεχεια...Ξαναβρεθηκαμε.Φιλικα.Ξαναβρεθηκαμε..

Δεσαμε χωρις να το καταλαβουμε....

Την εχω συνεχεια μεσα μου.Δεν μπορω να δουλεψω,να σκεφτω τιποτα άλλο...

Η φωνη μου αρχισε να τρεμει...Βουρκωσα ,αλλα συνεχισα...

Απ το πρωι που θα ξυπνησω μεχρι το βραδυ,η εικονα της καρφωμενη.

Παντα βρισκω δικαιολογια για να βρεθουμε.Την θελω μαζι μου,πλαι μου.

Καθε μερα.εστω για λιγο..

Θελω να ξερω τι κανει,πως είναι,αν της λειπει κατι.Τα παντα...

Βουρκωνα ολο και πιο πολύ...

Σηκωνα τα ματια και τον κοιτουσα..Βουρκωνε κι αυτος..

Ελεγα,ελεγα...πως ενοιωθα,πως περνουσαμε.τι ηταν για μενα...Να δικαιολογησω.Να καταλαβει..

Την αγαπαω ...Θα τα τιναξω όλα στον αερα.Δεν αντεχω άλλο...Πρεπει να ζησω μαζι της..

Χωρις να μιλαει με αφηνε να αδειαζω..Να φευγει το βαρος.Επρεπε να τα πω να ξελαφρωσω..

Τελειωσες;με ρωτησε...

Ελα,σκυψε...Εβαλε πανω μου το πετραχειλι να διαβασει την ευχη...

Το χερι του ετρεμε...Τα δακρυα μου ποταμι...Μου φανηκε αιωνας....

Παμε να περπατησουμε Αλεξανδρε,μου ειπε.Ωραια βραδυα σημερα.Ανοιξιατικη...

Βγηκαμε στο παρκο και σιγα σιγα πηγαιναμε..

Ξερεις,καποτε ημουν φοιτητης της φιλοσοφικης..Δεν γεννηθηκα με ρασο,χαμογελασε.

Ημουν ερωτευμενος με μια κοπελλια απ την Κρητη.Ημουν και του επαγγελματος....τι γραμματα,τι ποιηματα,τι βραδυες λογοτεχνιας..Χαμος...Οσο κι αν μην το πιστευεις υπηρξα θερμος εραστης.Μονο πνευματικα όμως,παντα.Να μην ξεχνιομαστε.....

Ειχα όμως κι έναν αλλον ερωτα...Επιασε το ρασο και κοιταξε προς τα πανω..

Όπως καταλαβαινεις ,εκ του αποτελεσματος,ακολουθησα αυτόν...

Εκανα καλα.Τωρα μπορω να το πω.Οταν πηγα όμως στο μοναστηρι και κλειστηκα...δεν ηξερα..Το βλεπα σαν τον μονο δρομο.Σαν το ένα και μοναδικο καθηκον.Τον σκοπο που ηρθα στη γη...Εκανα το σταυρο μου και πηγα.Και δεν με αφησε...

Σαν παπας ότι ειχα να κανω το κανα.Σε ακουσα,διαβασα την ευχη...

Να σου πω περι μοιχειας και τα λοιπα,τα ξερεις..

Ανθρωποι ειμαστε.Και οι ανθρωποι κανουν λαθη....Ας μην γινοταν....

Ότι και να αποφασισεις μπορει να είναι για το καλο ,μπορει και όχι.

Ξερεις την αποψη μου,δεν χρειαζεται....Αλλο το πρεπει και άλλο το σοφο.

Να σου πω να τα ξεχασεις όλα...Μπορει να σαι δυστυχισμενος.Και συ και ολοι οι αλλοι..

Να σου πω τιναξε τα όλα..Ξεχνα υποχρεωση και καθηκον.Μπορει να βγει χειροτερα..

Ένα φτωχος αυρματιστης ειμαι.Θα στειλω μηνυμα στο Αφεντικο να σε φωτισει.

Ξερει Αυτος......

Ότι καλυτερο.οτι καλυτερο για ολους......

Ανεβαινα προς το σπιτι και τα λογια του ακομα χορευαν.. .

Τα θελω και τα πρεπει.Η αιωνια διαμαχη..

Τοτε θα μπορω να ξερω.Αφου θα χει περασει η μπορα..Ο καιρος θα δειξει..Αν θα δειξει..

Και αν το θελω είναι μονο για σημερα;;Και αν το πρεπει δεν θα πρεπε να ναι;

Ανοιξα την πορτα και μπηκα στο σπιτι...

Ο μικρος ετρεξε στην αγκαλια μου....Εχουμε νεα..Εχουμε νεα...,φωναξε.

Βγηκε η γυναικα μου απ την κουζινα...

Στα προλαβε ο μικρος καταδοτης;;Ρωτησε και εδειξε χαμογελαστα τον πιτσιρικο που γελουσε...

Κοιτουσα σαν χαμενος ,αμηχανα...

Πηρε ένα χαρτι και μου το δωσε στα χερια...

Καλως να το δεχτουμε,μου ειπε...Ειμαι τριων μηνων....Αντε ,αυτό να ναι κοριτσι....