Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα
να σωθούν από τον εαυτό τους
δαγκώθηκαν,
στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα,
γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί,
σε μια στιγμή,
αλλόφρονες,ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή΄
σαν ναυαγοί που,λίγο πριν ξεψυχήσουν,
θαρρούν πως βλέπουν φώτα
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους
σα δύο μεγάλα ψαροκόκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη
ενός καινούργιου μάταιου πρωινού
(Επαφή,Τάσος Λειβαδίτης)