Φτάνω αργά στο τρένο όσο αργά κυλάει η ζωή μου
και πριν με πάρει
για τον προορισμό μου
-εκεί στη φυλακή μου
στα άγονα και ξερά χώματα
που το μυαλό και η ψυχή διψάει
στη Θήβα την επτάπυλη πληγή περηφρόνιας για τον θεό Αλέξανδρο-
ταλαντεύω τις σκέψεις
σχήματα λόγου οι ταξιδιώτες
οι βαλίτσες τους χαρτί που μεταφέρουν το νόημά τους
και εκεί,μεταξύ στάσης και έκστασης,βλέπω εσένα
Πρόσωπο αγγελικό,αλώβητο απ'της ζωής τις συγκρούσεις,
βλέμμα κρυμμένο κι όμως τόσο κοφτερό
η νεανική σου φλόγα με κατακαίει
σαν νέος κι εγώ δεν βρίσκω σωτηρία
χάνομαι στη φαντασία
η ταχύτητα με παρασέρνει μίλια μακριά
πιο μακριά κι απ'τον παράδεισο,πιο μακριά απ'τ'ασήμαντα,
τα διευθετημένα των ανθρώπων λήμματα
και οι σημασίες χλωμές στη δική σου τη λεξιπενία
Το ταξίδι δε θα κρατήσει για πολύ
αν μ'αφήσεις ν'αρπάξω λίγο απ'το βλέμμα σου
να ζω όπως βλέπεις
να ακούσω όπως ακούς
να αγγίζω όπως αγγίζεις
να σε λατρέψω αψηφώντας τους θεούς
να σε μισήσω αγαπώντας σε
...τι λέξη κι αυτή;αγάπη...
αν μπλέξεις στον ιστό της γυρισμός δεν υπάρχει
'Ακουσε τον ήχο της φυγής πάνω στις ράγες
Παρακάλεσέ την να στηρίζει τα όνειρά μας
τις πληγές μας να φιλήσει
και στη μοίρα μας να γίνει σύντροφος πιστή
Παθιασμένη και αδιάφθορη
φοβισμένους δε μας θέλει
μόνον στους παράτολμους γίνεται ερωμένη
και εμεις χρεωμένοι με των άλλων τα ιδανικά
Δες το πράσινο το πέπλο έξω ν'απλώνει
Και εμείς της φύσης τα παιδιά σιγοψέλνουμε τραγούδια προς τιμήν της
κι ας μην είμαστε μιας κάλπικης ηθικής τα πιόνια
αυτή που στα κρεματόρια της στέλνει
εμάς που θεωρεί παρεκκλίνοντα βαγόνια
που θέλουνε το τρένο της να εκτροχιάσουν...
...όμως όχι...
γι'αυτόν τον συρμό είμαστε όλοι ευλογημένοι
...έστω και καταδικασμένοι
να ψηλαφούμε το άγνωστο με περισσή φροντίδα και αρχοντιά
Φτάνει η ώρα της λησμονιάς, πλησιάζει
Θα σε ξεχάσω,να'σαι σίγουρος γι'αυτό
μα πριν στην αντίπερα όχθη εγώ περάσω
δε θα ξεχάσω
την πολύτιμή σου τη σκιά
 Με σκιές εξάλλου εγώ ζούσα
μιας ευτυχίας μου παλιάς
και τώρα
τη βαλίτσα μου γεμάτη με ανεκπλήρωτο πόθο
σε άλλο ταξίδι μου θα φέρω αγόγγυστα